της μαθήτριας Τσούφη Μαρίνα (Γ5)
Eίχε περάσει πολύς καιρός όταν, επιτέλους, θα ξαναβρισκόμουν με τον πιο αγαπημένο μου ξάδερφο! Με αυτό το άτομο είμαστε μαζί από μωρά. Οι γονείς μας βρισκόντουσαν πολύ συχνά, οπότε είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε και εμείς. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες είχαμε χαθεί αρκετά λόγω της μετακόμισης της οικογένειάς του σε μία άλλη, αρκετά μακρινή πόλη, από τη δική μου. Όταν τον συνάντησα, χάρηκα πάρα πολύ , ωστόσο, μετά από μία μας συζήτηση, στενοχωρήθηκα λίγο, αφού κατάλαβα ότι ήταν εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια!
-Τι θα κάνουμε όση ώρα συζητάνε μέσα οι μεγάλοι;, τον ρώτησα. Καθυστέρησε αρκετά να μου απαντήσει, αφού ήταν αφοσιωμένος μπροστά από μια οθόνη και έπαιζε ένα αρκετά βίαιο παιχνίδι!
-Εγώ πρέπει να περάσω τουλάχιστον τρεις πίστες ακόμη, γιατί αλλιώς θα πρέπει να ξαναρχίσω το παιχνίδι από την αρχή! Όσο για ‘σένα κάνε ό,τι θες!, μου απάντησε.
-Μα δεν θες να κάνουμε κάτι μαζί ; Να παίξουμε, για παράδειγμα, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ;
-Πωω , βρε Μαρίνα , άφησέ με! Βρες κάτι να απασχοληθείς και μην με αποσυντονίζεις!
-Μα θα πονέσουν τα μάτια σου! Παίζεις πάρα πολλή ώρα!
-Δεν παθαίνω τίποτα!
-Γιώργο, έχεις αλλάξει! Τι συμβαίνει;