Μια φανταστική ιστορία από την Χριστίνα Μπαρμπουδάκη μαθήτρια Ε΄τάξης
Μέχρι που μπορεί να φτάσει η φαντασία σας; Ή μάλλον πόσο τρελά όνειρα
βλέπετε; Αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα δύο! Έχει να κάνει με κάτι εντελώς διαφορετικό θα έλεγα!
–Χρόνια πολλά σε όλους! Καλά Χριστούγεννα! Είπε το πρωί των Χριστουγέννων η μαμά. –Ξυπνήστε γρήγορα πρέπει να φύγουμε.
–Μα μαμά που θα πάμε; είπα εγώ.
–Στο τσίρκο για μαϊμούδες! είπε ο αδερφός μου και εγώ πειράχτηκα πολύ και έτσι του απάντησα:
–Α ναι και η μαϊμού μάλλον θα είσαι εσύ σωστά; τότε η μαμά μας χώρισε και μας είπε να πάμε να ντυθούμε γιατί θα πηγαίναμε να ψωνίσουμε παιχνίδια για τα Χριστούγεννα.
Φόρεσα το κόκκινο-καφέ φόρεμα μου και την παχιά μου γούνα μετά αρκουδάκια. Κούμπωσα τις μπορντό μπότες μου και φύγαμε.
Το κατάστημα με τα παιχνίδια ήταν μεγάλο και μας πήρα ώρα να διαλέξουμε τι θέλουμε. Ο αδερφός μου πήρε ένα τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι, η αδερφή μου πήρε ένα λούτρινο ταρανδάκι αλλά εγώ προτίμησα την Μίνι που διαφημίζουν στη τηλεόραση. Είχε αγκαλιά ένα μαξιλαράκι και όταν κοιμόσουν τα βράδια ή τα μεσημέρια κοιμόνταν και αυτή μαζί σου. Όπως κάθε Χριστούγεννα το βράδυ θα είχαμε καλεσμένους. Θα έρχονταν: ο νονός με την νονά, η γιαγιά με τον παππού, η θεία με τον θείο και άλλοι πολλοί.
Το καλύτερο όμως ήταν ότι θα έρχονταν η θεία Μαρία με τον θείο Άγγελο και την γιαγιά την Βαγγελίτσα. Η μαμά θα έπειθε την θεία να κοιμηθεί εδώ το βράδυ όπως κάθε χρόνο και όλα θα ήταν μαγικά. Είχαν έρθει όλοι μα πουθενά ο θείος η θεία και η γιαγιά.
–Μα πού είναι γιατί δεν ήρθαν; είπα μισοκλαμένη. Καθόμουν πάνω στο στο κρεβάτι μου. Είχα κλειστά τα φώτα και απ ΄έξω έλαμπε το φωτεινό αστέρι με τα χρυσά λαμπάκια. Στην αγκαλιά μου είχα την Μίνι. Ήταν τόσο μαλακή και ζεστή έτσι σκέφτηκα αντί για μαξιλάρι να πάρω αυτή! Ξαφνικά δεν ξέρω πάγωσα! Ποιος ήταν; Ποιος μου μιλούσε;
–Ποιος είσαι και τι θέλεις; Ρώτησα.
–Εγώ είμαι! ,είπε η Μίνι, μα γιατί σου φαίνεται παράξενο; Γιατί τρομάζεις; Στα όνειρα όλα συμβαίνουν!
–Ναι καλά! Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τέτοια όνειρα! Η φαντασία μου είναι γιατί από την στεναχώρια μου φαντάζομαι πως μιλάω με μια κούκλα!
–Ωραία για να δούμε ποιος έχει δίκιο, πιάσε το χέρι μου και πες “Φαντασία ή όνειρο;” Της έπιασα το χέρι και έκανα ό,τι μου είπε. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μας ένας πολύχρωμος σωλήνας που έδειχνε εμένα να κοιμάμαι στο κρεβάτι.
–Χρόνια πολλά σε όλους! Καλά Χριστούγεννα! Μα αυτή δεν ήταν η φωνή της μαμάς. Ήταν της θείας Μαρίας. Σκούντηξα την αδερφή μου έπειτα τον αδερφό μου και πήγαμε όλοι μαζί στο σαλόνι. Φάγαμε την μπουγάτσα που είχε φέρει η θεία από τον φούρνο της γειτονιάς και φύγαμε για το κατάστημα με τα παιχνίδια. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό για δώρο ήταν η Μίνι!
Μέχρι που μπορεί να φτάσει η φαντασία σας ή μάλλον πόσο τρελά όνειρα βλέπετε; Αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα δύο, με κάτι εντελώς διαφορετικό θα έλεγα.
