της μαθήτριας Δημακοπούλου Ελένης (Β2)
Γαλάτσι, 11/12/18
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα, είμαι πολύ χαρούμενη παρά τη δύσκολη περίοδο που διανύω. Λοιπόν, εσύ ξέρεις την ατυχία που με κυνηγά αυτές τις μέρες, ανάσκελα να πέσω τη μύτη μου θα σπάσω… Έτσι, είμαι με το πόδι στον γύψο εδώ και δύο εβδομάδες. Αλλά το χειρότερο είναι πως σήμερα πραγματοποιήθηκε η διήμερη εκδρομή του σχολείου στη μαγευτική Θεσσαλονίκη. Κι ενώ εγώ βρίσκομαι στο κρεβάτι του πόνου, οι φίλες μου ρεμβάζουν τον Θερμαϊκό… Λογικό μου φαίνεται, σιγά μην άφηναν τον γάμο να πάνε για πουρνάρια… Έτσι, έμεινα στο σπίτι κι εκεί που έκλαιγα τη μοίρα μου, ποιος εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός… η Ναντίν! Το πιστεύεις; Δεν πήγε εκδρομή! Έμεινε πίσω για να μου κάνει παρέα!
Τι να πρωτοπώ γι’ αυτό το κορίτσι; Η μέρα που περάσαμε μαζί ήταν φανταστική. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να την ακούω να διηγείται ιστορίες από τη μακρινή Νιγηρία. Το μοναδικό αυτό πλάσμα το γνωρίζω εδώ και επτά χρόνια, από όταν πρωτοήρθε στην τάξη μου. Η ευγένεια, η γενναιοδωρία και τα αγνά της αισθήματα με κέρδισαν αμέσως. Άξια λόγου είναι επίσης το θάρρος και η περηφάνεια με την οποία αντιμετωπίζει τα κάθε είδους αιχμηρά σχόλια για την καταγωγή της. Ωστόσο, ο αυθορμητισμός της πολλές φορές μαζί με το γεγονός ότι δε διατηρεί την ψυχραιμία της, την έχουν οδηγήσει σε μπελάδες. Όσον αφορά την εμφάνιση της είναι εξωτική : Κατσαρά, ολόμαυρα μαλλιά, αμυγδαλωτά εκφραστικά μάτια, λυγερή κορμοστασιά και πάντοτε ιδιαίτερα πολύχρωμα ρούχα!
Η σημερινή έκπληξη της Ναντίν μας έφερε πιο κοντά. Μου απέδειξε το μεγαλείο της ψυχής της και με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν οι φυλετικές διακρίσεις. Κάθε παιδί δικαιούται ίσες ευκαιρίες στη ζωή, ας μην το αποκλείσουμε από το ευτυχισμένο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον, επειδή γεννήθηκε κάπου αλλού… Και μην ξεχάσεις ποτέ γλυκό μου ημερολόγιο οι καλύτεροι φίλοι είναι το μάτι και το χέρι… όταν το χέρι πονά, το μάτι κλαίει… κι όταν το μάτι κλαίει, το χέρι σκουπίζει τα δάκρυα…
Καληνύχτα !