της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)
Η τέχνη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί κάποιες φορές να μη το συνειδητοποιούμε αλλά περιτριγυριζόμαστε από αυτήν. Τα κτήρια, στα οποία μένουμε, ένα μεγάλο δέντρο που μας κάνει παρέα στο δρόμο αλλά και οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε είναι μια μορφή τέχνης. Και τι είναι στην τελική τέχνη; Μια ιδέα, ζωγραφισμένη σε ένα χαρτί, γραμμένη σε ένα στίχο, η τέχνη είναι οτιδήποτε μπορεί να μας δημιουργήσει συναισθήματα. Σε οποιαδήποτε μορφή της, η τέχνη δεν μπορεί ποτέ να είναι αδιάφορη. Μπορεί να μην την καταλαβαίνουν όλοι, ή να μην εισπράττουν όλοι τα ίδια συναισθήματα, εντούτοις ποτέ δεν περνά απαρατήρητη. Είναι ίσως η καλύτερη “διαδρομή”, για να εκφράσει κανείς τα συναισθήματα του. Η τέχνη είναι μια βουβή κραυγή στον κόσμο. Μας βοηθά να πλησιάσουμε ένας τον άλλον. “Τίποτα δε μας ενώνει καλύτερα από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση.”, όπως είπε και ο Σεφέρης. Ο άνθρωπος δημιουργεί με σκοπό να ελαφρύνει την ψυχή του, να τα πει όλα χωρίς να αρθρώσει λέξη, είτε κάτω από πόνο είτε κάτω από την ευτυχία (ή έστω κάτω από αυτές τις μικρές στιγμές που συναρμολογούν τη χαρά μας). Δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από αυτό. Η ίδια η ζωή είναι τέχνη, τα συναισθήματά μας, ο τρόπος με τον οποίο συνδεόμαστε ως άνθρωποι. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτή, απλώς θα υπήρχαμε πάνω στη γη σαν δίποδα. Της χρωστάμε την ανθρώπινη φύση μας. Ας ευχηθούμε ότι τέχνη δεν θα φύγει ποτέ από την καθημερινότητά μας, ότι δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ!