της μαθήτριας Παπαντωνοπούλου Νίκης (Γ3)
Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία προσπάθεια συγγραφής άρθρου. Κάθε άρθρο, όμως, είναι διαφορετικό και δημιουργούνται πρωτόγνωρα συναισθήματα κατά την δημιουργία του, μιας και κάθε κείμενο αποτελεί από μόνο του μια « αυτόνομη αυτοκρατορία» . Θα ήθελα να δηλώσω πως είχα αποφασίσει να ξαναγράψω στο τέλος του έτους. Παρόλα αυτά λόγω μιας συνάντησης και κάποιων τραγουδιών, που μου έδωσαν κίνητρο, ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι εμπνευσμένο από αυτά.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παράξενα όντα. Συμπεριφερόμαστε συνέχεια με έναν τρόπο, ο οποίος φαίνεται πράγματι παράξενος, αφού καταπιεζόμαστε και πηγαίνουμε κόντρα στα πραγματικά μας αισθήματα και θέλω. Άλλα θέλουμε να πούμε, άλλα τελικά λέμε και στο τέλος βγαίνει ένα αντιφατικό συμπέρασμα σε σχέση με όλα τα παραπάνω. Έπειτα, απογοητευόμαστε και ζητάμε κατανόηση από τους γύρω μας, ενώ δεν έχουμε κατανοήσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται, παρατηρείστε την καθημερινότητα σας και θα συνειδητοποιήσετε πως όλο αυτό το παιχνίδι λέξεων γίνεται επανελλειμένα με όλους, είτε πρόκειται για μία απλή έξοδο με την παρέα σας, είτε σε μια σοβαρή συζήτηση. Είναι σαν να έχει τοποθετηθεί δια μαγείας ένας χειριστής στον εγκέφαλο μας και να ελέγχει κάθε μας κίνηση και κάθε μας έκφραση. Είναι καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο αυτής της κοινωνίας και να γίνουμε ο κάτοχος του εγκεφάλου μας και όχι ένοικοι.
Είναι κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, που αρχίζουν να μιλάνε ασταμάτητα, όταν βρίσκουν έναν συνομιλητή που τους εμπνέει οικειότητα, το αναφέρω παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό μου. Από πολλούς χαρακτηρίζονται φλύαροι και εν μέρει ισχύει, όμως όταν σκέφτεσαι πως τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου ίσως να είναι η τελευταία φορά που μιλάτε, δεν σου βγαίνει αυθόρμητα η πρόθεση να του εκφράσεις όσα περισσότερα μπορείς; Ας σκεφτούμε πόσες φορές μιλήσαμε με άτομα που δεν θέλαμε να τελειώσουν οι συζητήσεις μαζί τους και όταν γυρίσαμε σπίτι, ξαπλώσαμε και συνειδητοποιήσαμε πως με αυτόν τον άνθρωπο δεν είχαμε πει πολλά πράγματα και νιώθουμε μετανιωμένοι. Ο χρόνος, όμως, πίσω δεν γυρίζει και οι στιγμές είναι στιγμές. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να κάνουμε τις στιγμές να μετρούν. Εάν βρεις τον κατάλληλο συνομιλητή πες όσα θέλεις να πεις, μην τα κρατήσεις για εσένα μόνο είναι ωραία όταν μοιράζεσαι πράγματα. Αύριο ίσως να είναι αργά, η ζωή παίζει παιχνίδια και ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο μέλλον.
Η επικοινωνία, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στις λέξεις. Υπάρχει η γλώσσα του σώματος ευτυχώς, διότι η χρήση της είναι σωτήρια σε πολλές περιπτώσεις. Η γλώσσα αυτή αποτελείται από την χρήση των κινήσεων μας, το βλέμμα μας και την αύρα που εκπέμπουμε στους γύρω μας. Υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους μπορεί να μην τους γνωρίζουμε και να τύχει να περάσουν από δίπλα μας στο πεζοδρόμιο και να αντιληφθούμε αμέσως την καλή ή την κακή τους ενέργεια. Ως περίεργα όντα έχουμε και αυτές τις μαγικές ικανότητες. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον χαρακτήρα κάποιου από τον τρόπο που περπατάει, από τους τρόπους συμπεριφοράς του, ακόμα και από ένα απλό κοίταγμα στα μάτια του, καθώς τα μάτια πολλές φορές λειτουργούν σαν καθρέφτης της ψυχής ( όχι πάντα). Παρόλα αυτά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την διπροσωπία και την υπουλία κάποιων ανθρώπων. Η εμπιστοσύνη και η απόλυτη εικόνα για κάποιον αποκτώνται με την πάροδο του χρόνου κι έπειτα από καθαρή εξερεύνηση στον εσωτερικό κόσμο του. Γι’ αυτό, ένας άνθρωπος πρέπει να διαθέτει την νοοτροπία σκύλου. Είναι εύθυμος πάντα προς όλους και σπεύδει να βοηθήσει όποτε χρειάζεται εάν, όμως, αντιληφθεί πως εξαπατείται θα περάσει από όλα τα στάδια. Άρνηση, θυμός, στενοχώρια, αποδοχή, ανάκτηση αυτοπεποίηθης, επαναφορά στην πραγματικότητα και πολλές φορές μετατρέπεται στο τέλος σε λύκο.
Είναι θλιβερό το γεγονός πως υπάρχει τόσος πόνος γύρω μας. Σε μια απλή βόλτα στην γειτονιά σας θα δείτε τόσο πόνο που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Πόνος, φανερός αλλά και κρυφός. Άνθρωποι που μέχρι χθες φαίνονταν να έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, έβγαλαν την μάσκα που φορούσαν για τον έξω κόσμο και αποκαλύφθηκε η σοκαριστική αλήθεια. « Μάσκα, μάσκα κάτω από την μάσκα. Μάσκα, μάσκα, πάνω από την μάσκα. Άλλη μπροστά σε μητέρα, άλλη μπροστά σε πατέρα, άλλη μπροστά σε φίλο κι άλλη μπροστά σε κοπέλα», αναφέρει ένας νέος καλλιτέχνης, ο οποίος μας παροτρύνει να ανοίξουμε τον τρίτο οφθαλμό μας, το μάτι που «κρύβουμε» στον εγκέφαλο μας και τότε θα δούμε με τα πραγματικά μας μάτια όλη την αλήθεια.
Δεν είναι άδικο; Τόσος πόνος, τόση θλίψη… ΓΙΑΤΙ; Το ίδιο δεν αναρωτιούνται και εκείνοι, όμως; Ή μάλλον το ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα το γιατί, αλλά μην μπορώντας να αντέξουν το βάρος της κατάστασης βυθίστηκαν για χρόνια σε αυτή κι όταν πια είχαν χάσει κάθε ελπίδα κατέφυγαν στις εύκολες λύσεις, όπως το κάπνισμα, ο αλκοολισμός, κλπ. Η απόλυτη αυτοκαταστροφή. Εάν ρωτήσουμε έναν καπνιστή γιατί έχει αυτή την συνήθεια σαφή απάντηση δεν θα δοθεί ποτέ… Ίσως είναι αυτό το πονεμένο βλέμμα που διαθέτει κάθε καπνιστής, όταν καπνίζει που δεν αφήνει περιθώρια για συζητήσεις. Κάπου είχα διαβάσει πως το τσιγάρο σπρώχνει τον χρόνο, όταν εκείνος αρνείται να προχωρήσει. Το φαινόμενο αυτό, το οποίο συνοδεύεται συχνά με τον αλκοολισμό, δε συναντάται μόνο στους ενήλικες αλλά και στους εφήβους. Είναι άσχημο να βλέπεις τους συνομήλικους σου να φθείρουν τον εαυτό τους από τώρα, απλώς και μόνο για να αναδείξουν τον εαυτό τους ως τον πιο μεγάλο, τον πιο θαραλλέο, ή απλώς τον πιο «μάγκα», όπως λένε και οι ίδιοι. Σε αυτήν την κοινωνία μεγαλώνουμε; Σε αυτήν την κοινωνία θέλουμε να ζούμε;
Ι.Δ.Ε.Α. Ίσως δεν είναι αργά να αλλάξουμε, ίσως δεν είναι αργά να καταλάβουμε επιτέλους σε τι κόσμο ζούμε, να τον αλλάξουμε, να δούμε τι πραγματικά ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Το μέλλον υποτίθεται πως βρίσκεται στα χέρια μας και εμείς έχουμε επαναπαυθεί στο μέλλον που δημιούργησαν οι προηγούμενοι. Ίσως από απάθεια, ίσως από αμάθεια. Ας σπάσουμε επιτέλους τις αλυσίδες που μας κρατούν δεμένους σε μια καρέκλα, ας πάρουμε πρωτοβουλίες, ας βγούμε στον κόσμο έξω να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια, να την πολεμήσουμε και μετά να βγούμε πιο δυνατοί. Περπατάμε μόνοι σ’ άγνωστο προορισμό… Αυτός ο στίχος θεωρώ πως αντικατοπτρίζει απολύτως το ταξίδι της ζωής. Το θέμα είναι να επιλέγουμε τους αντάξιους συνοδοιπόρους. Το θέμα είναι να τολμήσεις, να γνωρίσεις, να αγκαλιάσεις, Κι αν πληγώσεις και πληγωθείς και αν μετανιώσεις και θες να γυρίσεις, θα βρεις την δύναμη θα ξανασηκωθείς και θα προχωρήσεις.
Η Ι.Δ.Ε.Α. θα πεθάνει τελευταία…