Η εφημερίδα του 1ου Γενικού Λυκείου Κιάτου

         Με περισσή χαρά ανακοινώνουμε τη βράβευση της μαθήτριας της Β’ Τάξης του 1ου Γενικού Λυκείου Κιάτου Γαλάνη Παρασκευής – Μαρίας στον Παγκορινθιακό Διαγωνισμό Λογοτεχνίας που διοργανώθηκε και φέτος, όπως κάθε χρόνο, από το Γενικό Λύκειο Βέλου. Η μαθήτρια τιμήθηκε με το 2ο βραβείο στην κατηγορία Ποίηση Λυκείου.

        Το σχολείο μας συγχαίρει τη μαθήτρια για την προσπάθειά της και της εύχεται καλή πρόοδο και μεγαλύτερες – μακάρι –  επιτυχίες στο μέλλον. Ευελπιστούμε η περίπτωσή της να εμπνεύσει και άλλους μαθητές και μαθήτριες στο μέλλον να εκφραστούν με ανάλογους δημιουργικούς τρόπους.

                              ” Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοικτή.” (Γ. Παυλόπουλος, “Αντικλείδια“)

 Χρησιμοποιημένοι αναπτήρες

Πάντα μού άρεσε να ανάβω το τσιγάρο μου

με χρησιμοποιημένους αναπτήρες.

Όλοι τους κρύβουν μια ιστορία.

Κάθε χρήστης τους

μέσα σε στιγμές θλίψης, πανικού, ευτυχίας ή δυστυχίας

τους χρησιμοποίησε,

για να του δώσουν με τη φλόγα τους

παρηγοριά ή ανακούφιση, ηδονή και

ηρεμία.

Σύντροφος παντοτινός ο αναπτήρας.

Χωρίς αυτόν όσα τσιγάρα και να κατέχεις

είναι άχρηστα.

Όταν ένας αναπτήρας τελειώσει, τον πετάς.

Δεν ξοδεύεις χρόνο να αναπολήσεις

τις αναμνήσεις που έχεις με αυτόν

κρυμμένο στο πακέτο σου, πάντοτε

πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει.

Το κόστος του τιποτένιο και μηδαμινό,

προϊόν που εύκολα μπορεί

να αντικατασταθεί.

Άνευ σημασίας η χαρά που σου προσέφερε.

Σαν τον αδειάσεις, αχρείαστος για σένα.

Σαν αναπτήρα μ’ άδειασες κι εσύ

και βρίσκομαι ανάμεσα στους άλλους

πετάμενους αναπτήρες σου.

Λες και δε γνώριζες πως οι αναπτήρες

με υγραέριο ξαναγεμίζουν.

Έπειτα από το τραγικό δυστύχημα το βράδυ της περασμένης Τρίτης στα Τέμπη, μια ερώτηση βουίζει στα αυτιά των ακολούθων των ΜΜΕ: Ποιος ευθύνεται για αυτήν την κατάληξη; Και οι απαντήσεις αναρίθμητες. «Φταίει το τραγικό ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη», «φταίνε τα ηγετικά πρόσωπα», «φταίει η εταιρεία», «φταίει το κράτος». Φαίνεται πως όλοι φταίνε και συγχρόνως κανένας, σε μια ατέρμονη φλυαρία πλήρους αναλγησίας – σε μια ατελείωτη «κολοκυθιά» ευθυνών.

Οι θεσμοί μιας κοινωνίας, στο σύνολό τους, είναι εξ ορισμού τα μέσα για την επίτευξη συλλογικών στόχων: συγκροτούν και οργανώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο που εξασφαλίζει την αποτελεσματική λειτουργικότητά τους. Οι θεσμοί, ως συγκροτημένες και οργανωμένες μορφές συλλογικής παραγωγής κοινωνικού έργου, προϋποθέτουν επάνδρωση με ανθρώπους συνειδητοποιημένους ως προς την κοινωνική τους προσφορά και, άρα, την κοινωνική τους ευθύνη. Σήμερα, γίνεται λόγος για αυτονόμηση των θεσμών, μεταμόρφωσή τους από όργανα κοινωνικής σκοπιμότητας σε αυτοσκοπό: οδηγούμαστε στην εκμετάλλευση των ανθρωπίνων αναγκών, στην διαιώνιση των προβλημάτων που τάχθηκαν κάποτε να αντιμετωπίσουν, στην πλήρη αντικοινωνικότητα. Άραγε, αν τα κεντρικά ή «ανώτερα» στελέχη αντιμετωπίζουν τον θεσμό με τακτικές εκμετάλλευσής του για το υποκειμενικό και ιδιωτικό τους όφελος, τότε ποια η προτεραιότητα; Μήπως η κοινωνική ευημερία; Ή τάχα η ασφάλεια;

Ας μην ξορκίζουμε, όμως, μονάχα φαντάσματα. Ταυτίζουμε τους θεσμούς με ένα πρόσωπο-ηγέτη, τους προσωποποιούμε με μαγικό, πραγματικά, ραβδί για να εξαφανίσουμε τις δικές μας ανικανότητες. Φταίει η Παιδεία, φταίει η οικογένεια, φταίει το σχολείο, φταίνε οι πολιτικοί. Σφιχταγκαλιάζουμε ελπίδες το απρόσωπο κράτος να έχει όντως πρόσωπο, το πρόσωπο του πατέρα-αφέντη. Επικαλούμαστε ένα πατερναλιστικό μοντελοκεντρικής εξουσίας, ενώ εμείς, προτεστάντες δήθεν των αυθαιρεσιών, αφορίζουμε, αποσχιζόμαστε. Μάλλον ξεχάσαμε πως κράτος είναι το κοινωνικό σώμα, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Πού είναι ο κοινωνικός έλεγχος των δημοσίων λειτουργημάτων; Έλεγχος δεν σημαίνει μόνο η διαπίστωση ή όχι της αποδοτικότητας – κάτι στο οποίο αποδειχτήκαμε οικτρά ανεπαρκείς. Έλεγχος σημαίνει και  διευθυντικός παρεμβατισμός για την εξυγίανση των υπηρεσιών, για την ανανέωση και την αναμόρφωσή τους. Η συμβολή των πολιτών – εργαζομένων εδώ είναι καίριο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα. Προϋποθέτει, όμως, συνειδητοποίηση μιας διευρυμένης ευθύνης για την ισόρροπη ένταξη των σκοπιμοτήτων των θεσμών στην κοινωνική λειτουργία. Αντιθέτως, νέμουμε την προσωπική υπαιτιότητα σε δαιδαλώδη ιστό από κόμβους ακρωτηριασμένων αρμοδιοτήτων. Πάει και η κοινωνική μας δυναμική, πάει και η κοινωνική μας ευθύνη.

Και τώρα, τι; Σε διαδηλώσεις με χιλιοειπωμένα και χιλιοφθαρμένα συνθήματα, με την οργή της ορμέμφυτης καταγγελίας του «αυταρχικού πατέρα» θα ξεχυθούμε πάλι. Λόγια κενά δίχως πραγματική διάθεση για αλλαγή. Ποιος μπορεί να απαρνηθεί την ισχύ της βολής μας όταν η ιστορική μνήμη – όση απέμεινε – την επαληθεύει με κάθε ευκαιρία; Μα τι έκπληξις όταν βρισκόμαστε εμπρός μιας τέτοιας τραγωδίας: σαν να είμαστε μόνο αφελή θύματα, ενώ θύματα πραγματικά ήταν άλλοι, και όχι κομμάτι της ασθένειας. Αυτό είναι το πραγματικό και το φαντασιώδες του κοινωνικοπολιτικού μας γίγνεσθαι. Γιγνόμενα μεν και αιεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις νεοελλήνων ή…

Δημήτρης Αλεξόπουλος, Β1

Ζείτε ακόμα ανάμεσά μας, δεν έχετε φύγει 

αδέρφια.

Φοιτητές της Ελλάδας μας ξεψύχησαν 

στα τρένα.

Ανεκπλήρωτες αγάπες, μηνύματα απεσταλμένα:

“Παιδί μου, έφτασες;” “Πού πας χωρίς εμένα;”

Αυτά τα λόγια αποτυπώθηκαν, τα λόγια των

πρώτων βαγονιών,

οι επιβάτες που σκοτώθηκαν, σε μια χώρα

εγκληματιών.

Μάνες μαυροφορεμένες αδικοχαμένων

παιδιών,

χωρίς συντεταγμένες στο ταξίδι των

νεκρών.

Κι όταν θα πέφτει το σκοτάδι, μέσα στην πόλη των

ψυχών,

πλήρης σιγή θε να σκεπάζει κάθε σημείο των 

Τεμπών.

                                                                                                                     Αλεξάνδρα Σελλά

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ 1ου ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΙΑΤΟΥ 

Για μια ακόμη φόρα το κράτος μας δείχνει πόσο αναλώσιμοι είμαστε. Ήταν απαραίτητο να ζημιωθούμε με 57 θανάτους (τους οποίους γνωρίζουμε ως ώρας) για να αντιληφθούμε και να αντιδράσουμε στο  πόσο δεν ενδιαφέρεται η Ελλάδα για εμάς αλλά μόνο για το κέρδος;

Το βράδυ της Τρίτης 28/02/2023 στα Τέμπη σημειώθηκε μια ακόμα τραγωδία με πολυάριθμους τραυματίες και νεκρούς. Ένα επιβατικό και ένα εμπορικό τρένο εκτροχιάστηκαν, όταν το επιβατικό τρένο δεν άλλαξε ράγες λόγω “αμέλειας του σταθμάρχη” που δεν γύρισε το κλειδί διαχωρισμού των γραμμών, με αποτέλεσμα το τρένο να μην μπορεί να φρενάρει λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Η ανοχή που προσπαθεί να παρουσιάσει το κράτος αποδίδοντας ευθύνες σε ιδιώτες δεν υφίσταται, διότι οι ίδιοι δεν έκαναν τους απαραίτητους ελέγχους  που θα μπορούσαν να αποτρέψουν αυτή τη τραγωδία. Ομολογίες από τον πρόεδρο του ΟΣΕ μαρτυρούν ότι το σύστημα των φωτοσημάνσεων  και ο έλεγχος κυκλοφορίας δεν λειτουργούν εδώ και χρόνια και λειτουργούν όλα χειροκίνητα.

Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί μια τέτοια τραγικότητα…..

 Μέχρι και το βράδυ της επόμενης μέρας (Τετάρτη 01/03/2023) δεν είχαν ταυτοποιηθεί όλοι οι νεκροί, ειδικά των δύο πρώτων βαγονιών, στα οποία η θερμοκρασία με τη σύγκρουση έφτασε τους 1.300 βαθμούς κελσίου, με αποτέλεσμα να αλλοιωθούν τελείως οι επιβάτες (μαρτυρίες και εικόνες από τη σκηνή λένε ότι είχαν λιώσει μέχρι και τα σίδερα των βαγονιών…).  Οι επιζήσαντες νοσηλεύονται με εγκαύματα και τραύματα στο κεφάλι (20 σε ΑΧΕΠΑ, Γεννηματά και Νοσοκομείο Κατερίνης, 22 στο ΓΝΛ, 32 στο ΠΓΝΛ ενώ 6 βρίσκονται στη ΜΕΘ στη Λάρισα). Πολλοί είναι ακόμα αγνοούμενοι και δυστυχώς οι διασώσεις σταμάτησαν το επόμενο βράδυ. Πού βρίσκεται η διοίκηση σε όλο αυτό; “Δεν μας ανήκει το τρένο…” Σας ανήκει όμως ο σιδηρόδρομος και η συντήρηση του.

Είναι χρέος σας…..

Ο ΟΣΕ (δημόσιο) έσπασε σε τμήματα και πούλησε το κομμάτι που αφορούσε τη μεταφορά των επιβατών σε κρατική Ιταλική εταιρία FC που ονομάστηκε Hellenic Train, που επίσης αμέλησε να απαιτήσει από τον ΟΣΕ να φτιάξει το δίκτυο. Αυτό ήταν το ΔΕΥΤΕΡΟ περιστατικό μέσα σε 20 χρόνια και εμείς συνεχίζουμε να μένουμε άπραγοι. Κήρυξαν Εθνικό Πένθος και συνεχίζουν σαν να μην έγινε κάτι γνωρίζοντας ότι εμείς θα συνεχίσουμε να κοιτάμε κάτω και θα φοράμε την αστραφτερή περικεφαλαία του κορόιδου. Μέχρι πότε όμως θα αφήνουμε κάποιον άλλο να μάχεται για εμάς λέγοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα… Αν περιμένουμε από τους ξένους και όσους μας εκμεταλλεύονται να φτιάξουν την ζωή μας αυτό το συμβάν δεν θα είναι το τελευταίο.

 Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν οι επιβάτες του τρένου που βγήκαν και βοήθησαν με αυτοθυσία και θάρρος τους συνεπιβάτες τους δείχνοντας ότι  υπάρχουν ακόμα μερικοί που αξίζουν σε αυτό τον κόσμο.

Θερμά συλλυπητήρια σε όσους έχασαν άδικα τους ανθρώπους τους.

Η μαθήτρια της Γ’ Λυκείου

Ζωή-Ελευθερία Λιάκη