e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

του μαθητή (και πρώην πυγμάχου ) Νελάϊ Ενρίκο (Β1)

Όταν πρωτοπήγα στην πυγμαχία, είχα άγχος  τι θα συναντήσω και ανησυχούσα μήπως θα ήταν ένα πολύ κουραστικό άθλημα. Στη συνέχεια κατάλαβα πως είναι ένα πολύ δημιουργικό άθλημα που απαιτούσε καθαρό μυαλό, ψυχική και σωματική δύναμη, γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις.Ο προπονητής μου με στήριζε και πίστευε πως, αν ασχοληθώ με αυτό το άθλημα, θα γίνω πολύ καλός πυγμάχος. Προπονούμουν για 3 μήνες για να φτάσω στους 120 καλύτερους στην Αθήνα. Ήρθε, επιτέλους, εκείνη η μέρα και είχα πολύ άγχος καθώς περίμενα την κλήρωση με ποιον παίκτη θα παίξω .Αυτός ο παίκτης ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και πολύ δυναμικός. Πρόσεξα, όταν έπαιξα μαζί του, ότι δεν είχε καλή άμυνα ,ενώ εγώ είχα προσπαθήσει να αποφύγω το jump του. Στον πρώτο γύρο με πίεσε και έκανα καλή άμυνα. Πριν τελειώσει, ωστόσο,  ο πρώτος γύρος με στρίμωξε στην αριστερή γωνία. Στο δεύτερο γύρο προσπάθησα να ασκήσω κι εγώ πίεση αλλά εκείνη τη στιγμή με χτυπάει άσχημα στην μύτη μου. Στον τρίτο γύρο με στρίμωξε στη δεξιά γωνία αλλά ακολουθώντας καλή άμυνα ,τον νίκησα. Πήγα στους 60 καλύτερους, νίκησα πάλι, αλλά στη συνέχεια αποκλείστηκα και από τότε δεν ξανασχολήθηκα.

του μαθητή Δημητριάδη Νίκου (Β1)

Σίγουρα , θα έχετε παρατηρήσει όλοι  ότι την Τρίτη ηλικία κανείς, σχεδόν, δεν τη σκέπτεται και, γενικά,  την παραμελούν. Ακόμα και στα λεωφορεία, είναι λυπηρό το φαινόμενο οι ηλικιωμένοι να στέκονται όρθιοι και να κάθονται οι πιο νεαροί  στα καθίσματα. Πολλές φορές έχω δει  να έχει σηκωθεί ένας ηλικιωμένος για να κάτσει μια κοπέλα η οποία ήταν έγκυος. Μερικοί παππούδες και γιαγιάδες λένε «ότι τα παιδιά είναι κουρασμένα, γιατί πηγαίνουν σχολείο , φροντιστήριο για ξένες γλώσσες και μερικά παιδιά κάνουν και κάποιο άθλημα. Γιατί να μην καθίσουν να ξεκουραστούν;» . Τα παιδιά, ωστόσο, έχουν τις δυνάμεις και τις αντοχές που η Τρίτη ηλικία έχει μοιραία χάσει και φυσιολογικά με το πέρασμα των χρόνων. Πρόκειται για ανθρώπους στους οποίους η ζωή έχει αφήσει ορατά τα «χνάρια της», τα «σκαλίσματά της» στο πρόσωπό τους και στα κουρασμένα και τρεμάμενα μέλη τους. Εσύ, λοιπόν, που κοιτάς τον ανήμπορο γέροντα που δυσκολεύεται να ανέβει τα σκαλιά του λεωφορείου και εξαιτίας του νομίζεις ότι ο οδηγός καθυστερεί να ξεκινήσει, εσύ που γελάς στη θέα του, εσύ που κοροϊδεύεις την αδυναμία του, σκέψου ότι στην ίδια θέση θα μπορούσε να είναι ο δικός σου παππούς, η δική σου γιαγιά, ένα δικό σου αγαπημένο πρόσωπο.. Κυρίως, θυμήσου τη γνωστή παροιμία του θυμόσοφου λαού μας « εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ΄ρθεις».