της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)
Παρατηρώ το κόκκινο παλτό να κρέμεται από τον τοίχο της.
Τι παλτό και αυτό˙ κόκκινο.
Της το είχε φέρει ο άντρας του περσινού ονείρου της
ακόμα και αν εκείνη τον έβλεπε κάθε βράδυ.
Το κρατούσε όμως κρυφό.
Ήθελε να σκεπάζει το αστραφτερό δέρμα της.
Έβλεπε άστρα πάνω του και χάρτες ονείρων.
Από εκεί προέρχεται και ο ίδιος.
Μα γιατί; Γιατί να μην με περιμένεις;
της μαθήτριας Τσούφη Μαρίνα (Γ5)
Eίχε περάσει πολύς καιρός όταν, επιτέλους, θα ξαναβρισκόμουν με τον πιο αγαπημένο μου ξάδερφο! Με αυτό το άτομο είμαστε μαζί από μωρά. Οι γονείς μας βρισκόντουσαν πολύ συχνά, οπότε είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε και εμείς. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες είχαμε χαθεί αρκετά λόγω της μετακόμισης της οικογένειάς του σε μία άλλη, αρκετά μακρινή πόλη, από τη δική μου. Όταν τον συνάντησα, χάρηκα πάρα πολύ , ωστόσο, μετά από μία μας συζήτηση, στενοχωρήθηκα λίγο, αφού κατάλαβα ότι ήταν εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια!
-Τι θα κάνουμε όση ώρα συζητάνε μέσα οι μεγάλοι;, τον ρώτησα. Καθυστέρησε αρκετά να μου απαντήσει, αφού ήταν αφοσιωμένος μπροστά από μια οθόνη και έπαιζε ένα αρκετά βίαιο παιχνίδι!
-Εγώ πρέπει να περάσω τουλάχιστον τρεις πίστες ακόμη, γιατί αλλιώς θα πρέπει να ξαναρχίσω το παιχνίδι από την αρχή! Όσο για ‘σένα κάνε ό,τι θες!, μου απάντησε.
-Μα δεν θες να κάνουμε κάτι μαζί ; Να παίξουμε, για παράδειγμα, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ;
-Πωω , βρε Μαρίνα , άφησέ με! Βρες κάτι να απασχοληθείς και μην με αποσυντονίζεις!
-Μα θα πονέσουν τα μάτια σου! Παίζεις πάρα πολλή ώρα!
-Δεν παθαίνω τίποτα!
-Γιώργο, έχεις αλλάξει! Τι συμβαίνει;
της μαθήτριας Κατσιμάνη Φωτεινής (Γ2)
Ο λευκός ιππότης κινείται γρήγορα. Το ξίφος του σφυρίζει καθώς κόβει τον αέρα και πλησιάζει τον αντίπαλό του. Μα ο μαύρος ιππότης είναι ακόμα πιο γρήγορος, το αποφεύγει. Ετοιμάζεται για επίθεση. « Βασίλη!». Ο μαύρος ιππότης μαζεύει όλη του την ενέργεια. Το σπαθί του λάμπει. « Βασίλη!». Ορμά και καρφώνει το θώρακα του λευκού ιππότη. Η λόγχη του έχει σουβλίσει τον αντίπαλο. Ο μαύρος ιππότης ετοιμάζει το καίριο χτύπημα και…
-Βασίλη! Σου μιλάω!, Ο Βασίλης αναστενάζει και βγάζει τα ακουστικά του.
-Τι θες; ,ρωτάει.
-Πάλι στον υπολογιστή είσαι;!, ρωτά η Έλενα, η μεγάλη του αδερφή.
-Ναι, πού είναι το κακό;
-Σου έχω πει πολλές φορές να μην παίζεις αυτά τα απαίσια βιντεοπαιχνίδια και μάλιστα με ακουστικά!
-Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράς έτσι, λέει ήρεμα. Το βιντεοπαιχνίδι που παίζω είναι ένα ασφαλές, ειρηνικό παιχνίδι το οποίο
-Το όνομα του είναι «Παιχνίδι πολέμου», αντιγυρίζει η Έλενα.
της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)
Θα της αρέσουν οι κούκλες; Μήπως να της πάρω κάποιο βιβλίο για παιδιά; Δεν ξέρω τι προτιμάει. Δύσκολο που είναι να αγοράζεις δώρο για κάποιο μικρό φίλο! Θα δυο δείξει απλόχερα τον ενθουσιασμό του, αν τον ευχαρίστησε η επιλογή σου, και δεν μπορεί να κρατήσει την απογοήτευσή του, αν δεν εκπλήρωσες τις επιθυμίες του. Άμα του αρέσει πάντως, η χαρά που παίρνει κανείς είναι τεράστια, από εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη τους.
“Σας ενημερώνουμε πως το κατάστημά μας σε λίγο θα κλείσει.”, ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα.
Μήπως να της πάρω κάποιο ηλεκτρονικό;
-Νονά, από εδώ, από εδώ!, φώναξε ένα μικρό αγοράκι, τρέχοντας.
-Περίμενε, Παναγιωτάκη, θα σε χάσω, ακούστηκε μια φωνή από πίσω, που υποθέτω πως ήταν της νονάς.
-Νονά, αυτό θέλω!, είπε ο Παναγιωτάκης και έδειξε ένα παιχνίδι από την πτέρυγα των ηλεκτρονικών.
-Τι είναι αυτό;, ρώτησε εκείνη.
της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)
Το ρολόι του διαδρόμου χτύπησε 7 ακριβώς. Ο ήχος, αυτό το “τικ τακ” που κάνει το ρολόι, μου θύμιζε, μου ηχούσε, όπως το χρονόμετρο στην οθόνη οπού καθόταν και έπαιζε η Μαρίνα
Μας είχε καλέσει σπίτι της εμένα και τον Δημήτρη, να την περιμένουμε μέχρι να ετοιμαστεί και να πάμε επιτέλους σε εκείνο το ωραίο μαγαζί που είχε δει στο κέντρο -απορώ πώς το πρόσεξε, διότι, πλέον, δεν παρατηρεί και πολλά εκτός της οθόνης του υπολογιστή της.
Η ώρα είχε πια περάσει και αυτή δεν έλεγε να σηκωθεί από την καρέκλα της. Είχα πάρει ένα σκαμπό και είχα καθίσει διπλά στην ντουλάπα της και της έβρισκα ρούχα για να βάλει. Ούτε αυτό δεν μπορούσε να κάνει. Με το που πήγαινε να σηκωθεί, χτυπούσε αυτό το ενοχλητικό ρολογάκι της οθόνης και της έλεγε : «Τα πορτοκαλιά είναι έτοιμα για μάζεμα». «Η βατομουριά θέλει πότισμα». «Ο τάδε αγόρασε εκείνο και το άλλο». Πολύ κουραστικό αυτό. Αγροτική ζωή, σου λέει μετά. Ποτέ δεν της άρεσε, το θυμάμαι. Οχτώ η ώρα.
της μαθήτριας Κωστορρίζου Κατερίνας (Γ2)
Χθες η ώρα εννέα και μισή το βράδυ, ήμουν έξω με την παρέα μου. Είχαμε πάει βόλτα όλοι μαζί, εδώ δίπλα σε ένα παρκάκι. Δεν μου πολύ αρέσει να βγαίνω το βράδυ σε παρκάκια. Με τρομάζει. Στη χθεσινή μας παρέα, ο Νίκος άρχισε μια συζήτηση για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ξαφνικά, μια φωνή ενός άγνωστου παιδιού να διαφωνεί με την άποψη του Νίκου.
του μαθητή Τζούρου Βασίλη (Γ5)
Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που μας προσελκύουν οι εφήμερες καταστάσεις. Όλοι, προκειμένου να έχουν καλές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω τους, και συγκεκριμένα τον κοινωνικό τους περίγυρο, προσαρμόζουν την προσωπικότητά τους για να είναι αρεστοί. Αυτό γίνεται μέσα από την ψυχαγωγία, τις διάφορες εκδηλώσεις, την εξωτερική εμφάνιση και αρκετά ακόμα. Για παράδειγμα, όλοι θα αρχίσουν να ακούν ένα τραγούδι που ακούγεται παντού. Είναι πολλοί αυτοί που θα παρευρεθούν σε μία εκδήλωση απλώς επειδή εκεί βρίσκονται αρκετοί γνωστοί τους και δεν είναι λίγοι αυτοί που θα προσαρμόσουν το ντύσιμό τους ανάλογα με το ντύσιμο των υπολοίπων. Ακόμα, είναι και τα ενδιαφέροντα. Άνθρωποι που λίγο ή πολύ θα ασχοληθούν με πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά, απλώς για να εκφέρουν μια γνώμη και να ταιριάξουν σε ένα σύνολο. Είναι γεγονός ότι όλα αυτά οδηγούν σε εφήμερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αντιθέτως, όταν ένας άνθρωπος σέβεται την προσωπικότητά του και τις ατομικές του ελευθερίες, μπορεί να χτίσει δυνατές σχέσεις με ανθρώπους που πραγματικά επιλέγει. Όταν, δηλαδή, ένας άνθρωπος καθορίσει τους στόχους του και τις προτεραιότητές του, μπορεί να διαμορφώσει τη στάση του απέναντι στη μαζική ψυχολογία και συμβατικότητα, καθώς και στις ανούσιες συναναστροφές.
της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)
Μαζοποίηση, αυτή η άχαρη διαδικασία του να γίνεσαι ίδιος με ένα σωρό άλλους ανθρώπους. Ίδιος, όσον αφορά στον τρόπο που ντύνεσαι, που φέρεσαι, που μιλάς. Άραγε, γιατί το κάνουμε; Γιατί χάνουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας και αντιγράφουμε νοοτροπίες και τρόπους ζωής; Ίσως είναι θέμα αποδοχής. Προσπαθούμε να αρέσουμε. Δεν είναι κακό. Το δυσάρεστο είναι να προσπαθούμε μόνο αυτό, να καταπιέζουμε τη προσωπικότητα μας, για να είμαστε αρεστοί σε όλους. Κανείς μας δεν μπορεί βαθιά να συνειδητοποιήσει πως είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους ούτε εσύ ούτε εγώ. Από την άλλη πλευρά, ίσως ευθύνεται και το περιβάλλον, στο οποίο ζούμε. Κατακλυζόμαστε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από την τηλεόραση, από «πρότυπα». Γινόμαστε θύματα τους. Μας προωθούν διάφορα πράγματα με τίτλους: «φετινή μόδα», «αδύνατο σώμα, άρα τέλειο», «η καλύτερη μάρκα». Και εμείς από τη μεριά μας καθόμαστε και απορροφάμε ό,τι μας παρουσιάζουν σα σφουγγάρια. Βγαίνεις έξω, βλέπεις άτομα να φορούν τα ίδια ρούχα, να χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις, να κρατούν τα ίδια κινητά. Χάνεται η ποικιλομορφία, η διαφορετικότητα. Και από εκεί που το να είσαι ο εαυτός σου ήταν δεδομένο, τώρα θεωρείται θάρρος και μερικές φορές παραφωνία… Αγάπα τον εαυτό σου και δείξε του λίγο σεβασμό, διότι στο τέλος θα κοιταχτείς στον καθρέπτη και θα ψάχνεις να βρεις πού χάθηκες.
της μαθήτριας Ταστσόγλου Βασιλικής (Γ5)
Η μητέρα μου είχε την ιδέα να δούμε την τηλεοπτική σειρά «Λωξάντρα», μια σειρά που περιέγραφε τον τρόπο ζωής στην παλαιά Σμύρνη. Εγώ ήμουν πολύ περίεργη να το δω αλλά παράλληλα και να το ζήσω! Κατά την διάρκεια της σειράς σκεφτόμουν από μέσα μου: « Πόσο θα ήθελα να ζούσα εκείνη την εποχή , να δω με τα ίδια μου τα μάτια την χλιδή της Σμύρνης αλλά και να αισθανθώ τα συναισθήματα των Ελλήνων Σμυρνιών κατά την Καταστροφή, παρόλο που τα ξέρω!» Ξαφνικά, αποκοιμήθηκα.
Αισθάνομαι ένα απαλό αεράκι να χτυπάει το σώμα μου, κύματα να χτυπάνε , μάλλον σε μια προβλήτα. Και ομιλίες ανθρώπων . Σηκώθηκα και τι βλέπω; Βρίσκομαι σε ένα παγκάκι δίπλα σε μια θάλασσα , από πίσω μου υπάρχουν μεγάλα σπίτια και πολύς κόσμος κινείται με χαλαρούς ρυθμούς. «Όνειρο θα είναι , Βασιλική, μην ανησυχείς. Δύο τσιμπηματάκια , τρεις σφαλιαρίτσες και όλα θα πάνε καλά». Κλείνω τα μάτια μου τσιμπιέμαι , σφαλιαρίζομαι και τώρα θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι σπίτι. Τα ανοίγω και βρίσκομαι ακόμα σε αυτό το μέρος που δεν ξέρω καν ποιό είναι. Α! Να ένας ξένος που μπορεί , τουλάχιστον να με βοηθήσει , αφού δεν είχα καν το κινητό μου μαζί.
-Do you speak Greek? ρώτησα έναν περαστικό.
της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)
Η τέχνη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί κάποιες φορές να μη το συνειδητοποιούμε αλλά περιτριγυριζόμαστε από αυτήν. Τα κτήρια, στα οποία μένουμε, ένα μεγάλο δέντρο που μας κάνει παρέα στο δρόμο αλλά και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε είναι μια μορφή τέχνης. Και τι είναι στην τελική τέχνη; Μια ιδέα, ζωγραφισμένη σε ένα χαρτί, γραμμένη σε ένα στίχο, η τέχνη είναι οτιδήποτε μπορεί να μας δημιουργήσει συναισθήματα. Σε οποιαδήποτε μορφή της, η τέχνη δεν μπορεί ποτέ να είναι αδιάφορη. Μπορεί να μην την καταλαβαίνουν όλοι, ή να μην εισπράττουν όλοι τα ίδια συναισθήματα, εντούτοις ποτέ δεν περνά απαρατήρητη. Είναι ίσως η καλύτερη “διαδρομή”, για να εκφράσει κανείς τα συναισθήματα του. Η τέχνη είναι μια βουβή κραυγή στον κόσμο. Μας βοηθά να πλησιάσουμε ένας τον άλλον. “Τίποτα δε μας ενώνει καλύτερα από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση.”, όπως είπε και ο Σεφέρης. Ο άνθρωπος δημιουργεί με σκοπό να ελαφρύνει την ψυχή του, να τα πει όλα χωρίς να αρθρώσει λέξη, είτε κάτω από πόνο είτε κάτω από την ευτυχία (ή έστω κάτω από αυτές τις μικρές στιγμές που συναρμολογούν τη χαρά μας). Δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από αυτό. Η ίδια η ζωή είναι τέχνη, τα συναισθήματά μας, ο τρόπος με τον οποίο συνδεόμαστε ως άνθρωποι. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτή, απλώς θα υπήρχαμε πάνω στη γη σαν δίποδα. Της χρωστάμε την ανθρώπινη φύση μας. Ας ευχηθούμε ότι τέχνη δεν θα φύγει ποτέ από την καθημερινότητά μας, ότι δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ!