Για τα παιδιά μας, οι γονείς είμαστε η κύρια πηγή των πρώτων τους εντυπώσεων. Μετά είναι το σχολείο. Αργότερα οι φίλοι. Και παράλληλα η πολυπαραγοντική πραγματικότητα που ονομάζουμε ”κοινωνία”. Τα παιδια μαθαίνουν μέσα από τα βιώματά τους, τα παραδείγματα γύρω τους, τα πρότυπα: μέσα στην οικογένεια, την παρέα, το σχολικό περιβαλλον και επιπλέον η τηλεόραση, το internet, τα video games…

Αν ένα παιδι πάρει αγάπη

θα μάθει να αγαπά και να δίνει αγάπη.

 Αν σ’ένα παιδί μιλάμε ειλικρινά, εξηγώντας του κάθε φορά πως έχουν τα πράγματα

θα μάθει να είναι κι αυτό ειλικρινές.

Αν ένα παιδί ακούει καβγάδες, επικρίσεις, φωνές, ανταγωνισμούς,

θα έχει κι αυτό ένταση και θα τη βγάλει στις δικές του επαφές.

Αν ένα παιδί το ντροπιάζουμε, το απαξιώνουμε, το υποτιμάμε,

θα μεγαλώσει μέσα στις ενοχές, χωρις αυτοπεποίθηση, χωρίς πίστη στο εαυτό του.

Αν ένα παιδί ζει σ’ένα περιβάλλον με υπομονή, αποδοχή, δικαιοσύνη,

τότε κι αυτό μαθαίνει να είναι δίκαιο, υπομονετικό και ανεκτικό με τους άλλους.

Αν έχει επιδοκιμασία και νιώθει ασφάλεια,

μαθαίνει να εκτιμάει και να έχει πίστη στον εαυτό του και τους άλλους.

Πολλές φορές θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε μαζί τους για πράγματα που κάνουν (ολή την ώρα στην τηλεόραση, κολλάνε στο κομπιούτερ… κι αργότερα, μεγαλώνοντας, που δεν μας ακούνε, που μιλάνε άσχημα…)

Εμείς;

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.