της μαθήτριας Σίττα Γεωργίας (Γ4)
Την Ελλάδα, τη χώρα μου, την έχετε ακουστά ως χώρα του κεφιού, του χορού και της καλοπέρασης. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης που επικρατεί, οι Έλληνες έχουν χάσει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους, το οποίο τους έκανε παλαιότερα να τραγουδάνε και να χορεύουν ξέφρενα στο ρυθμό της ελληνικής παραδοσιακής και ξένης μουσικής. Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, διάφορες αστοχίες, παραλείψεις και λάθη στον τρόπο ζωής και στις επιλογές μας τα τελευταία χρόνια, έχουν κάνει την Ευρώπη να αναρωτιέται τι απέγινε η χώρα που άλλοτε ως « σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών» αποτελούσε πηγή θαυμασμού και μιμητισμού, στόχο προσέλκυσης και κατάκτησης.
Σας διαβεβαιώνω, όμως, φίλοι μου, πως οι Έλληνες το κέφι τους ( αυτή τη λέξη που είναι τόσο ακατανόητη στους ξένους και τόσο αξιοζήλευτη συνάμα ) δεν το χάνουν. Κάνουν τις δυσκολίες τους χαμόγελο και τραγούδι, και την κάθε είδους βαρυχειμωνιά της ζωής τους την πολεμούν με το φως και τη ζεστασιά του ήλιου τους. Οι άνθρωποι αυτής της βραχονησίδας της Ευρώπης ξέρουν να «ανοίγονται», να είναι εγκάρδιοι, να φιλοξενούν. Μπορεί οι τσέπες τους να είναι άδειες. Τι σημασία, όμως, έχει αυτό; Η καρδιά τους είναι γεμάτη από συναισθήματα, πείσμα, διάθεση για αγώνα και δημιουργία.
Για να είμαι, ωστόσο, ειλικρινής, δεν εκτιμάμε πάντα αυτά τα χαρακτηριστικά της φυλής μας. Στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τα κράτη της Δύσης , που σαφώς η ανάπτυξή τους στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα σήμερα υπερτερεί, μιμούμαστε άκριτα και υπερβολικά ξενόφερτα ήθη. Επιτρέψαμε να μπουν για τα καλά στη ζωή μας ξένες λέξεις, ιδέες, συνήθειες, νοοτροπίες. Τις παραδόσεις μας τις θεωρούμε παλιομοδίτικες και ξεχνάμε ότι αυτές οι «παλιατζούρες» είναι κάτι που διαφυλάχτηκε από τους προγόνους μας, παραδόθηκε στους νεότερους σε αδιάσπαστη συνέχεια και αποδίδει την ταυτότητά μας. Από την άλλη, όμως, όταν κάποιος πει κάτι αρνητικό για τη χώρα μας, αμέσως(!) θυμόμαστε την ιστορία μας και του υπενθυμίζουμε γεμάτοι ιερή αγανάκτηση γεγονότα του παρελθόντος που δόξασαν την Ελλάδα. Το θέμα, λοιπόν, είναι να μη βασιζόμαστε σε μια λαμπρή ιστορία και σε ένα όνομα που τα κληρονομήσαμε, αλλά εμείς οι ίδιοι με τις τωρινές πράξεις και επιλογές μας να μην τα αμαυρώνουμε.
Εγώ, κάθε φορά που μου ζητούν να περιγράψω τη χώρα μου, παρ’ όλες τις αντιφατικές και δύσκολες όψεις που παρουσιάζει η ζωή μας στις μέρες μας, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω να περάσουν από μπροστά μου εικόνες « μαγικές και ονειρεμένες » που «γαργαλούν» όλες μου τις αισθήσεις. Τι λέτε; Ας τις μοιραστούμε μαζί…
