της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)
Άνθρωποι. Χιλιάδες και διαφορετικοί. Άλλοι “μαύροι” άλλοι “άσπροι”, άλλοι πολύχρωμοι και άλλοι ίδιοι. Μοναδικοί, μόνοι, ερωτευμένοι, απελπισμένοι, κρυμμένοι και ευτυχισμένοι. Γράμματα σε θέσεις, προτάσεις και σκέψεις βγαίνουν από αυτούς, δημιουργήματα ξεχωριστά και μοναδικά. Οι ίδιοι ξεχωριστοί και μοναδικοί. Άραγε μιλάνε σίγουρα όλοι τους; Και αν μιλάνε τι λένε; Καταλαβαίνεις;
Το στήθος ανεβαίνει και κατεβαίνει βιαστικό. Η ανάσα της βαθιά. Τα μάτια της τα βλέπω να τρεμοπαίζουν, μόνα τους. Οι λίμνες εκείνες, τα δυο παράθυρα του κόσμου της. Η μουσική στο πικάπ συνεχίζει να παίζει. Και εκείνη απορροφημένη από αυτή την μαγεία χορεύει με την ανάσα της στο ρυθμό της. Ακούνητη αναρωτιέται αν όντως είναι αυτή που νομίζει, αν όντως της αρέσει αυτό που είναι, που ζει. Τι ζει; Την αλήθεια των άλλων. Αυτή η συνήθεια πια! Αυτή η σκέψη! Πολύ σκέφτεται….
“έχω ζήσει μια ζωή η όποια δεν είναι δική μου ,είναι κάποιου άλλου. Πάντα ήθελα πολλά. Ήθελα πολλούς ανθρώπους δίπλα μου. Φίλους, συνεχιστές, αγωνιστές, όμως ποτέ δεν κατάφερνα να έχω ούτε έναν. Γιατί;”