Πόσα παιδιά δυσκολεύονται στον αφηγηματικό λόγο; Πόσες φορές προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε ότι θα πρέπει αυτό που μας αφηγούνται να είναι μία μικρή ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό. Πόσες φορές προσπαθούμε να συνδέσουμε το αίτιο με το αιτιατό αλλά και το πρόβλημα με την λύση του, επιδιώκοντας να μάθουμε στα παιδιά μία ρουτίνα σκέψης;
Σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, αποφασίσαμε να φτιάξουμε το πρώτο μας παιχνίδι, με παραμυθοκάρτες. Τα παιδιά κλήθηκαν να ζωγραφίσουν σε ένα μικρό χαρτί αυτό που κάθε φορά τους ζητήθηκε : άλλοτε ένας τόπος, άλλοτε ένας ήρωας, άλλοτε ένα πρόβλημα, άλλοτε ένας βοηθός και άλλοτε ένα μαγικό αντικείμενο.
Αφού συγκεντρώσαμε όλες τις ζωγραφιές των παιδιών, είχε έρθει η ώρα να τις τυπώσουμε και στη συνέχεια να τις κόψουμε για να ξεκινήσει το παιχνίδι.
Η οδηγία ήταν σαφής: Για να έχω μία ιστορία, κατανοητή για τον αναγνώστη – ακροατή, από την πιο απλή έως την πιο σύνθετη, θα πρέπει να έχω μία αρχή που να μου δίνει πληροφορίες για τον τόπο και τον ήρωά μου, μία μέση που θα μου δίνει πληροφορίες για το πρόβλημα και τη λύση του (βοηθός και μαγικό αντικείμενο) και ένα τέλος, που θα κλείνει την ιστορία με μία πρόταση και μία ευχή «να ζήσουμε εμείς καλά, κι αυτοί καλύτερα».
Τα παιδιά έπαιξαν το παιχνίδι, το διασκέδασαν πολύ και στη συνέχεια πήραν αντίτυπα από τις κάρτες και οδηγίες για να το παίζουν στο σπίτι, με τους γονείς τους.
Κι αν το βαρεθούν, μπορούν να φτιάξουν καινούριες κάρτες, με νέους ήρωες και προορισμούς, νέα προβλήματα και λύσεις. Όπου τους ταξιδέψει η φαντασία! Όπως ακριβώς γίνεται και με ένα βιβλίο!
Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι από τις παραμυθοκάρτες, που περιγράφει και τη διαδικασία της αφήγησης: