Με οδηγό μας ένα μικρό συννεφάκι του αουρανού ξεκινήσαμε φέτος το ταξίδι μας
στον κύλκο του χρόνου…
Εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη…τοπία που αλλάζουν από το χέρι ενός
αόρατου ζωγράφου και συνήθειες χαμένες στο πέρασμα του χρόνου.
Ο Σεπτέμβρης ο πρώτος μήνας του ταξιδιού μας μας φέρνει μυρουδιές μούστου…
και μουσταλευριάς μας φερνει ήχους από παιδικές φωνές στις αυλές των σχολείων,
μας φέρνει κιτρινισμένα φύλλα, κυδώνια, ρόδια και σταφύλια…μας φέρνει έθιμα χαμένα στο πέρασμα του χρόνου.
Η “αρχιχρονιά” είναι ένα έθιμο που συνηθίζονταν παλιά, τότε που ακόμα ο Σεπτέμβρης θεωρούνταν ο πρώτος μήνας του χρόνου.
Αυτή τη μέρα έφτιαχναν μια « αρμαθιά » από ρόδια, σταφύλια, κυδώνια, σκόρδα, καρύδια και φύλλα από αιωνόβια δέντρα
την ονόμαζαν « αρχιχρονιά » και πρωί πρωί πριν ακόμη βγει ο ήλιος τα κορίτσια την βουτούσαν στη θάλασσα να περάσει από σαράντα κύματα και αφού μάζευαν και σαράντα πετραδάκια τα φύλαγαν όλα μαζί στο εικονοστάσι. Τα πετραδάκια τα έβαζαν μέσα στα σεντούκια για να μην τρώει τα ρούχα ο ποντικός και το νερό που έφερναν το έχυναν στις τέσσερις γωνίες του σπιτιού για την γλωσσοφαγιά. Την κρεμούσαν στη μέση του σπιτιού και την ξεκρεμούσαν την Πρωτοχρονιά την ημέρα του Αγίου Βασιλείου το πρωί.
