της μαθήτριας Καλοκαιρινού Μαρίας-Νικολέττας (Β2)\
-Άσε το αυτοκίνητο και έλα να θαυμάσεις το χιόνι!, φωνάζει η Ρόζα από την κορυφή του λόφου.
Είναι ένα από τα ομορφότερα λόγια που έχουν βγει ποτέ από το στόμα της. Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το απότομο λοφάκι και επιτέλους φτάνω! Το θέαμα είναι… είναι… Πραγματικά, δεν ξέρω. Απλώς δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί νομίζω ότι η μαγεία του θα αδικηθεί. Μα ναι! Αυτό είναι! Μαγικό! Πάντα το ξεχνάω… μαγικό. Η κοιλάδα που πριν από μερικές εβδομάδες είχε ένα χρυσό φθινοπωρινό χρώμα, τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά. Ένα παχύ στρώμα χιονιού σκέπαζε στοργικά τα πάντα αφήνοντας ακάλυπτο μονάχα το σημείο στο οποίο είχε πατήσει η Ρόζα πριν από λίγο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.