του μαθητή Τέρπου Παύλου (Γ1)
Η χώρα μας από το 2009 έως και σήμερα, βρίσκεται σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή προκλήθηκε, κατά τη γνώμη μου, γιατί υπήρξε μεγάλη σπατάλη χρημάτων στο Δημόσιο τομέα. Επίσης, διορίζονταν άνθρωποι σε θέσεις που δεν έπρεπε. Οι τράπεζες έδιναν χρήματα σε ανθρώπους και σε επιχειρήσεις χωρίς να παίρνουν τα χρήματά τους πίσω. Βλέπαμε ανθρώπους στην Ελλάδα να βγαίνουν σε σύνταξη από πολύ νωρίς, γιατί οι νομοί το επέτρεπαν.
Όταν σταμάτησαν να δίνουν οι πιστωτές στη χώρα μας χρήματα, τότε άρχισαν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Τότε ξεκίνησαν οι τράπεζες να παίρνουν τα σπίτια των ανθρώπων που δεν πλήρωναν. Άνθρωποι άρχισαν να χάνουν τις δουλειές τους και να προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα τα παιδιά έχουν επηρεαστεί ίσως περισσότερο απ’ όλους. Είναι τα θύματα αυτής της κρίσης, γιατί ενώ δεν φταίνε σε τίποτα, αναγκάζονται να ζουν πολλές φορές σε άθλιες συνθήκες. Βλέπουμε οικογένειες να κοιμούνται σε αυτοκίνητα, παιδιά να ζητιανεύουν και να ψάχνουν στα σκουπίδια και άλλοτε να περιμένουν στη σειρά για ένα πιάτο φαΐ από την Εκκλησία.
Το κράτος δυστυχώς δεν βοηθάει αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Γι αυτό και πολλές οικογένειες κατάφεραν να πάνε στο εξωτερικό να βρούνε καλύτερη τύχη γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Γιατί σίγουρα είναι σημαντικό να μπορεί κανείς να βρει φαγητό και στέγη, αλλά πρέπει να μπορεί να έχει πρόσβαση και στην εκπαίδευση χωρίς να πεινάει.
Κατά την γνώμη μου οι γονείς θα πρέπει να εξηγούν στα παιδιά τους σε τι οικονομική κατάσταση βρίσκεται η οικογένεια, όπως και άλλα προβλήματα της οικογένειας.
Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά στην Ελλάδα μαζί και εγώ, πρέπει να μάθουμε να ζούμε διαφορετικά από τη στιγμή που άλλαξαν τα πράγματα: χωρίς σπατάλες, αλλά και με περισσότερη ανθρωπιά για τους γύρω μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.