της μαθήτριας Καπελλάκη Ελεάνας (Α2)
Σε ένα χωριό του Ταϋγέτου κοντά στη Σπάρτη ζει ο πολυαγαπημένος μου παππούς Σάββας. Ζει μαζί με τη γιαγιά μου και είναι 81 χρονών. Ενώ η οικογένειά του, οι γονείς του και τα δύο αδέρφια του, ήρθαν από τον Πόντο της Μικράς Ασίας, ο παππούς μου γεννήθηκε σε αυτό το χωριό της Σπάρτης.
Είναι ένας ψήλος άνδρας, ευθυτενής, με φαρδιές πλάτες. Έχει πολλά κατάλευκα μαλλιά και μουστάκι. Έχει δύο πράσινα, καλοσυνάτα μάτια και γλυκό χαμόγελο. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι τα χέρια του, με λεπτά μακριά δάκτυλα , πραγματικά χέρια πιανίστα.
Ο παππούς μου είναι πολύ κοινωνικός και φιλόξενος άνθρωπος. Φιλοξενεί ανθρώπους ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζει καλά. Διατηρεί φιλίες από τα νιάτα του, ακόμα και από το στρατό. Είναι γλυκός και καλοσυνάτος και πάντα ήρεμος. Αν καμιά φορά θυμώσει, η όψη του γίνεται τρομακτική γιατί σμίγει τα μεγάλα φρύδια του και γουρλώνει τα μάτια του. Η μεγάλη του αγάπη είναι η φύση που ζει αρμονικά μαζί της και μπορεί και την ερμηνεύει. Ανεβαίνει στην κορφή του Ταϋγέτου να μαζέψει τσάι, περπατάει στον κάμπο του Ευρώτα και μαζεύει βολβούς και κάνει περιπάτους στα κτήματα παρακολουθώντας τις ελιές και τις πορτοκαλιές. Ξέρει τα ονόματα όλων των πουλιών και τις συνήθειές τους, τα ονόματα όλων των δέντρων, τη διαφορετικότητα των χωμάτων, τις αλλαγές του καιρού.
Ο παππούς μου για να ζήσει την οικογένειά του έκανε πολλά επαγγέλματα και τα κατάφερνε σε όλα πολύ καλά. Η γιαγιά μου έλεγε με περηφάνια ότι είχε χρυσά χέρια. Τα τελευταία χρόνια, επειδή τον πονούν τα πόδια του περπατάει με μπαστούνι. Αναγκαστικά τώρα, θα σταματήσει να οδηγεί.
Έτσι είναι ο πολυαγαπημένος μου παππούς. Μου λείπει πολύ αλλά είναι πολύ δύσκολο να τον επισκέπτομαι. Κάθε φορά όμως που βρίσκομαι κοντά του απολαμβάνω τις βόλτες μας και όλες εκείνες τις στιγμές που με κάνει να παρατηρώ τη φύση με τα δικά του μάτια.