e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)

Πάντα υποψιαζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Νικόλ. Στην αρχή, βέβαια, δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. «Είναι απλώς ένα χαρούμενο κορίτσι με αχαλίνωτη φαντασία». Αυτό είχα σκεφτεί και πραγματικά εύχομαι να ήταν αλήθεια. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον σπό την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκείνο το βράδυ, στο πάρκο. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο στον καθένα να την αντιπαθήσει. Ήταν τόσο… διαφορετική! Από τον χαριτωμένο τρόπο που μου συστήθηκε, μέχρι τα απίστευτα λεγόμενά της. «Υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος χαρά, έρωτα, ευχαρίστηση, αφέλεια και ευτυχία. Ωωω, μην γελάς καθόλου. Το ξέρω πως υπάρχει. Το ξέρω, γιατί ζω σε αυτόν». Κι όμως γελούσα, γελούσα κάθε φορά που αναφερόταν σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε πραγματικά.

της μαθήτριας Καλοκαιρινού Μαρίας-Νικολέττας (Β2)\

-Άσε το αυτοκίνητο και έλα να θαυμάσεις το χιόνι!, φωνάζει η Ρόζα από την κορυφή του λόφου.

Είναι ένα από τα ομορφότερα λόγια που έχουν βγει ποτέ από το στόμα της. Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το απότομο λοφάκι και επιτέλους φτάνω! Το θέαμα είναι… είναι… Πραγματικά, δεν ξέρω. Απλώς δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί νομίζω ότι η μαγεία του θα αδικηθεί. Μα ναι! Αυτό είναι! Μαγικό! Πάντα το ξεχνάω… μαγικό. Η κοιλάδα που πριν από μερικές εβδομάδες είχε ένα χρυσό φθινοπωρινό χρώμα, τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά. Ένα παχύ στρώμα χιονιού σκέπαζε στοργικά τα πάντα αφήνοντας ακάλυπτο μονάχα το σημείο  στο οποίο είχε πατήσει η Ρόζα πριν από λίγο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)

«Περπάτα σταθερά. Ναι, αυτό είναι, με περηφάνια», ψιθύρισε στον εαυτό της η Δανάη. Την παρατηρούσα πολλή ώρα. Την κάθε κίνηση του κορμιού της, κάθε κίνηση των χειλιών της. Μπορούσα πανεύκολα να μαντέψω τι έλεγε, τι σκεφτόταν! Φαινόταν τόσο όμορφη μέσα σε εκείνο το μπορντό κοστούμι, τόσο κομψή. Ο χαρακτηριστικός ήχος των τακουνιών που συγκρούονται με το έδαφος αντηχούσε στον δρόμο. Μπορούσα να καταλάβω πόσο προσπαθούσε να παραμείνει όρθια, παρά το «πειστικό» προφίλ της. Ήταν κουρασμένη, φαινόταν. Σίγουρα θα είχε περάσει όλο το προηγούμενο βράδυ καθισμένη στην πολυθρόνα της, φορώντας το αγαπημένο της μπλε νυχτικό, σκαλίζοντας το παρελθόν. Το ποια ήταν και το ποια είναι. Εάν έβγαζε τα επώνυμα μαύρα γυαλιά ηλίου, ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει τους μαύρους κύκλους και τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της. Ποτέ δεν καταδεχόταν να κλαίει μπροστά σε άλλους. Ποτέ! Αλλά πλέον σπάνια βρισκόταν με παρέα. Απολάμβανε τη μοναξιά πια, όχι όπως κάποτε.

της μαθήτριας Παπαντωνοπούλου Νίκης (Β3)

  Πέμπτη 12 Απριλίου 2018. Είναι μια υπέροχη μέρα για να κάνει κανείς τα όνειρα του πραγματικότητα. Όλες οι μέρες είναι κατάλληλες αρκεί να τις αξιοποιήσουμε εμείς σωστά! Είναι ένα ηλιόλουστο μεσημέρι της άνοιξης. Τι πιο ωραίο από το να χαλαρώσει κανείς απολαμβάνοντας την δροσιά της άνοιξης, ανακατεμένη με το θρόισμα των φύλλων και το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών; Έχοντας, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία της ξεκούρασης, λόγω των διακοπών του Πάσχα, κάθομαι σε μία καρέκλα του μπαλκονιού και παρατηρώ το περιβάλλον  γύρω μου, τους περαστικούς, τα ζώα και ό,τι περιλαμβάνεται  σε αυτό. Οι εικόνες που βλέπω, όμως, δεν θα έλεγα πως είναι ευχάριστες.

  Αρχικά, το τοπίο κατακλύζεται από πολλές εικόνες, που η καθεμιά κρύβει το δικό της μήνυμα και ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα. Εικόνες διαφορετικές, αντίθετες, πρωτότυπες. Εκ πρώτης όψεως, όλα δείχνουν φυσιολογικά· τίποτα το ασυνήθιστο. Ο ήλιος γεμίζει με φως το τοπίο και μας ενθουσιάζει. Τα κλαδιά των δέντρων μαζί και τα φύλλα τους κινούνται ρυθμικά με τον απαλό αέρα της άνοιξης. Ανθισμένα δέντρα και φυτά γεμίζουν τον χώρο με τα ζωντανά και ποικίλα χρώματα τους. Οι μυρωδιές των λουλουδιών γίνονται ένα με τον αέρα, ο οποίος τις μεταφέρει από άκρη σε άκρη δίνοντας έτσι μια ανοιξιάτη νότα στο περιβάλλον. Μάλιστα, το άρωμα των εξαίσιων πασχαλιών που έχουμε στο μπαλκόνι δημιουργεί την αίσθηση πως βρισκόμαστε σε έναν τεράστιο κήπο γεμάτο με τέτοιου είδους λουλούδια.

του μαθητή Δρακούλη Αλέξανδρου (Γ1)

    Το  διαδίκτυο  είναι  παγκόσμιο σύστημα διασυνδεδεμένων δικτύων υπολογιστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν καθιερωμένη ομάδα πρωτοκόλλων, η οποία συχνά αποκαλείται “TCP/IP” για να εξυπηρετεί εκατομμύρια χρήστες καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο.

   Το  διαδίκτυο  κάποιοι  πιστεύουν  πως  είναι  ο  αντίχριστος  προσωποποιημένος ,  επειδή  τους  έχουν  τύχει  πολύ  δυσάρεστα γεγονότα  τα  οποία  δεν  μπορώ  να  σας  τα  περιγράψω.

 Οι πρώτες απόπειρες για την δημιουργία ενός διαδικτύου ξεκίνησαν στις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Η Ρωσία είχε ήδη στείλει στο διάστημα τον δορυφόρο Σπούτνικ 1 κάνοντας τους Αμερικανούς