της μαθήτριας Σίττα Γεωργίας ( Β4)
Από το δέκατο χρόνο της ζωής μου, άρχισα να έρχομαι σε επαφή με αυτό που λένε οι άνθρωποι « έξω κόσμο ». Τότε, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να ανεξαρτητοποιούμαι και να βγαίνω βόλτα με τις φίλες μου χωρίς την επίβλεψη των γονιών μου. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια, εύχομαι να μην είχα γνωρίσει αυτόν τον κόσμο ποτέ! Ήμουν πολύ μικρή, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα μάρτυρας ενός απαράδεκτου γεγονότος, που ακόμα και τώρα στοιχειώνει το μυαλό μου. Η εικόνα ενός αγοριού να ξυλοκοπείται από μια ομάδα αγοριών χωρίς σταματημό είναι η αιτία που με έκανε να ξυπνώ πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και να ξεσπώ σε κλάματα.
Με μεγάλη μου λύπη αργότερα, κατάλαβα ότι η άσκηση βίας ήταν ένα συχνό φαινόμενο και όχι ένα γεγονός στο οποίο τυχαία παρευρέθηκα. Αφενός οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αφετέρου ψάχνουν έναν τρόπο να ξεφύγουν από την πλήξη της καθημερινότητάς τους, ξεσπώντας πάνω σε άλλους. Η σωματική βία θεωρείται « παιχνίδι» πια, που κάποιοι το παίζουν συνεχώς με σκοπό να εξευτελίσουν κάποιον και να δείξουν ανώτεροι όλων. Δεν ξέρουν, όμως, ότι δυνατός δεν είναι αυτός που χτυπάει αλλά αυτός που πονάει.