του μαθητή Κύρου Δημήτρη ( Α2)
Η ιστορία αυτή διαδραματίζεται στη σημερινή Αθήνα το έτος 2013. Αφορά τον 95602, ένα μπουκάλι Powerade που επιθυμεί να ανακυκλωθεί μετά τη χρήση του από τους ανθρώπους. Όμως του παρουσιάζονται διάφορα εμπόδια που πρέπει να προσπεράσει, για να πετύχει το στόχο του. Θα τα καταφέρει άραγε; Σκοπός του διηγήματος είναι να προβληματίσει πάνω στο θέμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος και των επιπτώσεών της στη σημερινή ζωή.
Η ιστορία μας αρχίζει ένα καλοκαιρινό, ηλιόλουστο πρωινό σε ένα Super Market στην καρδιά της Αθήνας. Ο 95602 είχε ξυπνήσει και ήταν έτοιμος, για να αγοραστεί. Ένας περίεργος τύπος μπήκε μέσα στο κατάστημα. Άρχισε να κοιτάζει το χώρο σαν να έψαχνε κάτι που ήθελε πολύ. Το βλέμμα του γύρισε προς τον 95602. Τότε τον πλησίασε και τον άρπαξε από το ράφι στο οποίο βρισκόταν. Πήγε στο ταμείο και αφού πλήρωσε το αντίτιμο έφυγε στα γρήγορα. Όταν βγήκε έξω από το κατάστημα, άνοιξε το μπουκάλι και ήπιε διψασμένος το περιεχόμενό του μονορούφι. Μόλις τελείωσε, κοίταξε αδιάφορα την περιοχή γύρω του. Υπήρχαν πολλοί κάδοι ανακύκλωσης που θα μπορούσε να “πετάξει” τον 95602. Προτίμησε όμως να τον κλωτσήσει και να τον στείλει λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο 95602 επιθυμούσε τόσο πολύ να ανακυκλωθεί και να γίνει ένα άλλο αντικείμενο, πάντα ονειρευόταν να είναι κάποιος άλλος. Όμως αυτός ο άνθρωπος δεν του έκανε τη χάρη. Ξαφνικά, ξέσπασε δυνατή βροχή, η οποία παρέσυρε τον 95602 και τον οδήγησε πολύ πιο μακριά από το σημείο που βρισκόταν.
Άρχισε να κοιτάζει απελπισμένος τριγύρω του, με σκοπό να μάθει που βρισκόταν. Ήταν κοντά στη θάλασσα, σε μια παραλία γεμάτη σκουπίδια και πεταμένα αποφάγια. Τότε του ήρθε στο μυαλό πόσοι άνθρωποι σαν αυτόν που είχε γνωρίσει υπήρχαν πάνω στη Γη. Προσπάθησε να κυλήσει μέχρι το δρόμο, μπας και τον δει κανένας άνθρωπος που νοιαζόταν για το περιβάλλον και τον πάει στην ανακύκλωση. Αλλά, εκεί πέρα που βρισκόταν δεν υπήρχε ψυχή, για να τον δει. Τότε άρχισε να φυσάει δυνατός άνεμος που τον σήκωσε και τον έριξε μέσα στη θάλασσα. Προσπάθησε απεγνωσμένα να βγει έξω, όμως το αγριεμένο κύμα τον είχε απομακρύνει ήδη πολύ μακριά, για να μπορέσει να κολυμπήσει ως τη στεριά…
Ταξίδευε για μέρες μέσα στη σκοτεινή και τρομακτική θάλασσα. “Τι υπάρχει άραγε πιο πέρα από εδώ που βρίσκομαι;” σκεφτόταν καθώς επέπλεε. Δεν φοβόταν ούτε το νερό ούτε τον άνεμο, γιατί ήξερε ότι το ανθεκτικό πλαστικό σώμα του θα επιζούσε για δεκάδες χρόνια στη φύση. Ξαφνικά, είδε κάτι μαύρο από κάτω του. Κάτι να τον πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Κατάλαβε πως ήταν μια χελώνα, μια θαλάσσια χελώνα. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν ήταν κατανοητή η γλώσσα του στα θαλάσσια πλάσματα. Ήθελε να την προειδοποιήσει να μείνει μακριά του, γιατί ήταν μία θανατηφόρα λιχουδιά. Όμως, χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην κοιλιά της και όλο τρόμο συνέχισε το ταξίδι του στη θάλασσα. Σε ένα σημείο του ταξιδιού η χελώνα άρχισε να νιώθει περίεργα, κάτι δεν πήγαινε καλά. Το παρατήρησε αυτό ο 95602 και κατάλαβε πως είχε κωλήσει στο λαιμό της και το καημένο το ζώο δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τότε προσπάθησε να βγει από τη χελώνα και να ελυθερωθεί και αυτός και αυτή. Όμως δεν τα κατάφερε κι έτσι περίμενε να συμβεί κάποιο θαύμα.
Ενώ η χελώνα είχε πια αρχίσει να χάνει τις δυνάμεις της, ο 95602 ένιωσε κάτι να τους τραβάει προς την επιφάνεια, ήταν η βάρκα ενός ψαρά που τους είχε πιάσει στα δίχτυα του.Ο νεαρός ψαράς βλέποντας το ετοιμοθάνατο ζώο ανήσυχος και θυμωμένος άρχισε να κατηγορεί όλους αυτούς τους ανθρώπους που πετάνε σκουπίδια στη θάλασσα, παρόλο που έχουν δίπλα τους κάδους ανακύκλωσης. Τότε άρχισε με απαλές κινήσεις να βοηθάει τη χελώνα να βγάλει τον 95602 από το στόμα της. Μετά από αρκετή προσπάθεια επιτέλους τα κατάφερε και ακούμπησε απαλά τη χελώνα πάλι στο νερό. Εκείνη, απαλαγμένη από το μπουκάλι, κολύμπησε προς την ελευθερία. Τότε ο ψαράς κατευθύνθηκε προς το λιμάνι. Αφού έδεσε γερά τη βάρκα του, άρπαξε τον 95602 και τον πέταξε επιτέλους στον μπλε κάδο ανακύκλωσης, κάνοντας το πλαστικό μπουκάλι να ξεφυσήξει γεμάτο ανακούφιση. Έτσι, ο 95602 κατάφερε μετά από πολύ κόπο, υπομονή και επιμονή να πετύχει τον τελικό του στόχο. Θα πήγαινε επιτέλους στο εργοστάσιο ανακύκλωσης και θα γινόταν ένα καινούριο χρήσιμο αντικείμενο. Ποιος ξέρει, ίσως το όνειρό του να γίνει ένα πορτοκαλί ποτιστήρι να πραγματοποιηθεί.
Πολύ ωραίο και με φαντασία! Αν όλοι ήμασταν σαν τον ψαρά, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο καθαρός! Μπράβο Δημήτρη! Άντε και για συγγραφέας!!!
ηταν πολυ ωραια ιστορια!! συγχαρητηρια!!
Συνήθως κλωτσάμε αντί να ανακυκλώνουμε. Καιρός να αλλάξουμε στάση! Μας έδωσες ξεκάθαρα το λόγο!
Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα συγκλονιστικό βιντεάκι απο ένα νησάκι στο μέσον του Ειρηνικού. Τα πουλιά πεθαίνουν χωρίς λογο. ‘Οταν επιστήμονες άνοιξαν τα κουφάρια τους βρήκαν μιά χούφτα πλαστικά στην κοιλιά τους… Μετά μιλάμε για πολιτισμό….
Θα δω το βίντεο, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το θέμα του.