της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)
Πάντα υποψιαζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη Νικόλ. Στην αρχή, βέβαια, δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. «Είναι απλώς ένα χαρούμενο κορίτσι με αχαλίνωτη φαντασία». Αυτό είχα σκεφτεί και πραγματικά εύχομαι να ήταν αλήθεια. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον σπό την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκείνο το βράδυ, στο πάρκο. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο στον καθένα να την αντιπαθήσει. Ήταν τόσο… διαφορετική! Από τον χαριτωμένο τρόπο που μου συστήθηκε, μέχρι τα απίστευτα λεγόμενά της. «Υπάρχει ένας κόσμος γεμάτος χαρά, έρωτα, ευχαρίστηση, αφέλεια και ευτυχία. Ωωω, μην γελάς καθόλου. Το ξέρω πως υπάρχει. Το ξέρω, γιατί ζω σε αυτόν». Κι όμως γελούσα, γελούσα κάθε φορά που αναφερόταν σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε πραγματικά.
Είναι ένα από τα ομορφότερα λόγια που έχουν βγει ποτέ από το στόμα της. Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το απότομο λοφάκι και επιτέλους φτάνω! Το θέαμα είναι… είναι… Πραγματικά, δεν ξέρω. Απλώς δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί νομίζω ότι η μαγεία του θα αδικηθεί. Μα ναι! Αυτό είναι! Μαγικό! Πάντα το ξεχνάω… μαγικό. Η κοιλάδα που πριν από μερικές εβδομάδες είχε ένα χρυσό φθινοπωρινό χρώμα, τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά. Ένα παχύ στρώμα χιονιού σκέπαζε στοργικά τα πάντα αφήνοντας ακάλυπτο μονάχα το σημείο στο οποίο είχε πατήσει η Ρόζα πριν από λίγο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. 
μπλε νυχτικό, σκαλίζοντας το παρελθόν. Το ποια ήταν και το ποια είναι. Εάν έβγαζε τα επώνυμα μαύρα γυαλιά ηλίου, ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει τους μαύρους κύκλους και τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της. Ποτέ δεν καταδεχόταν να κλαίει μπροστά σε άλλους. Ποτέ! Αλλά πλέον σπάνια βρισκόταν με παρέα. Απολάμβανε τη μοναξιά πια, όχι όπως κάποτε.