της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης(Γ2)
Με πλησιάζει. Με κοιτά, με παρατηρεί όμως εγώ δεν γυρνώ να τον κοιτάξω. Τι θέλει, αναρωτιέμαι. Η εσωτερική μου φωνή μού μιλά, για ακόμα μια φορά, και εγώ είμαι εκεί για να την ακούσω. Ξέρετε, λένε πως αυτή η φωνή η αληθινή φωνή, είναι η μοναδική που πάντα παραδέχεται την αλήθεια και αποδέχεται το βλέμμα και αυτή είναι τώρα εδώ και μου μιλά και με κοιτά. Δεν συνεχίζω να τον παρατηρώ. Δεν τον ξέρω είναι ένας άγνωστος ο όποιος απλώς στέκεται όρθιος, με μια ψηλή σκιά από πίσω να τον καλύπτει. Ξαφνικά αυτός ο ξένος μπαίνει μέσα στην αίθουσα απρόσληπτος. Συνεχίζει να με κοιτά και με το βλέμμα του με παγώνει, νομίζω έχασα και την ροή μου εκείνη την στιγμή. Ύστερα από λίγο μου ψιθυρίζει λέγοντας μου, ρωτώντας με “μπορείς να εκφραστείς; Μπορείς να προσδιορίσεις τα αισθήματα σου τώρα ενώ δημιουργείς, ενώ κινείσαι από άκρη σε άκρη, από τον αέρα στην Γη; Ξέρεις τι κάνεις; Ποια πραγματικά είσαι; ” Στέκομαι και τον κοιτώ σταματώ να κινούμε και τον κοιτώ. Ποιος είναι και τι είναι; Τι θέλει εδώ; Αυτός δεν παλεύει , δεν κουράζεται. Τον προσπερνώ. Δεν έχω μάθει να δέχομαι τόσο εύκολα λόγια. Δεν ξέρω αν πρόκειται για σωστό ή λάθος όμως κανένας δεν μπορεί να το κρίνει.
Συνεχίζω να χορεύω μέχρι που τα λόγια του έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου, με έχουν βάλει πλέον σε σκέψεις όμως εκείνος δεν είναι εκεί να μου τις εξηγήσει, εκείνος ο όποιος μου τις δημιούργησε. Έχει φύγει και εγώ τον ψάχνω. Γιατί το έκανα; Τι με ενδιέφερε στην τελική; Ένας ξένος ήταν. Όπως και εγώ εκείνη την στιγμή. Ποια ήμουν;
Τα γόνατα λυγίζουν, το σώμα πονά, και στα μάτια…βροχή. Βροχή που έγινε καταιγίδα και με έπνιξε. Μέσα στον πνιγμό μου βλέπω τα γκρίζα του μαλλιά και το ασπρόμαυρο κουστούμι του, σαν ταινία ρετρό μου φάνηκε, να με πλησιάζει, ξανά. Τι ήθελε αυτός ο ξένος. Χαμηλώνει το βλέμμα του και με κοιτά. “Γιατί είσαι εκεί κάτω;”. Δεν απαντώ. “Σήκω πάνω”. Δεν κάνω κίνηση. “Είσαι αδύναμη;” και σαν να του φάνηκε αστείο γέλασε. Χωρίς να πω κουβέντα ή να ανταλλάξω κάποιο βλέμμα ,σηκώθηκα.”Αντέχεις και το ξέρεις και θες να το κάνεις μπορείς να γίνεις αυτή που ονειρεύεσαι ,γιατί έχεις ταλέντο και έκφραση. Θέλω να μάθεις να την βγάζεις. ΠΑΝΤΟΥ! Στα πάντα σε ό,τι κάνεις, και δεν πειράζει αν πονάς ξέρω ότι το έχεις συνηθίσει. Ξέρω ότι σου αρέσει αυτό που κάνεις. Δημιουργείς χωρίς όρια, ζωγραφίζεις με το σώμα σου πάνω σε άσπρα πατώματα. Η έμπνευση σου είναι η αγάπη σου για αυτό. Δείξε μου την ψυχή σου, δείξε μου τα μάτια σου!” Σταματά να μιλά. Τα λόγια του με έχουν παρασύρει και δεν μπορώ να του μιλήσω, μόνο να τον κοιτάξω μέσα στα εκφραστικά πράσινα μάτια του, όπως και έκανα.
Τα φώτα στην μεγάλη αίθουσα με το ξύλινο πάτωμα χαμήλωσαν και άφησαν μια ατμόσφαιρα που με τραβούσε. Τρέχω. Εσωτερικά η λέξη «ελευθερία» χορεύει μαζί μου μέσα στο μυαλό μου όπως και εκείνος με την φωνή του. Μου φωνάζει. Είναι μαζί μου ο μεγάλος εκείνος περίεργος άνθρωπος με τα περίεργα εκείνα ασημένια παπούτσια, περίεργα σαν τα μάτια, μοναδικά. Ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν μόνο ένα μικρό σημείωμα έχω από αυτόν και αυτό τσαλακωμένο. Τον έβλεπα να φεύγει και να χάνεται και εγώ να κρατώ αυτό το τελευταίο αποδεικτικό στοιχειό ότι υπήρξε και δεν ήταν όλη αυτή η παράξενη και απρόσμενη συνάντηση της φαντασίας μου. Γραφεί “ελευθερία στα μεγάλα μαύρα μάτια”. Αυτός ήταν η αφορμή της ελευθερίας μου, ένας οικείος άγνωστος άντρας με όμορφα μεγάλα μάτια
« Σε παρακαλώ γυρνά πίσω !», του φωνάζω κάθε νύχτα και πιστεύω πως εκείνος με ακούει. Τον εμπιστεύομαι, αν και δεν τον ξέρω. Άγνωστε εσύ…