Ξεφυλλίσαμε το φωτογραφικό λεύκωμα της Βέρα Πάλμα από τις εκδόσεις Άγρα << Τσολιαδάκια>>.

Τσολιαδάκια του 1865 ,του 1900,του 1996. Από το Νοβοροσίσκ ως την Αντίς Αμπέμπα, από τη Μασσαλία ως το Σικάγο. Της Εθνικής Γιορτής ή του Καρναβαλιού. Τσολιαδάκια με αληθινά όπλα, γκλίτσες ή παιχνιδάκια με τσαρούχια ή σκαρπίνια, κορίτσια, αγόρια ή και  μωρά της αγκαλιάς, φωτογραφημένα σε στούντιο ή σε φυσικό ντεκόρ, διαλεγμένα από οικογενειακά άλμπουμ ή παλιές καρτ-ποστάλ και χρωμολιθογραφίες.

Φτιάξαμε το δικό μας Λεύκωμα <<Ζωγραφίζω τον εαυτό μου τσολιαδάκι>>

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΛΥΚΟΣ:ANNICK MASSON

• Το βιβλίο της Amelie Javaux μέσα από λέξεις, εικόνες και συναισθήματα διαπραγματεύεται το τόσο ευαίσθητο και επίκαιρο θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μοιάζει σαν ένας εσωτερικός μονόλογος, ένα συνονθύλευμα συναισθηματικών δυσκολιών που το μικρό κορίτσι καλείται να διαχειριστεί.
• Σε όλη τη ροή της ιστορίας τίθεται μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος, η έννοια της επανάληψης. Η Σάρλοτ βιώνει έντονα τις ψυχολογικές, πνευματικές, σωματικές και κοινωνικές επιπτώσεις του σχολικού εκφοβισμού.
•  Ακολουθεί την ομάδα των λύκων και υπομένει την κοροϊδία υπό τον φόβο χειρότερης μορφής βίας και έχοντας την ανάγκη να ανήκει κάπου γίνεται ίδια μ’ αυτούς.
• Εμείς όμως οφείλουμε ως εκπαιδευτικοί,  να δημιουργήσουμε σχολεία όπου η αγάπη, η αποδοχή, η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη θα υψώνουν τοίχος σε κάθε μορφή βίας εστιάζοντας κυρίως στην πρόληψη, την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση αλλά και τη συνεργασία.
•  Βοηθάμε τα παιδιά να γίνουν ομάδα μέσα από παιχνίδια συνεργασίας και εμπιστοσύνης, όπως ο καθρέφτης της αγάπης.Τα παιδιά δημιουργούν ζευγάρια, όπου το ένα γίνεται ο καθρέφτης του άλλου.

Διαβάσαμε το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή το γαϊτανάκι 

και χορέψαμε στην αυλή του σχολείου

«Οι χαρταετοί»

Σε ορισμένους τόπους ονομάζουν τα χέρια χέρες. Στα Ακρο-

κεραύνεια πετούν γυπαετοί. Στις πανωσιές σουρώνει η θάλασ-

σα και αναγαλλιάζει. Στις ανοικτές πλατείες τα παιδιά πε-

τούν το Μάρτη χρωματιστούς αετούς από χαρτί.

Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι

Χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω

Από την πόλη, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βου-

νών οι αετοί.

Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους

χάρτινους κομήτες με τις μακριές ουρές. Ουράνιοι δράκοι

πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν στο στερέω-

μα με άσπρους καπνούς τις λέξεις:

ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.

Είναι η ώρα κάτασπρη, η έκστασις γαλάζια. Η πόλις

αχνίζει από ηδονή. Κουνούν τις χέρες τα παιδιά και, ακόμα,

από τα στόματά των πηδούν σαν πίδακες οι λέξεις:

ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.

Ανδρέας Εμπειρίκος (Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος)

Διαβάσαμε το ποίημα ,τα παιδιά ανέλυσαν τις εικόνες ,φτιάξαμε τους δικούς μας χαρταετούς.

Διαβάσαμε την ιστορία του Αρλεκίνου της Ζωρζ Σαρή

σε εικονογράφηση Νικόλα Ανδρικόπουλου.

Φτιάξαμε μάσκες και δραματοποιήσαμε την ιστορία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΗΚΑΜΕ ΑΡΛΕΚΙΝΟΙ