της μαθήτριας Παπαντωνοπούλου Νίκης (Γ3)
Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία προσπάθεια συγγραφής άρθρου. Κάθε άρθρο, όμως, είναι διαφορετικό και δημιουργούνται πρωτόγνωρα συναισθήματα κατά την δημιουργία του, μιας και κάθε κείμενο αποτελεί από μόνο του μια « αυτόνομη αυτοκρατορία» . Θα ήθελα να δηλώσω πως είχα αποφασίσει να ξαναγράψω στο τέλος του έτους. Παρόλα αυτά λόγω μιας συνάντησης και κάποιων τραγουδιών, που μου έδωσαν κίνητρο, ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι εμπνευσμένο από αυτά.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παράξενα όντα. Συμπεριφερόμαστε συνέχεια με έναν τρόπο, ο οποίος φαίνεται πράγματι παράξενος, αφού καταπιεζόμαστε και πηγαίνουμε κόντρα στα πραγματικά μας αισθήματα και θέλω. Άλλα θέλουμε να πούμε, άλλα τελικά λέμε και στο τέλος βγαίνει ένα αντιφατικό συμπέρασμα σε σχέση με όλα τα παραπάνω. Έπειτα, απογοητευόμαστε και ζητάμε κατανόηση από τους γύρω μας, ενώ δεν έχουμε κατανοήσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται, παρατηρείστε την καθημερινότητα σας και θα συνειδητοποιήσετε πως όλο αυτό το παιχνίδι λέξεων γίνεται επανελλειμένα με όλους, είτε πρόκειται για μία απλή έξοδο με την παρέα σας, είτε σε μια σοβαρή συζήτηση. Είναι σαν να έχει τοποθετηθεί δια μαγείας ένας χειριστής στον εγκέφαλο μας και να ελέγχει κάθε μας κίνηση και κάθε μας έκφραση. Είναι καιρός λοιπόν να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο αυτής της κοινωνίας και να γίνουμε ο κάτοχος του εγκεφάλου μας και όχι ένοικοι.