e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)

Πάντα υποψιαζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Νικόλ. Στην αρχή, βέβαια, δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. «Είναι απλώς ένα χαρούμενο κορίτσι με αχαλίνωτη φαντασία». Αυτό είχα σκεφτεί και πραγματικά εύχομαι να ήταν αλήθεια. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον σπό την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκείνο το βράδυ, στο πάρκο. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο στον καθένα να την αντιπαθήσει. Ήταν τόσο… διαφορετική! Από τον χαριτωμένο τρόπο που μου συστήθηκε, μέχρι τα απίστευτα λεγόμενά της. «Υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος χαρά, έρωτα, ευχαρίστηση, αφέλεια και ευτυχία. Ωωω, μην γελάς καθόλου. Το ξέρω πως υπάρχει. Το ξέρω, γιατί ζω σε αυτόν». Κι όμως γελούσα, γελούσα κάθε φορά που αναφερόταν σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε πραγματικά.

Μα… όσο ο καιρός περνούσε, η κατάσταση της Νικόλ γινόταν όλο και πιο ανησυχητική. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πράγματα. Δυσάρεστα πράγματα. Είχε ένα νυσταγμένο βλέμμα, τα ρουθούνια της ήταν συνεχώς ερεθισμένα. Οι ισχυρισμοί της πλέον δεν έβγαζαν κανένα απολύτως νόημα, ενώ στη μέση της κάθε πρότασης που ξεστόμιζε μπέρδευε τα λόγια της, και γελούσε. Γελούσε υπερβολικά, χωρίς λόγο. Οι αναφορές στον… «Κόσμο της Ευτυχίας» γίνονταν όλο και πιο συχνές. Μάλιστα, συνήθιζε να με προσκαλεί σ’ αυτόν τον κόσμο και κάθε φορά που αρνιόμουν, θύμωνε. Φοβόμουν. Ήθελα να την βοηθήσω. Πλέον, ήξερα ακριβώς πιο ήταν το πρόβλημα…

Ένα βράδυ, δεν πήγα στο πάρκο, όπου συνήθιζα να την σαναντάω. Αυτός ήταν ο αρχικός προορισμός μου, όμως τελικά σταμάτησα δύο τετράγωνα μακριά, μπροστά από ένα καρτοτηλέφωνο. Σχημάτισα γρήγορα τον γνωστό αριθμό που καθημερινά παρατηρούσα σε διαφημιστικά φυλλάδια, αφίσες, περιοδικά. Περίμενα υπομονετικά ανταπόκριση από την άλλη γραμμή, μέχρι που επιτέλους μια συμπονετική φωνή διέκοψε τους συνεχόμενους χτύπους του τηλεφώνου. «Καλησπέρα σας. Εδώ S.O.S. Ναρκωτικά. Σας ακούμε… »