Ζείτε ακόμα ανάμεσά μας, δεν έχετε φύγει
αδέρφια.
Φοιτητές της Ελλάδας μας ξεψύχησαν
στα τρένα.
Ανεκπλήρωτες αγάπες, μηνύματα απεσταλμένα:
“Παιδί μου, έφτασες;” “Πού πας χωρίς εμένα;”
Αυτά τα λόγια αποτυπώθηκαν, τα λόγια των
πρώτων βαγονιών,
οι επιβάτες που σκοτώθηκαν, σε μια χώρα
εγκληματιών.
Μάνες μαυροφορεμένες αδικοχαμένων
παιδιών,
χωρίς συντεταγμένες στο ταξίδι των
νεκρών.
Κι όταν θα πέφτει το σκοτάδι, μέσα στην πόλη των
ψυχών,
πλήρης σιγή θε να σκεπάζει κάθε σημείο των
Τεμπών.
Αλεξάνδρα Σελλά
