e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

των μαθητριών Καραμανωλάκη Λυγερής , Ζάχου Ζωής , Καλιακούδα Χρύσας ,Κλεφτόγιαννη Βασιλικής  και Κολιού Νικολλέτας ( όλες του Γ1 !!)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί γι’ αυτή τη λέξη. Πολλές σελίδες έχουν γεμίσει οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να «εγκλωβίσουν» μέσα σ’ έναν ορισμό μια τόσο «μεγάλη» έννοια. Εν όψει Χριστουγέννων, η λέξη ‘αγάπη’ περιφέρεται από χείλι σε χείλη, από ευχές σε ευχές και κλίνει μέσα της την αισιοδοξία, την ελπίδα, την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να «ημερωθεί» (όπως ζητεί ο μικρός πρίγκιπας του Αντουάν ντε Σαιντ-   Εξυπερύ), να «συνάψει γνήσιες συναισθηματικές σχέσεις».

Κάποιες μαθήτριες της Γ’ Γυμνασίου, η Λυγερή, η Ζωή, η Χρύσα, η Βασιλική και η Νικολέττα, ψάχνουν το νόημα της αγάπης. Προσπαθούν να ορίσουν  την έννοια αυτή συνδέοντάς τη με άλλες έννοιες, με στόχους, με επιδιώξεις.

Τι λέτε, αγαπητοί αναγνώστες; Να τις ακούσουμε;

Λυγερή: Εγώ πιστεύω στην θεωρία του φυσικού, δηλαδή πως η αγάπη είναι μια έντονη νευρολογική κατάσταση, όπως είναι η πείνα και η δίψα, αλλά λίγο πιο μόνιμη. Αυτό οφείλεται στην απελευθέρωση κάποιων ορμονών όπως η τεστοστερόνη.

Ζωή: Εγώ διαφωνώ με την Λυγερή, γιατί πιστεύω στη θεωρία της ψυχολογίας η οποία λέει ότι η αγάπη ορίζεται μέσα στα πλαίσια μιας ομάδας, όπως είναι η οικογένεια, μια παρέα φίλων κ.α. Η αγάπη αποκλείει την έννοια της ατομικότητας και αποκτά περιεχόμενο και ουσία μόνο όταν αντανακλάται στον «άλλον», με τη θέληση της προσφοράς, της στήριξης, της συνύπαρξης.

Χρύσα: Διαφωνώ κάθετα και με τις δύο παραπάνω απόψεις. Εγώ πιστεύω ότι η αγάπη είναι ένα έντονο συναίσθημα που όταν υπάρχει μέσα σου, νιώθεις τόσο ασφαλής. Όταν μπορείς να την αισθανθείς, νιώθεις ότι είναι τόσο απαραίτητη για σένα όσο ο αέρας που αναπνέεις, τόσο φυσική που δεν καταλαβαίνεις καλά καλά  ότι έχεις αυτό το δυνατό συναίσθημα φωλιασμένο μέσα στην καρδιά σου. Νιώθεις ότι πρέπει να αισθάνεσαι αγάπη για να μπορείς να συνεχίσεις και να νιώθεις ολοκληρωμένος. Και όταν η αγάπη πάψει ξαφνικά να υπάρχει μέσα σου, νιώθεις πως σου έχουν πάρει ένα κομμάτι από την ψυχή σου, νιώθεις ότι αυτό που ήταν και είναι εθισμός για σένα έχει εξαφανιστεί από την ζωή σου, χωρίς καμία εξήγηση μια για πάντα και, το χειρότερο, δεν είναι ο σωματικός πόνος που σου προκαλεί η έλλειψή της αλλά ο ψυχικός πόνος. Αλλά φυσικά η αγάπη δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα. Παράλληλα είναι και το βασικό κίνητρο για τις μεγάλες αφηγήσεις της ζωής. Και πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει τολμήσει ποτέ να πει ότι η αγάπη υπάρχει μόνο στις ρομαντικές ιστορίες, αλλά και στην αγάπη του γονιού προς το παιδί του, στην οικογένεια, στην πατρίδα, στον διπλανό και αλλού. Τέλος, την στιγμή που κάποιος προσπαθεί να σε «καταστρέψει» ή μπαίνει εμπόδιο στον δρόμο σου, η αγάπη είναι η μόνη λύση. Η αγάπη είναι τα ΠΑΝΤΑ. Δε μπαίνει σε καλούπια ορισμών.

Βασιλική: Εγώ συμφωνώ κατά κάποιο τρόπο με την άποψη της Χρύσας, γιατί πιστεύω ότι η αγάπη είναι μια ευγενής και παθιασμένη δέσμευση, την οποία καλλιεργούμε και εξελίσσουμε, αν και συχνά εμφανίζεται στις ζωές μας απρόσκλητη. Τέλος, πιστεύω πως και την μεγαλύτερη αγάπη εάν δεν την φροντίσεις και δεν την καλλιεργήσεις, μαραίνεται και πεθαίνει.

Νικολέττα: Εγώ διαφωνώ με όλες τις παραπάνω απόψεις που αναφέρουν τα κορίτσια. Κατά την γνώμη μου, η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να πληγώσει κανέναν, αλλά μπορεί να κοστίσει ακριβά. Μπορεί να μας δίνει εξαιρετική ελευθερία, αλλά την ίδια στιγμή σε δένει με τον άλλο, με δεσμούς δυνατότερους και από τον θάνατο.

Αυτά υποστήριξαν οι φίλες μας. Διαφορετικές ερμηνείες και προσεγγίσεις για το ίδιο ζητούμενο. Όλες, όμως, συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: «η αγάπη βρίσκεται μέσα μας, όπως και γύρω μας, και ο καθένας μας μπορεί να τη βρει και να την πλάσει σύμφωνα με το χαρακτήρα του, τη φαντασία του, τα όνειρά του, φτάνοντας μέχρι την αυταπάτη». Ποιος μπορεί, λοιπόν, ν’ αμφιβάλλει ύστερα απ’ όλα αυτά ότι είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο για τίποτ’ άλλο, παρά για την αγάπη;