Γράφει: ο Ηλίας Ανδριανός, μαθηματικός.
Με αφορμή συζητήσεις που γίνονται τώρα τελευταία και αφορούν στην πλήρη εφαρμογή του νόμου για τα Πρότυπα Πειραματικά σχολεία θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις.
Υπάρχουν «ασάφειες», «κενά» και «αδυναμίες» στον νόμο, για τη λειτουργία τους καθώς και για την κρίση των ήδη υπηρετούντων σε αυτά. Όλα αυτά είναι υπαρκτά και καλό είναι να συζητηθούν και αν γίνεται κάποια ή όλα να επιλυθούν, άλλωστε μόνο η εφαρμογή ενός νόμου καταδεικνύει τα προβλήματα.
Συμφωνώ επίσης και με τις παρατηρήσεις και αιτιάσεις του συναδέλφου Σπύρου Καρύδη που έγραψε στο blog.
Εξακολουθούν να πλανώνται ερωτήματα: «Τι είναι Πρότυπο ;» «τα χρειαζόμαστε τα Πρότυπα», «χρειαζόμαστε Πειραματικά;» «ποια είναι καλύτερα να υπάρχουν» «και τα δύο είναι καλά να υπάρχουν;» κλπ.
Έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε να συζητάμε μέρες και μήνες. Όμως η πραγματικότητα μας ξεπερνά.
Στο σχολείο μας με εξαιρετική παράδοση σε εξωδιδακτικές δραστηριότητες παρατηρήθηκε φέτος μια πτώση ενδιαφέροντος, ή με άλλα λόγια φάνηκαν οι «αδυναμίες» μας, από τη μεριά των μαθητών για συμμετοχή σε αυτές. Είναι ζήτημα αν είναι 100 παιδιά (μάλλον λέω πολλά).
Μάλλον το θέμα δεν είναι στον χαρακτήρα του σχολείου. Δηλαδή αν θα καλλιεργεί την αριστεία ή τον πειραματισμό ούτε καν αν οι μαθητές θα εισάγονται με εξετάσεις η όχι. Αυτά πιθανόν να αφορούν μια μικρή μερίδα παιδιών και κάποια μεγαλύτερη μερίδα αγωνιούντων γονιών.
Οι μαθητές που θα μπουν με εξετάσεις, διαισθητικά προσεγγίζοντας το θέμα, εικάζω ότι θα είναι περίπου αυτοί που είναι τώρα, εκτός από ακραίες περιπτώσεις ,οι οποίοι θα αντικατασταθούν από άλλους των οποίων οι γονείς επιθυμούν διακαώς να έρθουν στο σχολείο. Άλλωστε μέσα στην οικονομική κρίση οι υποψηφιότητες για την κλήρωση του Σεπτεμβρίου κινήθηκαν σε φυσιολογικά επίπεδα.
Το θέμα κατά την άποψη μου, που έχει σχέση με το τι σχολείο θέλουμε (πανάρχαιο ερώτημα), και αν αξίζει να μείνουμε ή να φύγουμε ή αν τα κριτήρια είναι καλά κ.λπ. έχει να κάνει:
με την καθημερινή πρακτική μας στην τάξη και την αυλή,
με τις σχέσεις που καλλιεργούνται μέσα από τα μαθήματα, στο διάλειμμα, μέσα από τους ομίλους, μέσα από τις εκδρομές και τις άλλες δραστηριότητες.
Τότε φτιάχνουμε ή φτιάχνεται «το σχολείο που θέλουμε», αν φυσικά ξέρουμε τι θέλουμε. Οι απόψεις μας ενυπάρχουν στη διδασκαλία μας και γενικά «αναδεικνύονται» μέσα από τη δράση μας στο χώρο του σχολείου γενικά.
Κανένας νόμος όσο καλός και να είναι δεν μπορεί να φτιάξει κανένα σχολείο ή όσο κακός και να είναι δεν μπορεί να χαλάσει κανένα σχολείο. Εννοείται πάντοτε ότι λαμβάνουμε υπόψη το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει το Λύκειο (εξετάσεις κλπ).
Καλή η «ταμπέλα» αλλά η καθημερινότητα υπάρχει και χωρίς αυτή. Τώρα αν ο νόμος « βοηθά» ή βάζει εμπόδια στη «δράση» λιγότερο ή περισσότερο μένει να «δειχτεί».