της μαθήτριας Πυτιλάκη Φλώρας(Γ4)
Σήμερα μπήκε η φιλόλογός μας στην τάξη. Μας είχε φέρει κάποιες εικόνες να δούμε, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας παιδικών δικαιωμάτων .Άξιζε που χάσαμε το μάθημα για να μάθουμε κάποια πράγματα για τα αιτήματα των παιδιών .Όπως μας είπε , κάθε παιδί έχει ανάγκη από κάποιον που να το ακούει, να το αγαπά, να το προστατεύει, να το νοιάζεται…έχει ανάγκη από μια αγκαλιά ! Πώς μπορεί κάποιος να αγνοεί τα παιδιά; Είναι αδύνατον! Τόσα παιδιά καθημερινά κακοποιούνται .Σκληρό εε; Όμως όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η πραγματικότητα .Κι όμως, πολλοί άνθρωποι συναναστρέφονται αυτά τα παιδιά και παρ’όλα αυτά μένουν σιωπηλοί . Πώς μπορούν να τα αφήνουν στην τύχη τους;
Έχουμε γίνει υλιστές. Νοιαζόμαστε για τα υλικά αγαθά και μόνο. Ζητάμε τα πιο «μοδάτα» παπούτσια και ρούχα χωρίς να σκεφτόμαστε ότι άλλα παιδιά δεν έχουν ούτε ρούχα να φορέσουν. Θέλουμε το πιο εξελιγμένο μοντέλο τεχνολογίας(tablet,laptop κλπ) χωρίς να σκεφτόμαστε ότι άλλα παιδιά δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα. ( Κανένας λόγος βέβαια για τις δικές μας παράλογες υλικές απαιτήσεις και ματαιοδοξίες ) Δείτε και μόνοι σας! Πού μπορεί να οδηγήσει η πλήρης ανέχεια! ΣΕ ΠΟΙΑ ΦΡΙΚΤΗ ΕΦΕΥΡEΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!
Σήμερα, μετά τη συζήτηση με την κυρία μας, ένιωσα λυπημένη, μα πάνω απ’όλα ένιωσα πιο ντροπιασμένη από ποτέ .Μπήκα στο διαδίκτυο για να ψάξω για αυτά τα παιδιά. Και αυτό που έχω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου είναι τα μάτια τους. Τι κι αν δεν μιλούν; Τι κι αν δεν παραπονιούνται; Τα μάτια τους τα λένε όλα!!