της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)
Πάντα υποψιαζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Νικόλ. Στην αρχή, βέβαια, δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. «Είναι απλώς ένα χαρούμενο κορίτσι με αχαλίνωτη φαντασία». Αυτό είχα σκεφτεί και πραγματικά εύχομαι να ήταν αλήθεια. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον σπό την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκείνο το βράδυ, στο πάρκο. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο στον καθένα να την αντιπαθήσει. Ήταν τόσο… διαφορετική! Από τον χαριτωμένο τρόπο που μου συστήθηκε, μέχρι τα απίστευτα λεγόμενά της. «Υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος χαρά, έρωτα, ευχαρίστηση, αφέλεια και ευτυχία. Ωωω, μην γελάς καθόλου. Το ξέρω πως υπάρχει. Το ξέρω, γιατί ζω σε αυτόν». Κι όμως γελούσα, γελούσα κάθε φορά που αναφερόταν σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε πραγματικά.