της μαθήτριας Σεφερίδη Ελισάβετ (Γ4)
Σ’ ένα μάθημα μας στη Γλώσσα αναφερθήκαμε στις προκαταλήψεις. Μπορεί να μη θυμάμαι όλα όσα είπαμε εκείνη την ημέρα, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση, ” Όλοι είμαστε ίδιοι, αλλά και διαφορετικοί “. Ναι το ξέρω….. Ακούγεται λίγο περίεργη, αλλά κατά βάθος (κατά πολύ βάθος για εμάς) έχει κάποιο νόημα. Μπορεί να άργησα να το καταλάβω, αλλά το κατάλαβα με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δυστυχώς, συνειδητοποίησα, ότι εμείς οι Έλληνες (αλλά και πολλοί άλλοι λαοί πλέον) θεωρούμε τους εαυτούς μας τέλειους, ενώ τους άλλους τους θεωρούμε βάρβαρους. Αυτό συνέβαινε από την αρχαιότητα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι να μπούμε στο Γ’ Επεισόδιο στην, γνωστή για τα παιδιά της Τρίτης Γυμνασίου, ”Ελένη”. Εκεί διαβάσαμε ένα σχετικό κείμενο, το οποίο μας απόδειξε, ότι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν βάρβαρους όσους είχαν διαφορετικό χρώμα δέρματος από το δικό τους, αλλά όσους είχαν διαφορετική παιδεία από αυτούς, πράγμα που τους έκανε απολίτιστους στα μάτια των Ελλήνων. Οπότε φαντάζομαι ότι οι σημερινοί Έλληνες αλλά και πολλοί άλλοι λαοί έχουν υιοθετήσει την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων λανθασμένα. Αλλά ας μιλήσω λίγο πιο συγκεκριμένα.
Σχεδόν κάθε μέρα (και το ποιά θα είναι αυτή η μέρα εξαρτάται από τα διαγωνίσματα) κάνω μία βόλτα στη Βεϊκου για να πάρω καθαρό αέρα και να ξεφύγω από τα αρνητικά στοιχεία της ρουτίνας μου. Η τελευταία φορά, όμως, με στιγμάτισε πραγματικά. Όπως περπατούσα ανέμελη είδα έναν “μαύρο”, όπως τους αποκαλούμε, να περνά. Όχι δε με πείραξε η παρουσία αυτού του ανθρώπου, αλλά η συμπεριφορά, που έδειξαν τρία αγόρια απέναντί του. Με το που τον είδαν απομακρύνθηκαν και άρχισαν να τον χλευάζουν ενώ βρισκόταν μπροστά και τους άκουγε. Εκείνος, όμως, δεν είπε τίποτα, τους αγνόησε κι έφυγε γελώντας, μάλλον ειρωνικά. Η ερώτηση, όμως, είναι γιατί το έκαναν αυτό, από τη στιγμή, που εκείνος δε τους άγγιξε καν; Η μοναδική απάντηση είναι προκατάληψη. Προκατάληψη είναι μια γνώμη ή άποψη η οποία έχει σχηματιστεί κατά έναν μη αντικειμενικό/επιστημονικό τρόπο. Συχνά σχηματίζεται όταν δεν πληροφορούμαστε σωστά ή και καθόλου. Προκαταλήψεις είναι για παράδειγμα διάφορες στέρεες πεποιθήσεις που έχει ο άνθρωπος, όχι μέσα από τη γνώση (δηλαδή από την αλήθεια), αλλά από διάφορες κατά καιρούς δεισιδαιμονίες, θρησκοληψίες, ρατσισμούς, εθνικισμούς, κ.λ.π. Με άλλα λόγια η προκατάληψη είναι καθετί άλλο παρά θετικό.
Οι προκαταλήψεις είναι πολλών ειδών. Πρώτη απ’ όλες, στη σημερινή εποχή, είναι η φυλετική προκατάληψη / ρατσισμός, δηλαδή το να μη θες να κάτσεις δίπλα σ’έναν Αφρικανό στο μετρό. Υπάρχουν, επίσης, σ’ άλλες χώρες οι προκαταλήψεις ανάμεσα στα δύο φύλα, εις βάρος πάντα των γυναικών, όπως ο λιθοβολισμός στις γυναίκες ( Αφρική, Συρία, κ.λ.π.) όταν αποκτήσουν παιδί χωρίς να έχουν παντρευτεί Επίσης, λόγω της σημερινής οικονομικής κρίσης εμφανίζονται και προκαταλήψεις σε βάρος των φτωχών και των ανέργων από τους “ευκατάστατους”, όπως θεωρούνται, οι οποίοι βλέπουν τους φτωχούς ως αγράμματους, βάρβαρους και άχρηστους. Παρόλα αυτά αυτό δεν είναι το χειρότερο φαινόμενο ρατσισμού. Το βραβείο παίρνουν οι προκαταλήψεις εις βάρος των ανάπηρων στους οποίους έχουν δοθεί οι ονομασίες καθυστερημένοι, προβληματικοί και συνεπώς, άχρηστοι σε κάθε τομέα. Αυτό το γεγονός με έχει δυσαρεστήσει περισσότερο από όλα όσα προανέφερα και σήμερα έχει αναπτυχθεί αρκετά, αφού έχουν αναπτυχθεί και τα φαινόμενα αναπηρίας
Κατά τη γνώμη μου, είναι απαράδεχτη μια τέτοια συμπεριφορά σε άτομα που υποφέρουν από σωματικές και διανοητικές αναπηρίες. Έχουμε άραγε σκεφτεί πως θα νιώθαμε εμείς στη θέση τους αν μας κορόιδευαν για την αναπηρία μας; Πως θα αισθανόμασταν άραγε αν ξέραμε ότι πρέπει να διαγράψουμε την παλιά καλή μας ζωή και να ξεκινήσουμε μια νέα με δυσκολίες και απορρίψεις; Γιατί πρέπει, λοιπόν, όλα αυτά να τα περνάει ένας ανάπηρος, μας έχει κάνει κάτι; Μήπως φταίει που το σπίτι του καλύφτηκε από τις φλόγες και προσπαθώντας να σώσει τη μικρή αδερφή του έπαθε σοβαρά εγκαύματα; Ή μήπως φταίει που ένας απρόσεκτος οδηγός τον χτύπησε με το αυτοκίνητό του και δε μπορούσε πια να περπατήσει και τώρα κυκλοφορεί με αμαξίδιο; Ας σκεφτούμε σε τι κατάσταση θα ήμασταν εμείς στη θέση του. Θα μπορούσαμε άραγε να ήμαστε όλη την ώρα σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι, μακριά από όλους κι από όλα;
Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν να σβήσουν από το χάρτη των καταστροφών, κάθε είδος προκατάληψης και ταυτόχρονα ρατσισμού. Για παράδειγμα, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, που δίνουν στην εκκλησία κάποια τρόφιμα ή χρήματα για τους φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κάποιοι, οι οποίοι είναι ελάχιστοι, ξεχνάνε τη φυλετική διάκριση και βοηθούν συναισθηματικά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας και γιατροί από όλο τον κόσμο, οι γνωστοί Γιατροί Χωρίς Σύνορα, βοηθούν σωματικά ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου, οι οποίοι πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, ή υποφέρουν από φυσικές καταστροφές. Πιστεύω ότι αξίζει σ΄ αυτούς τους ανθρώπους ένα μεγάλο μπράβο, για την υπομονή, το θάρρος, την αλληλεγγύη και την αυταπάρνησή τους. Αλλά, μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε μόνο να επαινούμε και να κάνουμε κι εμείς κάτι για να βοηθήσουμε στην μείωση των προκαταλήψεων και του ρατσισμού; Γιατί όλοι μαζί… ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
