Τα Γιαννιτσά, είναι η μεγαλύτερη πόλη του Νομού Πέλλας με 26.296 κατοίκους(απογραφή 2001). Βρίσκονται επί της ιστορικής Εγνατίας Οδού στο κέντρο της Μακεδονίας, σε υψόμετρο 40, ανάμεσα στο όρος Πάικο και στον Κάμπο των Γιαννιτσών, βόρεια της περιοχής της αποξηραμένης λίμνης των Γιαννιτσών. Παρά την κοντινή απόσταση με τη Θεσσαλονίκη (48 χ.μ.) η πόλη κατάφερε να αναπτύξει το δικό της αυτόνομο χαρακτήρα και να εξελιχθεί ως το σημαντικότερο οικονομικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο του Νομού Πέλλας. Η πληθυσμιακή σύνθεση της πόλης των Γιαννιτσών αποτελέι ένα ανθρώπινο μωσαϊκό. Το 1924-1925 αναχώρησαν για την Τουρκία όσοι Τούρκοι είχαν απομείνει ενώ οι σλαβόφωνοι έξαρχοι αποσύρθηκαν στην Βουλγαρία. Στην ίδια περίοδο συντελέσθηκε η εγκατάσταση στην πόλη και στα χωριά της περιοχής, Ελλήνων από τη Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία, από τον Πόντο και τον Καύκασο. Ο πληθυσμός της πόλης και της περιοχής των Γιαννιτσών είναι σήμερα καθαρά ελληνικός και η πόλη εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά, παράλληλα με την οικονομική της πρόοδο.

Το όνομα της Πόλης των Γιαννιτσών

Επικρατέστερη θεωρείται η άποψη που υποστηρίζει ότι το 1385 ο πρώτος Τούρκος στρατηλάτης που επέδραμε κατά της Μακεδονίας ο Γαζή Αχμέτ Εβρενός κατέλαβε την περιοχή και τη βάφτισε με το όνομα “Γενιτσέ” “Νέα Πόλη” ή “Γενιτσέ Βαρδάρ” ή “Βαρδ’αρ Γενικέσι”, που σημαίνει το Νέο Βαρδάρι, καθιστώντας την πόλη ορμητήριο για την κατάκτηση των υπολοίπων γειτονικών χωρών της Βαλκανικής.

Τα Γιαννιτσά στα αρχαία χρόνια

Τα Γιαννιτσά κατοικούνται από την Αρχαιότερη Νεολιθική Περίοδο (τέλη 7ης αρχές 6ης χιλ. π.Χ.). Μάλιστα ο νεολιθικός οικισμός των Γιαννιτσών που εκτείνεται στο νοτιότερο λόφο της πόλης, στην ευρύτερη περιοχή της “Παλιάς Αγοράς”, συγκαταλέγεται στους αρχαιότερους νεολιθικούς οικισμούς της Ευρώπης. Τα Γιαννιτσά κατοικούνται και κατά την εποχή του Χαλκού (3200-1100). Ακολουθεί η εποχή του Σιδήρου (1100-750 π.Χ.). Σ’ αυτή την εποχή χρονολογείται το νεκροταφείο, με ανδρικές, γυναικείες και μια παιδική ταφή που βρίσκεται στην έξοδο της πόλης προς την Έδεσσα. Από τυχαία ευρήματα όπως νομίσματα επιγραφές γλυπτά διαπιστώνεται ότι τα Γιαννιτσά κατοικούνται και στα Ελληνιστικά χρόνια.

Γιαννιτσά Βυζαντινή εποχή και Τουρκοκρατία

Η αρχαιολογική και ιστορική έρευνα των τελευταίων χρόνων έδειξαν ότι τα Γιαννιτσά δεν ιδρύθηκαν από τους Τούρκους, όπως γενικά πιστευόταν, αλλά προϋπήρχε στα υστεροβυζαντινά χρόνια (ευρήματα στο χώρο της Παλαιάς Αγοράς) ως οικισμός με το όνομα “Βαρδάριον”. Όταν το 1385 περίπου ο Γαζή Εβρενός εγκατέστησε το στρατό του για να εξορμήσει κατά των βυζαντινών, συνάντησε έναν ήδη οργανωμένο οικισμό, τον οποίο και κατέλαβε.

Η τουρκική φάση της πόλης ουσιαστηκά ξεκινά και σφραγίζεται από την προσωπικότητα του Γαζή Εβρενός Μπέη. Το γεγονός ότι ετάφη στην πόλη των Γιαννιτσών (Μαυσωλείο Γαζή Εβρενός) θα την καταστήσει ιερή πόλη των Τούρκων και τόπο προσκυνήματος πράγμα που εξηγεί ίσως και το πείσμα με το οποίο οι Τούρκοι τα υπερασπίστηκαν κατά το 1912.

Για περισσότερα επισκεφτείτε τη σελίδα του Δήμου Πέλλας πατώντας εδώ: Γιαννιτσά

Τα Γιαννιτσά μια ανάμνηση από παλιά

Ένα ταξίδι στα Γιαννιτσά του περασμένου αιώνα

Τον περασμένο αιώνα ο κάμπος των Γιαννιτσών γνώρισε μεγάλη ποικιλία γεωργικών καλλιεργειών, όπως βαμβάκι, καλαμπόκια, ζαχαρότευτλα,  σιτάρια και καπνά που ήταν περίφημα  στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και εξάγονταν ως την Περσία. Η ζωή των  κατοίκων ήταν πού διαφορετική. Περνούσαν πολύ δύσκολα κι εργάζονταν πολύ σκληρά. Άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά ολημερίς δουλεύανε για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Παρόλο  τις δυσκολίες τους όμως  δεν παραπονιόντουσαν, αλλά προσπαθούσαν καθημερινά  με κάθε τρόπο μ’ αυτά τα λίγα που είχαν να κάνουν τη ζωή τους ευτυχισμένη. Πάμε να ανατρέξουμε μαζί σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια για να θυμηθούμε πως ζούσαν οι πρόγονοί μας τον περασμένο αιώνα.