Ήθελα να μοιραστώ εδώ τον διάλογο που έγινε με την Σοφία μου ( 4 ετών) χτες το απόγευμα…

Εγώ : Παιδιά ελάτε, χρειάζομαι βοηθούς, η γιαγιά έστειλε μια συνταγή cake με κολοκυθάκια, τι λέτε να κόψετε τα κολοκυθάκια εσείς;

Σοφία : Ο ιός θα είναι για πάντα εδώ;

Εγώ (δεν δείχνω την έκπληξη μου) : – Όχι, ο ιός δεν θα είναι για πάντα εδώ, φτιάχνουμε ένα εμβόλιο, θα πάρει χρόνο όμως, μάλλον θα είμαστε ακόμα καιρό στο σπίτι. Ανησυχείς ε;

Σοφία : Ποια γιαγιά λες; Την Μαrie-Claire?

Εγώ : Ναι.

Σοφία : θέλω να κόψω τα κολοκυθάκια.

Και πάει στην κουζίνα.

Έτσι πετάχτηκε η ανησυχία της. Ανάμεσα στα κολοκυθάκια.

Παίζουν όλη μέρα αλλά ανησυχούν, ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά, έχουν ερωτήσεις και χρειάζονται απαντήσεις.

Εννοείται ότι δεν πρέπει να τους πούμε να μην ανησυχούν.

Τα συναισθήματα (είτε θετικά – είτε αρνητικά) θέλουν αποδοχή και το μόνο που ζητάνε είναι να εκφραστούν. Δεν τα ακυρώνουμε λοιπόν απλά επειδή έτσι κι αλλιώς δεν ακυρώνονται ποτέ, θα βγουν κάποια στιγμή.

Ούτε θέλουμε να ανησυχήσουμε υπερβολικά τα παιδιά όμως. Για αυτό, απαντάμε, σύμφωνα με την ηλικία τους, όσο μας ρωτάνε. Απαντάμε με απλές λέξεις.

Αυτό προτείνει και η Ιζαμπελ Φιλιοζά σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που άκουσα χτες.

Αυτό…. και δύναμη!

Πηγή κειμένου:https://www.positiveparents.gr/