της μαθήτριας Γλυκοπούλου Εβελίνας (Β2)
Mια από τις ωραιότερες και πιο απρόσμενες εκδρομές με κωμικά περιστατικά έζησα πέρσι καλοκαίρι μαζί με τα ξαδέρφια μου, όταν επισκεφτήκαμε τα μοναστήρια των Μετεώρων.
Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα και είχαμε ήδη αποφασίσει ένα μήνα πριν πως θα πηγαίναμε για μπάνιο στο Ξυλόκαστρο. Είχαμε ετοιμάσει τις βαλίτσες μας και κατευθυνόμασταν προς το πρακτορείο λεωφορείων για την αναχώρηση μας. Δυστυχώς, όταν φτάσαμε δεν υπήρχαν θέσεις για εμάς στο ίδιο λεωφορείο με τους γονείς μας. Εξαιτίας αυτού, επιβιβαστήκαμε σε διαφορετικό λεωφορείο, αλλά χωρίς να λάβουμε υπόψη μας πού πήγαινε!. Μπήκαμε βιαστικά βιαστικά στο λεωφορείο και εγώ παρατήρησα ότι οι επιβάτες ήταν μεγάλης ηλικίας, αλλά το θεώρησα τυχαίο περιστατικό και κάθισα στη θέση μου.
Έπειτα από τέσσερις ώρες ταξιδιού, εγώ και τα ξαδέρφια μου ήμασταν ενθουσιασμένοι που φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Ανυπομονούσαμε να συναντηθούμε με τους γονείς μας και να απολαύσουμε το εκπληκτικό τοπίο της θάλασσας. Προς έκπληξή μας όταν αποβιβαστήκαμε, δεν υπήρχε ούτε θάλασσα ούτε παραλία αλλά κάποιοι πελώριοι επιβλητικοί βράχοι, που περιβάλλονταν από πυκνή βλάστηση! Πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμασταν ο οδηγός μάς ανακοίνωσε:
– Φτάσαμε επιτέλους, στα μοναστήρια των Μετεώρων!
– Με συγχωρείτε, δεν είμαστε στο Ξυλόκαστρο της Πελοποννήσου;
– Όχι βέβαια! Ο σύλλογος του ΚΑΠΗ διοργάνωσε εκδρομή στα Μετέωρα, για να εκκλησιαστεί στα μοναστήρια!
Αλληλοκοιταχτήκαμε με τα ξαδέλφια μου καθώς δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Έτσι ακολουθήσαμε το πλήθος των ηλικιωμένων δίχως να ξέρουμε πού κατευθυνόμασταν! Θαυμάζαμε παράλληλα την εξαίσια θέα του μέρους αυτού, ακούγαμε τα τιτιβίσματα των πουλιών και τους ήχους των φυλλωμάτων των δένδρων.
Λίγο αργότερα με σκούντηξε ένας ηλικιωμένος κύριος και μου είπε:
-Βλέπεις τι ωραία θέα που έχει εδώ;
Γύρισα γεμάτη απορία και τον κοίταξα…
-Ορίστε;
-Αχ, συγγνώμη παιδί μου. Νόμιζα πως ήσουν η γυναίκα μου.
Γέλασα αρκετά με την απάντησή του…
-Και τότε …. η σύζυγός μου πού είναι;;;
Κανένας από τους επιβάτες δεν είχε επίγνωση, για αυτό το λόγο αρχίσαμε να ψάχνουμε απεγνωσμένα να την βρούμε. Κοιτούσαμε στις γύρω πλαγιές, στον γκρεμό, αναμεσά μας, αλλά δεν ήταν πουθενά. Έτσι, γυρίσαμε πίσω στο λεωφορείο και ψάχναμε για την κυρία. Τα ξαδέρφια μου τη βρήκαν αποκοιμισμένη στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου! Ειδοποιήσαμε το σύζυγό της και αφού ξεναγηθήκαμε στο μοναστήρι, ενημερώσαμε τους γονείς μας για το περιπετειώδες ταξίδι μας.
Αυτή η εκδρομή στα Μετέωρα ήταν μια εκπληκτική εμπειρία, αν εξαιρέσουμε την ανησυχία των γονιών μας. Χωρίς να το επιδιώκουμε, υπήρχαν πολλές διασκεδαστικές στιγμές, που σίγουρα θα επιθυμούσα να ξαναζήσω στο άμεσο μέλλον…!