της μαθήτριας Κωστορρίζου Κατερίνας (Γ2)
Χθες η ώρα εννέα και μισή το βράδυ, ήμουν έξω με την παρέα μου. Είχαμε πάει βόλτα όλοι μαζί, εδώ δίπλα σε ένα παρκάκι. Δεν μου πολύ αρέσει να βγαίνω το βράδυ σε παρκάκια. Με τρομάζει. Στη χθεσινή μας παρέα, ο Νίκος άρχισε μια συζήτηση για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ξαφνικά, μια φωνή ενός άγνωστου παιδιού να διαφωνεί με την άποψη του Νίκου.
- Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά θα μπορούσα να ξανακούσω την άποψη σου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Ρώτησε ο άγνωστος
- Ναι! Βλέπεις η σημερινή νεολαία είναι ‘κολλημένη’ με την τεχνολογία. Με ένα κινητό. Ή ακόμα και με ένα βιντεοπαιχνίδι. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς τους ‘κολλημένους’ ανθρώπους. Δεν ξέρεις πώς νιώθω, όταν νικάω τους εχθρούς μου στο παιχνίδι. Πόσο μου τονώνει την αυτοπεποίθηση! Με χαλαρώνει σε οποιαδήποτε δυσκολία έχω. Ξέρω ότι και να χάσω, θα πατήσω το ‘PLAY AGAIN’ και θα ξαναρχίσω από την αρχή. Ενώ με την πραγματική ζωή δεν είναι έτσι, με μία λάθος κίνηση μπορώ να τα χάσω όλα…, είπε ο Νίκος
- Έχεις σκεφτεί κάτι;