της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)
1ο Βραβείο στην ποίηση
στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα « Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»
Ακίνητη στέκω στη γωνία μόνη και γυμνή.
Όχι, δεν είμαι εκτεθειμένη σε κάτι· δεν με ανάγκασε κανείς.
Το μυαλό και η καρδιά σιωπηλά, αν και μου έχουν πει πως δεν ακούγονται.
Δεν ξέρω, δεν το έμαθα ποτέ μου.
Μια φορά μόνο νομίζω κατάφερα να αναγνωρίσω έναν ήχο -ίσως ήταν της φαντασίας μου.
Οι αλυσίδες με έσφιγγαν, πόναγαν,
ήταν λένε καλοί φίλοι με την Γη. Για καιρό δεν με άφηναν,
με αγαπούσαν αλλά εγώ όχι. Δεν τους το έλεγα όμως μήπως τις θυμώσω και με δέσουν ακόμα πιο σφικτά.
Δεν ξέρω τι τους άρεσε τόσο πάνω μου, τι μου άρεσε πάνω μου.
Ξαφνικά κάπου στο σκοτάδι μια λαμπερή όψη ήρθε και φανέρωσε το κρυμμένο καλά μέσα στα χέρια μου δέρμα.
Δεν ήξερα τι ήταν· αυτό που ξέρω είναι ότι με αποκάλυψε.
Το νεκρό μου κορμί κουνήθηκε σαν μωρό νεογέννητο που μόλις μίλησε.
Σιγανά και αθόρυβα ξυπνώ από ύπνο βαθύ, τρομαγμένη.
Τι ωραία, θεέ μου,
να βλέπω τον πιο στενό μου “φίλο” να χάνεται και εγώ να φωνάζω “φύγε” σε αυτόν που με κρατούσε στα χαμηλά.
Εγώ είμαι φτιαγμένη για τα ψηλά τού φωνάζω και αυτός παριστάνει τον κουφό και συνεχίζει απαλά να χάνεται στο μαύρο.
Πλησιάζω το φως· βήμα βήμα νιώθω τα ακροδάχτυλα μου να αγγίζουν τη Γη (ό,τι είδους Γης ήταν αυτό).
Οι γαλαξίες στα μάτια μου φέγγουν και μου δείχνουν το δρόμο.
Τι είναι; Πού πάω; Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει -είναι μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος.
Φοβόμουν, αλλά περπατούσα πάντα με τους γαλαξίες και τα δάχτυλα γαντζωμένα καλά.
Τα νύχια μου ματωμένα αφήνουν τον ομοιόμορφο κόσμο και σε ακουμπούν.
Σαν σκιές τα νιώθω όλα γύρω μου, άνθρωποι σκληροί, δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο.
Εσύ ο άγνωστος με αγγίζεις. Τι είσαι απορώ και σε ακουμπώ κι εγώ.
Ένωση! Ένιωσα όμορφα (δεν ξέρω γιατί).
Οι γαλαξίες μου έγιναν πιο φωτεινοί και σε κοιτούν πια σαν το γαλάζιο του ουρανού.
Τι όμορφα που είναι όλα! Δεν έχω ξανακούσει την καρδιά μου να απαντά στο κάλεσμα μου και το μυαλό να δακρύζει.
Δεν ήταν γνώση, ήταν αγάπη, ελευθερία.
Πέφτω. Δεν είσαι εδώ. Σπάω. Χάνομαι. Τι συναίσθημα και αυτό μοναχικό και μοναδικό όταν εσύ απουσιάζεις.
Κρατά με… έλα μαζί μου… είμαστε ένα…
Το δάκρυ μου κύλισε αλλά είχε χρώμα δειλινού, νύχτας και μέρας, απώλειας και ολοκλήρωσης.
«Άγνωστος ολοκληρωμένος»