Εργαστήρια Δεξιοτήτων-Το σπίτι των παιδιών
“Το σπίτι των παιδιών” είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο επεξεργάζεται θέματα που συνδέονται με την παιδική επιθετικότητα και την πρόληψη της.
“Κατασκευάζοντας το σπίτι των παιδιών”
Αφού συζητήσαμε για το πώς φτιάχνονται τα σπίτια, είτε στην πραγματικότητα είτε στα παραμύθια, αποφασίσαμε κατασκευάσουμε το δικό μας σπίτι. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και κάθε ομάδα διάλεξε τον τρόπο που θα φτιάξει το σπίτι της και τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει.
“Το χαλί των συναισθημάτων”-Αναγνωρίζοντας και εκφράζοντας τα συναισθήματα μας.
Αφού μιλήσαμε για τα συναισθήματα και τα αναγνωρίσαμε μέσα από εικόνες, τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και κάθε μία κλήθηκε να αποτυπώσει τα συναισθήματα σε ένα χαρτί. Κάθε ομάδα παρουσίασε την δουλειά της στην ολομέλεια και έπειτα τα ενώσαμε και δημιουργήσαμε το χαλί των συναισθημάτων.
“Οι λέξεις που πληγώνουν”
Ποιες είναι οι λέξεις που μας πληγώνουν; Πως αισθανόμαστε όταν τις ακούμε; Πώς άραγε να αντιδρούν οι άλλοι όταν τις ακούνε; Μήπως οι λέξεις που πληγώνουν είναι κοινές για όλους τελικά; Τις γράψαμε, τις συζητήσαμε και τις κλείσαμε σφιχτά μέσα σε ένα κουτάκι, για να μην ξαναβγουν έξω και μας πληγώσουν! Συμφωνήσαμε να μην τις χρησιμοποιούμε ούτε εμείς και πληγώνουμε τους άλλους.
“Η κορνίζα μου”
Όλοι είμαστε ίδιοι όλοι διαφορετικοί. Ο καθένας μας έχει κάτι πάνω του που τον κάνει περήφανο, κάτι που του αρέσει πολύ! Κάθε παιδί πήγε μπραστά στον καθρέφτη και αφού παρατήρησε καλά τον εαυτό του διάλεξε κάτι που του αρέσει πάνω του. Ρωτήθηκε και η υπόλοιποι ομάδα! Είδαμε ότι σε μας μπορεί να αρέσουν αλλα πράγματα του εαυτού μας από αυτά που αρέσουν στους άλλους πάνω μας. Στο τέλος, ζωγραφίσαμε αυτά που μας κάνουν περήφανους πάνω μας! Μια πολύ ωραία δραστηριότητα θετικής ενίσχυσης και αυτοεκτίμησης!
“Φοβάμαι και δεν είναι ντροπή”
Τα παιδιά κλήθηκαν να ζωγραφίσουν τους φόβους τους σε ένα χαρτί και να τους βάλουν μέσα στο κουτί. Στην συνέχεια, κάθε παιδί στην παρεούλα παρουσίασε τους δικούς του φόβους. Διαπιστώσαμε ότι πολλοί έχουμε κοινούς φόβους(πχ σκοτάδι). Είδαμε ότι δεν είναι ντροπή να φοβόμαστε κάτι! Όλοι μας έχουμε φοβίες. Και η κυρία εννοείται…Απλά μπορούμε να μιλάμε για τους φόβους μας με τους γονείς μας και με άτομα που εμπιστευόμαστε! Δεν είναι ντροπή να ζητάμε βοήθεια!
“Ακούει κανείς”
Αφού σκορπίστηκαν τα παιδιά σε διάφορα σημεία της τάξης τους δόθηκε η οδήγία να μιλήσουν στον τοίχο, στο τραπέζι ή όπου αλλού ήταν μέσα στο χώρο!!! Μετά την αρχική έκπληξη της συγκεκριμένης οδηγίας, διστακτικά τα περισσότερα προσπάθησαν να μιλήσουν με τα “άψυχα” αντικείμενα!!! Τελείωσαν πολύ γρήγορα όμως…ίσως γιατί δεν υπήρχε ανταπόκριση. Είδαμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του συνομιλητή αλλά και του ακροατή καθώς υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Καθίσαμε λοιπόν στην παρεούλα και δημιουργήσαμε “Το παρύθι της κολοκυθιάς” , το πρώτο παιδί άρχισε την ιστορία και κάθε επόμενο πρόσθετε κάτι καινούριο μέχρι να φτάσουμε στο τέλος.
“Αποφευγοντας τις συγκρούσεις”
Τα παιδιά καθοδηγήθηκαν να “μαλώσουν” μεταξύ τους σε δυάδες! Ποιοι είναι οι λόγοι που μαλώνουν κυρίως στο σχολείο; Τί μπορούμε να κάνουμε για να λύσουμε ειρηνικά τις διαφορές μας; Δημιουργήσαμε τον “Χρυσό κανόνα ” επίλυσης προβλημάτων!
