Από την παιδική λογοτεχνία

Η ιστορία του βασιλιά της καρδιάς μας (απόσπασμα) Λοιπόν, βολεύτηκε ο παππούς γαϊδουράκος, εκείνο το πρωί στην Ιερουσαλήμ επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Φωνές, φασαρία, ποδοβολητά! Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, ερχόταν και πήγαινε! Κάποιοι είχαν ανέβει στις χουρμαδιές και τράβαγαν τα κλαδιά ώσπου να σπάσουν! «Θα ’ναι το καινούριο τους παιχνίδι», σκέφτηκα, και ξαναγύρισα στο παχνί μου και στην παρακολούθηση των κόκκων της σκόνης που είχαν τρελαθεί και αυτές και χόρευαν ταγκό πάνω σε μια ηλιαχτίδα! – «Πού είναι η μάνα σου; Πού είναι ο πατέρας σου;». Όρμησε μέσα στο παχνί το αφεντικό. – «Γκαρρρρρ», του απάντησα, αλλά και γκουρρρρρρρ ή γκαργκααααρ να του απαντούσα πάλι δε θα καταλάβαινε! – «Γρήγορα», συνέχισε με κομμένη την ανάσα, «χρειάζομαι ένα γαϊδουράκι να κουβαλήσει στην πλάτη του το βασιλιά! Τον Χριστό!». – «Πάει και αυτός», σκέφτηκα, «μάλλον έφαγε κανένα κλαδί στο κεφάλι! Βασιλιάς και να ζητάει γάιδαρο!». – «Τι με κοιτάς έτσι;», συνέχισε. «Εμπρός, έλα εσύ!». – «Εγώ! Ποιος εγώ;;;;;;;». Και τότε Τον είδα και Τον ένιωσα! Πόσο όμορφος! Πόσο ήρεμος! Πόσο γεμάτος αγάπη! Πόσο καλός, φωτεινός, γενναίος, λατρεμένος, μονάκριβος, μοναδικός! Υπομονετικός, φιλάνθρωπος, συγχωρητικός, δυνατός, παντοδύναμος, πα νάγαθος, πανάγιος! Ζαλίστηκα! Σαν να έβλεπα όλα τα αστέρια του ουρανού, τους αγγέλους να ψέλνουν, τις καρδιές των ανθρώπων να γονατίζουν και τα στόματα τους να ψέλνουν ευλογημένος και δοξασμένος ο βασιλιάς του Ισραήλ! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγινε ο βασιλιάς και της δικής μου καρδιάς και εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφάσισα να Τον ακολουθήσω ακόμα κι αν χρειαζόταν να μάθω να πετάω και να σκάω στη γη σαν καρπούζι, ακόμα κι αν έπρεπε να μάθω να κολυμπώ και να πιω όοοοολη τη θάλασσα… Άλλωστε, υπήρχαν πολλοί που Τον κοίταζαν άγρια και καχύποπτα… Ένιωθα πως είχαν αποφασίσει να Τον σκοτώσουν… Το ίδιο βράδυ όμως θα άκουγα τον Ίδιο να λέει πως σε τρεις μέρες θα αναστηθεί! Παράξενα πράγματα για τα αυτιά μου… Υπομονετικά περίμενα να ανέβει στην πλάτη μου και, αν δε με σκούνταγε κάποιος, ακόμα θα περίμενα. Ήταν τόσο ελαφρύς, που δεν είχα καταλάβει πως με περίμενε να ξεκινήσω! Οι άνθρωποι, με κλαδιά στα χέρια –αυτά που είχαν κόψει από τα δέντρα– είχαν κάτσει κατά μήκος του δρόμου και φώναζαν: «δοξασμένος να είναι αυτός που υποδεχόμαστε, που τον έχει στείλει ο ίδιος ο Θεός, και που τόσο καιρό περιμέναμε!». Φώτω Σκορδά

Απόσπασμα από τα θρησκευτικά Γ’ Δημοτικού,Ι.Ε.Π., ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ»

file:///C:/Users/mmast/Desktop/350949767-FAKELOS-MATHITI-THRISKEFTIKA-C-DHMOTIKOU2.pdf