Γιορτάζουμε εμείς ή οι άλλοι για μας;
Η 3η Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη σε άτομα με αναπηρία, μια μέρα για όλους, μια μέρα που δεν θα πρέπει να αποτελεί απλά μια ημέρα επετείου, γιατί αυτά τα ξεχωριστά άτομα που μας δίνουν καθημερινά μαθήματα ζωής έχουν το δικαίωμα να ζουν ανθρώπινα και ισότιμα, όλες τις μέρες του χρόνου.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.
Έχοντας ως στόχο να κατανοήσουν τα Απίθανα Νηπιάκια μας το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία για ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην κοινωνία αλλά και να τα ευαισθητοποιήσουμε σχετικά με τη διαφορετικότητα, διαβάσαμε ένα από τα πιο αγαπημένα παραμύθια των παιδιών:
“Ρούντολφ, το ελαφάκι” του Robert Lewis Ma, ένα παραμύθι για τη διαφορετικότητα – Ο ίδιος ο Ρούντολφ μας διδάσκει τη διαφορετικότητα… Με αφορμή αυτή την τρυφερή ιστορία για τη διαφορετικότητα μιας και πλησιάζουν γιορτινές μέρες μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε παρέα με τα παιδιά μας γι’ αυτό το σπουδαίο μήνυμα.
Πώς γεννήθηκε όμως η ιστορία του ρούντολφ; Πίσω από τον ρούντολφ κρύβεται μια τραγική οικογενειακή ιστορία. Μια αλυσίδα καταστημάτων που είχε οικονομικά προβλήματα του είχε αναθέσει να γράψει μια ιστορία όπου το βιβλίο θα το προσέφεραν ως δώρο τα Χριστούγεννα, στα παιδιά ώστε να προσελκύσουν κόσμο. Ο May που εκείνο τον καιρό αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με την άρρωστη γυναίκα του δέχτηκε να το γράψει για να ανταπεξέλθει στα έξοδα νοσηλείας της. Ωστόσο, η γυναίκα του χειροτέρευσε και έχασε τη ζωή της και για τον May, ήταν δύσκολο να προχωρήσει στη συγγραφή. Η μικρή του όμως κόρη Μπάρμπαρα παρακίνησε τον πατέρα της να συνεχίσει και έτσι κάθισαν μαζί και έγραψαν την ιστορία, η οποία είναι εμπνευσμένη από τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα. Όταν ήταν παιδί, ήταν μικροκαμωμένος και τον κορόιδευαν. Και αυτή του τη διαφορετικότητα θέλησε να την περάσει μέσα από την ιστορία του, στέλνοντας το μήνυμα ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά ίσοι.
Πηγή: Ο Ρούντολφ, το Ελαφάκι με την Κόκκινη- Φωτεινή μυτούλα – Rudolph The Red Nosed Reindeer
Πατήστε επάνω στην εικόνα για να το ακούσετε.
Λίγα λόγια:
“Ο Ρούντολφ, το διαφορετικό ελαφάκι από τα υπόλοιπα ελάφια, με την κόκκινη μύτη που προτίμησε ο Άγιος Βασίλης να είναι ο πρώτος από τους εννιά ταράνδους που σέρνουν το έλκηθρό του. Τον κορόιδευαν τα άλλα ελάφια για την κόκκινη μυτούλα του λέγοντας ότι μοιάζει με φωτάκι. Δεν τον ήθελαν μαζί τους, τον έδιωχναν με τη συμπεριφορά τους και αυτός μέσα στη στενοχώρια του έφευγε μακριά τους. Αυτή όμως η διαφορετικότητά του όμως δεν στάθηκε εμπόδιο αλλά η αρχή για να αλλάξει η ζωή του, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς μιας και ο Άγιος Βασίλης τον επέλεξε για πολύτιμο και σημαντικό βοηθό προκειμένου να μοιράσει τα δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου…”
Διδακτική αξιοποίηση της ιστορίας. Πατήστε επάνω για να μεταβείτε και να τη δείτε: Διδακτική αξιοποίηση – Ρούντολφ, το ελαφάκι
Ακολούθησε συζήτηση για τον ήρωα της ιστορίας μας, τον Ρούντολφ, προβληματισμός για τη συμπεριφορά των άλλων ελαφιών, καταγραφή απόψεων και ιδεών αλλά και των συναισθημάτων μας… Συζητήσαμε για τη διαφορετικότατα όλων των ζωντανών πλασμάτων και για το πως συμπεριφερόμαστε.
Δημιουργήσαμε όμορφες καρτούλες με τον αγαπημένο μας ήρωα.
Ζωγραφίσαμε εντυπώσεις από την ιστορία. Πώς ένιωσε ο Ρούντολφ που τα άλλα ελαφάκια δεν τον ήθελαν στην παρέα τους. Τι θα έκανα εγώ αν συναντούσα ένα παιδάκι διαφορετικό από εμένα;
Ο Ρούντολφ με την κόκκινη μύτη, ο πρώτος από τους εννιά ταράνδους που σέρνουν το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη έγινε και τραγούδι, ένα από τα διασημότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες.
Το ακούσαμε και το χιλιοτραγουδήσαμε
Παρακολουθήσαμε την ταινία το “Cuerdas” (Σχοινιά ή Χορδές) του Pedro Solís García που το 2014 πήρε βραβείο στην κατηγορία “Καλύτερη ταινία μικρού μήκους της ισπανικής κίνησης”. Η ταινία μας δείχνει με τον πιο γλυκό και απλό τρόπο το δικαίωμά των ατόμων με αναπηρία στο σχολείο, το παιχνίδι και τη φιλία.
“Ένα μικρό αγόρι με εγκεφαλική παράλυση να πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο. Η Μαρία μία συμμαθήτριά του γίνεται αυθόρμητα φίλη του και περνά όλες τις ώρες της μαζί του. Με τη βοήθεια των σχοινιών παίζουν, διαβάζουν βιβλία και χορεύουν. Έτσι κάνει την καθημερινότητά του πιο ευχάριστη. Όμως μία μέρα το αγόρι αρρωσταίνει και δεν επιστρέφει ποτέ στο σχολείο”
Συγκινηθήκαμε πολύ, στενοχωρηθήκαμε αλλά και προβληματιστήκαμε…
Αναζητήσαμε εικόνες στο διαδίκτυο που απεικονίζουν άτομα στην καθημερινότητά τους που έχουν αναπηρία, κινητική, όρασης, ακοής. Πως είναι, πως τα καταφέρνουν, τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν, ποιες οι ανάγκες τους, τι επιθυμούν…
Μπήκαμε στη θέση ενός παιδιού με αναπηρία και σκεφτήκαμε τι είναι αυτό που μπορεί να στενοχωρεί ένα παιδί με αναπηρία και καταγράψαμε τις απόψεις μας.
“Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός, ξεχωριστός, μοναδικός, όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε τις ίδιες ανάγκες”.
Ας κάνουμε αυτή τη σκέψη πράξη, όχι μόνον για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον. Δεν είναι γιορτή. Είναι μια αφορμή για να έρθει στο προσκήνιο η διεκδίκηση ισότιμης θέσης στην κοινωνία, από μια ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού. Διότι δεν τίθεται ζήτημα ειδικής, αλλά ισότιμης μεταχείρισης. Ισότιμης στάσης απέναντι σε όλους τους πολίτες.
