Βροχερή μέρα η σημερινή… όλοι στην τάξη μας έχουμε αγχωθεί…κοιτάμε τον καιρό και ελπίζουμε γρήγορα να σταματήσει το ψιλόβροχο. Σήμερα είναι μια μέρα διαφορετική…ο αγαπημένος παππούς του Σοφοκλή, μαθητή της Β΄τάξης, θα μας παρουσιάσει ένα παιχνίδι που έπαιζε όταν ήταν παιδί. Έφερε δύο ξύλα στο σχολείο πριν λίγο καιρό που γιορτάσαμε την ημέρα τρίτης Ηλικίας με τραγούδια και ποιήματα. Όλοι αναρρωτηθήκαμε τι χρειάζονται αυτά τα δύο ξυλαράκια σε ένα παιχνίδι όταν είναι τόσο μικρά που δεν μπορείς ούτε καν να τα καβαλήσεις ώστε να τα μεταμορφώσεις σε άλογο.
Λοιπόν σήμερα η απορία μας λύθηκε. Το μεγάλο ξύλο το έλεγαν τσιλίκα και είχε μήκος περίπου μισό μέτρο, ενώ το μικρό το έλεγαν τσιλικάρι και ήταν περίπου 20 εκ. Μάλιστα το μικρό το πελεκούσαν στις δυο άκρες του ώστε να φαίνεται σαν πλάγιο παραλληλόγραμμο και όταν το χτυπάς να μπορεί να αναπηδήσει.
Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν απλοί..φυσικά στην αρχή χωριζόμαστε σε ομάδες μετά ο πρώτος της ομάδας που ξεκινούσε το παιχνίδι έβαζε το τσιλικάρι πάνω στο έδαφος και προσπαθούσε να το χτυπήσει με το τσιλίκι ώστε να το κάνει να ανασηκωθεί. Καθόλου εύκολη δουλειά στ’ αλήθεια!!! Αν το κατάφερνε την ώρα που αυτό ήταν στον αέρα το χτυπούσε με την τσιλίκα και το έριχνε όσο πιο μακριά γινόνταν. Μετά με την τσιλίκα μετρούσε πόσο μακριά το έριξε.
Στο τέλος όπως καταλαβαίνετε κέρδιζε αυτή η ομάδα που είχε ρίξει πιο μακριά το τσιλικάρι της και μάζευε τους πιο πολλούς βαθμούς.
