διήγημα της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)
Έτρεχα μες στο σκοτάδι, με μόνο φως αυτό των αστεριών. Ήταν αργά, σίγουρα περασμένα μεσάνυχτα και οι δρόμοι της γειτονιάς ήταν έρημοι. Περιπλανήθηκα για λίγο, μόνη, για να ξεχαστώ, όσο δυσκολο και να ήταν. Είχαν συμβεί πολλά… Έψαχνα τρέχοντας, για να βρω το σημείο, το τέλειο σημείο, και τελικά βρέθηκα μπροστά από την είσοδο της παλιάς παιδικής χαράς. Κανείς δεν πήγαινε πλέον εκεί, γιατί ποτέ δεν επισκευάστηκαν τα κατεστραμμένα παιχνίδια, παρόλες τις υποσχέσεις του Δήμου. Στάθηκα για λίγο ακίνητη, κοιτάζοντας την ετοιμόρροπη τσουλήθρα και τις διαλυμένες κούνιες με δεκάδες αναμνήσεις να κατακλύζουν το μυαλό μου. Αναμνήσεις καλές, κακές…
Διστακτικά διέσχισα το χωμάτινο δρομάκι
και πλησίασα το μοναδικό παγκάκι που υπήρχε, το οποίο από τότε που θυμάμαι ήταν καλυμμένο με γκράφιτι. Έκατσα, νιώθοντας ιδιαίτερα αισθητή την απουσία «του». Χάιδεψα απαλά την άδεια θέση δίπλα μου, εκεί όπου πριν από μερικούς μήνες καθόταν… «εκείνος» και γέμιζε με το μελωδικό του γέλιο όλο το πάρκο. Έδινε χρώμα στην μουντή παιδική χαρά. «Μου λείπεις πολύ» ψιθύρισα, σαν να περίμενα πως θα μου απαντούσε. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. «Όταν φύγω, κοίτα ψηλά, στα αστέρια, εκεί θα με βρίσκεις. Δε θα σε προδώσουν ποτέ, θα σε οδηγούν πάντα σ’ εμένα». Έτσι μου είχε πει, σε αυτό ακριβώς το σημείο, τρεις μήνες πριν. Λίγο πριν «φύγει», λίγο πριν πάει στα αστέρια. Το ήξερα ότι θα γινόταν. Το ήξερα από τη μέρα που τον γνώρισα σ’ εκείνο το πάρτι, απλά ποτέ δεν πίστεψα πως θα έφτανε η στιγμή που θα τον αποχωριζόμουν. 
Ποτέ δεν αποδέχτηκα την αλήθεια, την πικρή αλήθεια. Ποτέ δεν αποδέχτηκα πως το αγόρι, που μαζί ονειρευόμασταν να αλλάξουμε τον κόσμο, θα «έφευγε», για να ζήσει μια ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια. Για να φτάσει τα αστέρια και να μείνει για πάντα εκεί. Χωρίς να το καταλάβω είχα πέσει κάτω, στο χώμα, και έκλαιγα. Έκλαιγα χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. «Βοήθησέ με» είπα ανάμεσα στους λυγμούς μου. Το βλέμμα μου υψώθηκε στον έναστρο ουρανό. «Βοήθησέ με να σε βρω» επανέλαβα πιο σιγανά, ξαπλώνοντας μπροστά από το παγκάκι «μας». «Πάρε με στα αστέρια» ψιθύρισα λίγο πριν αποκοιμηθώ.