Υπέροχο βιντεάκι που μας βοηθά ν’ αντιμετωπίσουμε  τη συστολή μας! Δίνει ιδέες και τρόπους, βήμα – βήμα που μας καθοδηγούν σταδιακά, να ξεπεράσουμε την ντροπαλότητα!

Η επιβράβευση της αλήθειας είναι ο καλύτερος τρόπος να πείσεις τα παιδιά να επιλέγουν την αλήθεια από το ψέμα! Είδαμε το βιντεάκι, το απολαύσαμε το σχολιάσαμε, το αναλύσαμε, το ξαναείδαμε….

Λέτε παντού και πάντα την αλήθεια στα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι. Μην λέτε ψέμματα. Πείτε την αλήθεια με απλά λόγια προσαρμοσμένα στην ηλικία του κάθε παιδιού.(π.χ «Θα κάνεις ένα εμβόλιο. Ο γιατρός θα σε τσιμπήσει λίγο», «ο μπαμπάς θα λείψει τρεις μέρες σε ταξίδι για τη δουλειά» , «η μαμά πάει βόλτα» – όχι στη δουλειά . Το ίδιο ισχύει για θέματα όπως : θάνατος, γέννηση μωρού, σχολείο,ταξίδι, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση… )

«Χειριστείτε» (αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «ξεγελάστε») το παιδί, όχι με ψέμματα, μα με παιχνίδι, γαργαλητό, κάνοντας τον κλόουν, παλιμπαιδίζοντας, χοροπηδώντας…

Μειώστε τα «Όχι» που λέτε στο παιδί σας – Οργανώστε το σπίτι σας έτσι ώστε να είναι κατάλληλο για τα παιδιά ( χωρίς να αφαιρέσετε κάθε τι που σας αρέσει – έτσι περνάμε στο άλλο άκρο). Πείτε «όχι» στα πολύ σημαντικά πράγματα, γιατί αν λέτε πάρα πολλά όχι για πράγματα μη σημαντικά το παιδί θα είναι λιγότερο πιθανό να ανταποκριθεί στα σημαντικά «όχι».

Αποδεχθείτε μερικά από τα δικά του «Όχι», αν οι περιστάσεις το επιτρέπουν (π.χ δεν θέλω να αλλάξω πάνα, δεν θέλω να ντυθώ – αν είναι πρωί και δεν βιάζεστε να φύγετε…). Τα παιδιά λένε «όχι» γιατί θέλουν να δείξουν ότι έχουν άποψη και προσωπικότητα, ότι είναι ξεχωριστά άτομα από εσάς, δεν θέλουν απαραίτητα να σας κοντράρουν. Όταν σέβεστε κάποια «όχι» τους σέβεστε την επιθυμία να «έχουν άποψη».

Όμως μην αποδέχεστε ποτέ τις «κρίσεις νεύρων» (να χτυπιέται κάτω, να στριγγλάει, να κρατάει την αναπνοή του) του παιδιού, όταν θέλει να γίνει οπωσδήποτε το δικό του. Παραμείνετε ήρεμοι και ψύχραιμοι (παρότι είναι τρομακτικό!), λέγοντας «Περιμένω να ηρεμήσεις. Δεν μ” αρέσει αυτή η συμπεριφορά!» ή/και προσπαθήστε να του αποσπάσετε την προσοχή με κάτι άλλο αλλά μην ενδώσετε.

Μην λέτε μόνο «Ναι» – τα παιδιά χρειάζονται όρια. (πάντα με σεβασμό της προσωπικότητας τους). Έχουν ανάγκη από την απαγόρευση, γιατί τους βοηθάει να νιώθουν σταθερότητα.

Αποφύγετε το «μη». Δώστε εναλλακτικές λύσεις. Αντί να πείτε «μην πιάνεις το ρολόι!» πείτε: «πιάσε καλύτερα αυτό το (πλαστικό) ποτηράκι.

Φροντίστε να έχετε κάποιο χρόνο που θα ασχολείστε μόνο με το παιδί. Είναι καλύτερο μισή ώρα παιχνίδι, χωρίς κανένα αντιπερισπασμό, παρά δύο ώρες με συνεχείς διακοπές για τηλεφωνήματα, για το μαγείρεμα, για το πλυντήριο.

Αποφύγετε το συνεχές κήρυγμα και την κριτική: «πρόσεχε», «αυτό δεν είναι σωστό», «τα καλά παιδιά…». Να θυμάστε να λέτε καλά λόγια: «είσαι όμορφη», « ήταν πολύ γλυκό αυτό που έκανες…».

Όταν είστε με το παιδί με σκοπό να παίξετε, να ασχοληθείτε μαζί του, ακολουθείστε το ρυθμό και τις επιθυμίες του παιδιού. Επειδή εσείς θέλετε να διαβάσετε παραμύθια αυτό δεν σημαίνει ότι το ίδιο επιθυμεί και αυτό. Ρωτήστε το «θέλεις να διαβάσουμε ένα παραμύθι;» και σεβαστείτε την επιθυμία του. Αν το παιδί είναι κάτω από 3 ετών, δεν πειράζει αν θέλει γρήγορα να αλλάξει δραστηριότητα, ακόμη και πριν τελειώσει το παραμύθι- σεβαστείτε την επιθυμία του και κάντε ότι άλλο σας ζητήσει. Αν είναι πάνω από 3 ετών, σιγά σιγά, πάντα με σεβασμό, διδάξτε του να ολοκληρώνει μία δραστηριότητα πριν ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Όταν ένα παιδί φοβάται μη λέτε: «μη φοβάσαι». Πόσο σας βοηθάει εσάς η προτροπή «μην αγχώνεσαι! Δεν είναι τίποτα.» όταν είστε αγχωμένοι; Σεβαστείτε το φόβο του παιδιού λέγοντας: « φοβάσαι αγάπη μου; Τι σε φοβίζει;». Στη συνέχεια, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και την κατάσταση μπορείτε είτε να κουβεντιάσετε, είτε να το συνοδέψετε σταδιακά σ’ αυτό που φοβάται.

Ακούτε προσεκτικά τι σας λέει το παιδί. Κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία είναι σημαντική.

Αν νιώθετε ότι « υπάρχουν παιδιά παντού γύρω σας!», στο αυτοκίνητο σας, στο γραφείο σας, στο κρεβάτι σας!, μάλλον καλό είναι να προβληματιστείτε και να προσπαθήσετε σταδιακά να βάλετε κάποια όρια. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά έχουν κατακλύσει τη ζωή σας απόλυτα και αν δεν βρείτε κάποιο χώρο και χρόνο για τον εαυτό σας, δεν θα μπορείτε να κάνετε πράξη κανέναν από τους παραπάνω κανόνες.
Χρειάζεται να «γεμίζετε τις μπαταρίες σας» κατά διαστήματα, γιατί τα παιδιά θα σας εξαντλήσουν και τελικά δεν θα έχετε τίποτε να τους δώσετε.

http://www.ereisma-psychology.gr/

Τι χάνουν λοιπόν τα παιδιά όταν ο πατέρας τους είναι απών, απόμακρος ή μονίμως απασχολημένος;

Κάποιες έρευνες σχετικές με την ανάπτυξη του παιδιού μας πληροφορούν ότι αυτό που τα παιδιά χάνουν είναι κάτι περισσότερο από μια «βοηθητική μητέρα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή και η εμπλοκή του συμβάλλουν στην ανάπτυξη διαφορετικών ικανοτήτων, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων.

Η επίδραση του πατέρα φαίνεται ακόμη και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας. Μια έρευνα έδειξε ότι αγοράκια μόλις πέντε μηνών, τα οποία είχαν πολλές επαφές με τους πατέρες τους, ένιωθαν πιο άνετα όταν περιβάλλονταν από άγνωστα ενήλικα άτομα. Τα μωρά έβγαζαν περισσότερους ήχους και δυσανασχετούσαν λιγότερο όταν οι άγνωστοι τα έπαιρναν αγκαλιά —πάντοτε σε σύγκριση με βρέφη των οποίων οι πατέρες δεν συμμετείχαν στην ανατροφή τους. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι τα μωρά ενός έτους που είχαν περισσότερη επαφή με τον πατέρα τους έκλαιγαν λιγότερο όταν τα άφηναν με άγνωστα πρόσωπα.

Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι η επίδραση του πατέρα συντελείται κυρίως μέσα από το παιχνίδι. Όχι μόνο γιατί οι μπαμπάδες αφιερώνουν χαρακτηριστικά μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που διαθέτουν για τα παιδιά τους σε δραστηριότητες παιχνιδιού, αλλά και γιατί το στιλ του παιχνιδιού που υιοθετούν είναι πιο πολύ σωματικό και περισσότερο συναρπαστικό από την αντίστοιχη αλληλεπίδραση των μητέρων. Παρατηρώντας κάποιους γονείς με τα νεογέννητα παιδιά τους, οι Michael Yogman και Τ. Berry Brazelton διαπίστωσαν ότι οι πατέρες μιλούσαν λιγότερο αλλά άγγιζαν τα παιδιά τους περισσότερο. Ακόμη, δημιουργούσαν περισσότερους ρυθμικούς ήχους και χτύπους για να προσελκύσουν την προσοχή των μωρών. Το παιχνίδι τους μπορούσε να προκαλέσει στα παιδιά ένα απίστευτο εύρος διαφορετικών συναισθημάτων, ξεκινώντας από δραστηριότητες που παρουσίαζαν ελάχιστο ενδιαφέρον μέχρι δραστηριότητες που συνάρπαζαν τα μωρά. Οι μητέρες, αντίθετα, κρατούσαν το παιχνίδι και τα συναισθήματα των παιδιών τους σε ισορροπία, χωρίς «σκαμπανεβάσματα».

Οι διαφορές αυτές εμφανίζονται και στην παιδική ηλικία, με τον πατέρα να εισάγει τα παιδιά του σε «τραχιά», γεμάτα ανατροπές και χωρίς κανόνες παιχνίδια, στα οποία περιλαμβάνονται οι ανυψώσεις, τα πηδήματα και τα γαργαλητά. Οι μπαμπάδες επιδίδονται συχνά σε ιδιόρρυθμα και ασυνήθιστα παιχνίδια, σε αντίθεση με τις μαμάδες που είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν προσκολλημένες σε δοκιμασμένες συνταγές, όπως το «κρυφτούλι», το «πλάθω κουλουράκια», το «έλα να διαβάσουμε ένα βιβλίο» ή το «ας παίξουμε με τα παιχνίδια και τα παζλ σου».

Πολλοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι το τραχύ πατρικό στιλ του θορυβώδους παιχνιδιού χαράσσει μια σημαντική δίοδο που διευκολύνει τη μάθηση των συναισθημάτων από τα παιδιά. Φανταστείτε τον μπαμπά σαν μια «κακιά αρκούδα» να κυνηγά ένα καταγοητευμένο μικρό παιδάκι στην αυλή του σπιτιού. Ή φανταστείτε έναν άλλο μπαμπά που σηκώνει ψηλά το παιδί και το φέρνει γύρω-γύρω σαν αεροπλανάκι. Τα παιχνίδια αυτά επιτρέπουν στο παιδί να βιώσει τη συγκίνηση του μικρού, ελεγχόμενου φόβου, ενώ ταυτόχρονα το διασκεδάζουν και το ευχαριστούν. Του μαθαίνουν τον τρόπο να παρατηρεί και να αντιδρά στα επικοινωνιακά σήματα του πατέρα του για να βιώσει μια θετική εμπειρία. Διαπιστώνει, για παράδειγμα, ότι το στρίγκλισμα και το γαργάλημα κάνουν τον μπαμπά να γελά και να παρατείνει το παιχνίδι. Παρατηρεί επίσης τον πατέρα του αναζητώντας ενδείξεις ότι το παιχνίδι πλησιάζει στο τέλος του («Εντάξει, φτάνει για την ώρα») και μαθαίνει πώς, μετά τη διέγερση του παιχνιδιού, να επανέρχεται στη φυσιολογική του κατάσταση και να ηρεμεί.

Οι δεξιότητες αυτές είναι εξαιρετικά χρήσιμες καθώς το παιδί αποτολμά να βγει έξω στον κόσμο των συνομηλίκων του. Από την εμπειρία των παιχνιδιών του με τον μπαμπά έχει μάθει να διαβάζει τα μηνύματα των άλλων και ξέρει πότε η κατάσταση οξύνεται. Γνωρίζει πώς να αναπτύξει το δικό του συναρπαστικό παιχνίδι και ανταποκρίνεται στους άλλους με τρόπο που δεν είναι ούτε πολύ νωθρός ούτε υπερβολικά παρορμητικός. Γνωρίζει πώς να ρυθμίζει τα συναισθήματά του έτσι ώστε να συμβάλλει σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι.

Οι μελέτες σε τρίχρονα και πεντάχρονα παιδιά, τις οποίες πραγματοποίησαν οι Ross Parke και Kevin MacDonald, κατέδειξαν τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό παιχνίδι με τον πατέρα και στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αντιμετωπίζουν τους συνομηλίκους τους.