e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας Παπαντωνοπούλου Νίκης (Β3)

  Πέμπτη 12 Απριλίου 2018. Είναι μια υπέροχη μέρα για να κάνει κανείς τα όνειρα του πραγματικότητα. Όλες οι μέρες είναι κατάλληλες αρκεί να τις αξιοποιήσουμε εμείς σωστά! Είναι ένα ηλιόλουστο μεσημέρι της άνοιξης. Τι πιο ωραίο από το να χαλαρώσει κανείς απολαμβάνοντας την δροσιά της άνοιξης, ανακατεμένη με το θρόισμα των φύλλων και το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών; Έχοντας, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία της ξεκούρασης, λόγω των διακοπών του Πάσχα, κάθομαι σε μία καρέκλα του μπαλκονιού και παρατηρώ το περιβάλλον  γύρω μου, τους περαστικούς, τα ζώα και ό,τι περιλαμβάνεται  σε αυτό. Οι εικόνες που βλέπω, όμως, δεν θα έλεγα πως είναι ευχάριστες.

  Αρχικά, το τοπίο κατακλύζεται από πολλές εικόνες, που η καθεμιά κρύβει το δικό της μήνυμα και ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα. Εικόνες διαφορετικές, αντίθετες, πρωτότυπες. Εκ πρώτης όψεως, όλα δείχνουν φυσιολογικά· τίποτα το ασυνήθιστο. Ο ήλιος γεμίζει με φως το τοπίο και μας ενθουσιάζει. Τα κλαδιά των δέντρων μαζί και τα φύλλα τους κινούνται ρυθμικά με τον απαλό αέρα της άνοιξης. Ανθισμένα δέντρα και φυτά γεμίζουν τον χώρο με τα ζωντανά και ποικίλα χρώματα τους. Οι μυρωδιές των λουλουδιών γίνονται ένα με τον αέρα, ο οποίος τις μεταφέρει από άκρη σε άκρη δίνοντας έτσι μια ανοιξιάτη νότα στο περιβάλλον. Μάλιστα, το άρωμα των εξαίσιων πασχαλιών που έχουμε στο μπαλκόνι δημιουργεί την αίσθηση πως βρισκόμαστε σε έναν τεράστιο κήπο γεμάτο με τέτοιου είδους λουλούδια.

    Όλο το ζωικό βασίλειο φαίνεται να συνυπάρχει αρμονικά, καθώς όλοι οι οργανισμοί του λειτουργούν απόλυτα ομαδικά. Τα πουλιά πετούν όλα μαζί έχοντας διάπλατα ανοιχτά τα φτερά τους. Θέλουν, δηλαδή να μας δείξουν πως θα πρέπει να εξερευνούμε το άγνωστο έχοντας και εμείς τους ορίζοντες μας ανοιχτούς, ώστε  να διευρύνουμε την προσωπικότητα μας. Ακόμη, η συνεργασία των μελισσών θέλει να μας δείξει την σημαντικότητα όλων όσων συμμετέχουν σε μία εργασία, όποια και αν είναι η συμβολή του καθενός στην ομάδα. Η φύση και ο τρόπος οργάνωσής της είναι γεμάτη από παραδείγματα ομαδοσυνεργατικών εργασιών. Θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αυτά τα παραδείγματα και να τα εφαρμόσουμε στην ζωή μας, ώστε να υπάρξει μια βελτίωση.

   Αν παρατηρήσουμε, όμως, λίγο καλύτερα τον έξω, πραγματικό κόσμο θα έρθουμε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια. Άνθρωποι μόνοι, αποσβολωμένοι μπροστά σε μία οθόνη, φαίνεται να δείχνουν πολύ απασχολημένοι με το οτιδήποτε διαδραματίζεται μέσα σε αυτή την οθόνη παρά με το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Είναι σαν αυτή η τόσο μικρή οθόνη να κυριαρχεί πάνω τους, υπερνικώντας τους και καταφέρνοντας να τους εθίσει στον κόσμο της, μετατρέποντας τους σε άβουλα όντα, ανίκανα να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε γεγονότα. Πραγματικά, είναι μια θλιβερή εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία έρχεται σε αντίθεση με κάθε εικόνα της φύσης. Δεν υπάρχει καμία επικοινωνία με το γύρω περιβάλλον. Συνεπώς, όλος τους ο κόσμος βρίσκεται πίσω από μία οθόνη.

   Ο εθισμός αυτός στα διαδικτυακά μέσα οδηγεί αυτόματα στην αποξένωση των ανθρώπων από την πραγματικότητα. Μπορούμε κάλλιστα να χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα τον ίδιο μας τον εαυτό. Προτιμούμε να επικοινωνούμε μέσω μηνυμάτων παρά να έχουμε τον άλλο απέναντι μας, να βλέπουμε τις αντιδράσεις του, να μπορούμε να έχουμε ελευθερία κινήσεων, λόγου και όλη αυτή την μαγεία που δεν προσφέρουν τα μηνύματα. Δυστυχώς, η επιλογή της απομόνωσης και της απομάκρυνσης από την πραγματικότητα οδηγεί στην αλλαγή του χαρακτήρα κάποιου και συνήθως στην εσωστρέφεια. Σκεφτείτε πόσες φορές αντί να πάρετε ένα τηλέφωνο ή να πάτε μια επίσκεψη για να ευχηθείτε σε κάποιον «Χρόνια πολλά», επιλέξατε να στείλετε ένα μήνυμα!

    Ακόμη, εκτός από τον εθισμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργείται η εξάρτηση από την εικόνα. Πλέον, κριτήριο για την επιλογή ανθρώπων αποτελεί σε μεγάλο ποσοστό η εξωτερική εικόνα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το facebook. Δεν σας ελκύει και εσάς περισσότερο να ψάξετε το προφίλ μιας όμορφης και καλοντυμένης κοπέλας από το να ψάξετε το προφίλ μιας απλής και απεριποίητης κοπέλας; Δυστυχώς, είναι όλα θέμα εικόνας και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτή. Την εικόνα μας, όμως, την διαμορφώνουμε εμείς και για αυτό τον λόγο μπορούμε και να την αλλάξουμε. Πόσο μάλλον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί δημιουργούμε τον δικό μας ψεύτικο κόσμο με την ψευδαίσθηση πως θα γίνει και πραγματικός.

    Τελικά, όμως, τι ψάχνουμε; Αναρωτηθήκαμε ποτέ; Ίσως να αναζητούμε την τελειότητα που δεν μπορούμε να έχουμε. Δεν θυμόμαστε, όμως, πως τίποτα δεν είναι τέλειο και ούτε θα μπορέσει ποτέ να είναι. Και αν δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα αυτή, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Ας σκεφτούμε πόσες στιγμές που δεν ήταν τέλειες και ήταν μόνο κάποιες απλές στιγμές με την οικογένεια μας ή τους φίλους μας κατέληξαν να ήταν οι πιο υπέροχες. Μήπως η τελειότητα είναι κρυμμένη μέσα στα απλά πράγματα τελικά; Κάποιοι αναζητούν τον τέλειο σύντροφο, την τέλεια παρέα μέσω του διαδικτύου. Θα μας έκανε καλό εάν, αντί να ψάχνουμε προφίλ κάποιου, βγαίναμε έξω για να γνωρίσουμε ανθρώπους, να πειραματιστούμε και, εάν κάνουμε λάθη, να βγούμε πιο δυνατοί από αυτά. Πλέον, φοβόμαστε να ζούμε κι αν δούμε κάτι αληθινό, μακριά από τον κόσμο του διαδικτύου, φοβόμαστε και το απομακρύνουμε από κοντά μας.

   Έπειτα, κοίταξα την άλλη πλευρά της γειτονιάς, καθώς δεν άντεχα να βλέπω αυτό το άσχημο θέαμα. Παρόλο που λέω συνέχεια στον εαυτό μου «να μην κλείνει την πόρτα» στην πραγματικότητα, δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους εγκλωβισμένους στον φρικτό κόσμο που οι ίδιοι έφτιαξαν για να παγιδευτούν. Στην άλλη γωνία της γειτονιάς υπάρχει πλήθος πανικόβλητων ανθρώπων που τρέχουν έτσι ώστε να προλάβουν να φτάσουν στις δουλειές τους. Άλλο ένα φρικτό θέαμα, που «πλήττει» κάθε παιδί, όταν βλέπει τον γονιό του να έρχεται αντιμέτωπος με τόσες υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να τις αντιμετωπίσει ολομόναχος.

    Έχετε δει και εσείς τους γονείς σας να «πνίγονται» από υποχρεώσεις τις οποίες αδυνατούν να εκπληρώσουν καθημερινά με αποτέλεσμα να αγχώνονται, να γίνονται νευρικοί και να αισθάνονται ανίκανοι απέναντι στα καθήκοντα τους; Σίγουρα ναι. Κυνηγούν κάτι το άπιαστο, προσπαθούν να εξασφαλίσουν το μέλλον χωρίς καν να κοιτούν το παρόν. Αγχωνόμαστε καθημερινά για τις υποχρεώσεις μας, οι οποίες μας φαίνονται σαν μεγάλα λιοντάρια που μας κυνηγούν σε μία διαδρομή ατελείωτη και αναλλοίωτη στον χρόνο. Βαλτώνουμε στην ρουτίνα μας και θεωρούμε αδιανόητη την αλλαγή έστω και μιας μικρής συνήθειας. Ζούμε σε ένα νεκρό σήμερα, το οποίο δείχνει τελείως άχρωμο, χωρίς καθόλου ζωντάνια.

    Αντίθετα, στο μυαλό μας επικρατεί μια τελείως διαφορετική εικόνα για την εξέλιξη του μέλλοντος. Θεωρούμε πως θα είναι πολύ καλύτερο το μέλλον, εάν αφιερώσουμε όλο μας το παρόν για την εξασφάλιση του. Και, όταν έρθει η στιγμή για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν κάναμε τίποτα άλλο εκτός από το να αγωνιζόμαστε για το μέλλον που τελικά  δεν «ήρθε» ποτέ όπως το ονειρευόμασταν, τότε τι συμβαίνει; Τότε συνειδητοποιείς πως όλοι σου οι κόποι, ενώ απέδωσαν εν μέρει καρπούς, δεν σου προσέφεραν την ευτυχία που αποζητούσες στο μέλλον ούτε την ξεκούραση. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια ενός συγγενή: «Να σκέφτεσαι μεν το αύριο, να ζεις δε το σήμερα». Γνωρίζω πως είναι αρκετά δύσκολο να το πετύχει κανείς, όμως, εάν καταφέρουμε να παραμελήσουμε το άγχος για το μέλλον, οι ζωές μας θα γίνουν πιο ενδιαφέρουσες.

  Μα όπου και αν κοιτούσα, παντού κυριαρχούσαν εικόνες από αυτά τα δύο φριχτά φαινόμενα. Είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου για το πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση ώσπου άκουσα την μητέρα μου να με φωνάζει για να φάμε το μεσημεριανό. Από την στήλη άλατος στην οποία είχα μετατραπεί, επανήλθα στην πραγματικότητα, παρόλο που δεν μου άρεσε.

  Τέλος, ο συνδυασμός του άγχους για το μέλλον και για τις υποχρεώσεις μαζί με τον εθισμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί στην αποξένωση και μετατρέπει τον έξω κόσμο στον οποίο ζούμε τώρα σε «νεκρό». ΘΥΜΗΣΟΥ, όμως, πως κι εσύ αυτή την στιγμή που διαβάζεις αυτό το κείμενο βρίσκεσαι μπροστά σε μία οθόνη. Ελπίζω μετά την ανάγνωση αυτού του κειμένου να αναθεώρησες τις απόψεις σου και να επέλεξες να περάσεις διαφορετικά την υπόλοιπή σου μέρα παρά να βρίσκεσαι μπροστά από μία οθόνη!!