της μαθήτριας Καπετάνιου Νεφέλης (Γ2)
Γλώσσα και άνθρωπος, δυο λέξεις αλλά και ουσίες βαθιά ενωμένες για χρόνια. Εξαρτώνται η μια από από την άλλη σε σημαντικό βαθμό. Όμως, κατά πόσο μπορούμε να “αγαπήσουμε” αυτό το δεσμό και να μην τον καταστρέψουμε ή τον φθείρουμε με την εισβολή άλλων γλωσσικών στοιχείων; Μπορούμε να το προστατέψουμε; Θέλουμε;
Είναι ένας πόλεμος όπως και άλλοι τόσοι που η χώρα αυτή έχει δεχτεί, σε μικρότερο επίπεδο ίσως διαφορετικού πνεύματος και χαρακτήρα. Χωρίς αμφιβολία μπορεί να νικήσει αλλά, για να μάθουν οι νέοι και οι παλιοί, υπάρχει πάντα ο εφιάλτης. Αυτός ο μικρός διαβολικός προδότης που παρά το μέγεθος του μπορεί να προκαλέσει μεγάλες ταραχές. Έτσι και η ξενομανία, η επιλογή ξένων παρά “σπιτικών” λέξεων και η εξάρτηση, μια εξάρτηση που ποτέ δεν είχε ανάγκη αυτός ο τόπος. Έχει χιλιάδες όπλα-λέξεις. Γιατί, όμως, κάθεται και δέχεται τις μικρές ξένες βόμβες; Πιστεύει ότι θα γίνουν δικές του; Μήπως έχουν ήδη γίνει; Περιμένουν!
Περιμένουν να ενταθούν όπως πολλές άλλες παλαιότερες γλώσσες μέσα στο “κορμί” της χώρας αυτής, όμως δεν καταλαβαίνουν πως την πονάνε σε σημείο που δεν μπορεί να το δείξει μόνο το νιώθει. Ένας “παράδεισος” περσικής καταγωγής την περιμένει και όχι ένας καταχθόνιος εβραϊκός “σατανάς”. Θέλοντας να την σώσουν ο λέξεις αυτές που έχουν ρίζα από τις περσικές και τις εβραϊκές γλώσσες έχουν ενταχτεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια στο σώμα της και δεν την φθείρουν, απλώς την βοηθούν χωρίς να την αλλάζουν ούτε σε πνεύμα ούτε σε ψυχή.
Οι λέξεις είναι η δύναμη του κάθε λαού τις οποίες χρειάζεται. Οι άνθρωποι όμως έχουν μάθει να δημιουργούν, δυστυχώς ή ευτυχώς, γλωσσικές «συμμαχίες» δίχως να φοβούνται την «προδοσία». Λατρεύουν να αποκτούν δύναμη περισσότερη από αυτήν που είχαν συνηθίσει και να πλουτίζουν. Το «μαύρο σύννεφο» σε αυτή την όμορφη εικόνα που έχουν δημιουργήσει, είναι πως εξαρτώνται από αυτό και παίρνουν περισσότερο κάθε φορά, τόσο που δεν μπορούν να το αποχωριστούν. Θέλουν; Μόνο αυτοί ξέρουν.