της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)
Μαζοποίηση, αυτή η άχαρη διαδικασία του να γίνεσαι ίδιος με ένα σωρό άλλους ανθρώπους. Ίδιος, όσον αφορά στον τρόπο που ντύνεσαι, που φέρεσαι, που μιλάς. Άραγε, γιατί το κάνουμε; Γιατί χάνουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας και αντιγράφουμε νοοτροπίες και τρόπους ζωής; Ίσως είναι θέμα αποδοχής. Προσπαθούμε να αρέσουμε. Δεν είναι κακό. Το δυσάρεστο είναι να προσπαθούμε μόνο αυτό, να καταπιέζουμε τη προσωπικότητα μας, για να είμαστε αρεστοί σε όλους. Κανείς μας δεν μπορεί βαθιά να συνειδητοποιήσει πως είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους ούτε εσύ ούτε εγώ. Από την άλλη πλευρά, ίσως ευθύνεται και το περιβάλλον, στο οποίο ζούμε. Κατακλυζόμαστε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από την τηλεόραση, από «πρότυπα». Γινόμαστε θύματα τους. Μας προωθούν διάφορα πράγματα με τίτλους: «φετινή μόδα», «αδύνατο σώμα, άρα τέλειο», «η καλύτερη μάρκα». Και εμείς από τη μεριά μας καθόμαστε και απορροφάμε ό,τι μας παρουσιάζουν σα σφουγγάρια. Βγαίνεις έξω, βλέπεις άτομα να φορούν τα ίδια ρούχα, να χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις, να κρατούν τα ίδια κινητά. Χάνεται η ποικιλομορφία, η διαφορετικότητα. Και από εκεί που το να είσαι ο εαυτός σου ήταν δεδομένο, τώρα θεωρείται θάρρος και μερικές φορές παραφωνία… Αγάπα τον εαυτό σου και δείξε του λίγο σεβασμό, διότι στο τέλος θα κοιταχτείς στον καθρέπτη και θα ψάχνεις να βρεις πού χάθηκες.