Θέματα για γονείς
Σχολικό έτος 2024-2025
Σεπτέμβριος 2024
Οδηγός για την κατανόηση, πρόληψη και αντιμετώπιση του διαδικτυακού εκφοβισμού
Λίγο πριν την έναρξη…
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΟΛΟΗΜΕΡΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Σχολικό έτος 2023-2024
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΕΙ
Μάιος 2024
“Ο φράχτης” του Alfredo Soderguit από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Πλοκή:
Η ιστορία ξεκινά με τη Φραγκίσκα και την Αντωνία, δύο κορίτσια από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, να συναντιούνται τυχαία κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Χωρίζονται από έναν φράχτη, σύμβολο των κοινωνικών ανισοτήτων, όμως η φιλία τους ανθίζει αγνοώντας τα εμπόδια. Ο χρόνος περνά, οι κοπέλες μεγαλώνουν και οι δρόμοι τους χωρίζονται.
Χρόνια αργότερα, οι κόρες τους, η Τζούλια και η Λουκία, έρχονται αντιμέτωπες με τον ίδιο φράχτη. Η συνέχεια της ιστορίας αφήνεται στην φαντασία του αναγνώστη. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάποια παιδιά το υποπτεύθηκαν από τη μέση περίπου !!!)
Θέματα:
- Φιλία: Η αληθινή φιλία υπερνικά τα κοινωνικά εμπόδια.
- Κοινωνικές ανισότητες: Ο φράχτης συμβολίζει τις κοινωνικές τάξεις και τις ανισότητες.
- Παιδική ηλικία: Η αθωότητα και η φαντασία των παιδιών αγνοούν τα κοινωνικά στερεότυπα.
- Μνήμες: Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις φέρνουν στο προσκήνιο συναισθήματα νοσταλγίας και χαράς.
“Ο Φράχτης” αγγίζει με ευαισθησία θέματα κοινωνικής ανισότητας και φιλίας. Χωρίς ηθικολογίες ή ρομαντισμούς, καλεί τον αναγνώστη σε κριτική σκέψη και διάλογο. Η ιστορία αφήνει ερωτήματα αναπάντητα, προτρέποντας τον καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Επεκτάσεις:
- Μπορείτε να εξερευνήσετε την ψυχολογία των χαρακτήρων και τα κίνητρά τους.
- Μπορείτε να συγκρίνετε και να αντιπαραβάλλετε τις ζωές των δύο οικογενειών.
- Μπορείτε να αναρωτηθείτε για τη σημασία της φιλίας και της καλοσύνης.
- Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια της ιστορίας με βάση την δική σας οπτική.
Απρίλιος 2024
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;
Μάρτιος 2024
“ΟΙ ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ” του Κώστα Θεοχάρη (Εκδ. ΚΑΛΕΝΤΗΣ)
Μελωδίες πλημμυρίζουν τον χώρο, καθώς οι ακροβάτες, θιασώτες της αέρινης τέχνης, κατακλύζουν τη σκηνή. Σχήματα ιπτάμενα σχηματίζονται στον αέρα, σώματα υψώνονται αγέρωχα, στεφάνια και πιάτα ισορροπούν με χάρη σε λεπτεπίλεπτα ραβδιά. Φωτιές ξεπηδούν, σχοινιά τεντώνονται, μπάλες αιωρούνται, χορός και ακροβατικά συνυπάρχουν σε μια μαγευτική αρμονία. Επικίνδυνα άλματα, άψογος συγχρονισμός, ασκήσεις δύναμης και ευλυγισίας συνθέτουν ένα ονειρικό θέαμα. Κρίκοι αιωρούνται, σάλτα εκτοξεύονται στον ουρανό, η ζωή ίδια χορεύει πάνω σε μια λεπτή γραμμή.
Ανασφάλεια και αγωνία πλέκονται με άψογη συνεργασία και ισορροπία. Ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τα όριά του, αγγίζει το άυλο, υψώνεται πάνω από το συνηθισμένο. Κάθε στιγμή, μια αέναη πάλη με την ανασφάλεια, μια αγωνία για τελειότητα, μια αδιαμφισβήτητη συνεργασία, μια εύθραυστη ισορροπία.
Το βιβλίο – για μικρούς & για μεγάλους- είναι μια ωδή στην ανθρώπινη δύναμη και τόλμη. Η ζωή αντιμετωπίζεται ως ακροβατικό.
Σαν ακροβάτες στην αρένα της ζωής, όλοι παλεύουμε να ισορροπήσουμε. Να σταθούμε όρθιοι, αρμονικοί, μέσα στο χάος των συναισθημάτων, των σκέψεων, των γεγονότων που συνθέτουν τον μικρόκοσμο της ύπαρξής μας.
Στην αρχή, άπειροι και διστακτικοί, βασιζόμαστε στους ήχους των αγαπημένων μας προσώπων, στη μουσική που δίνει ρυθμό στα πρώτα μας βήματα. Σταδιακά, μαθαίνουμε. Η ασφάλεια της αγάπης γίνεται εφαλτήριο για ανεξαρτησία.
Η γνώση έρχεται μέσα από την πτώση, από το λάθος. Κάθε αποτυχία, ένα μάθημα. Κάθε άψογη ισορροπία, καρπός σκληρής δουλειάς.
Σε τούτη την αέναη προσπάθεια, η αλληλεγγύη και η πίστη στον εαυτό μας είναι απαραίτητες.
“Κοίτα με πώς ταξιδεύω,” ψιθυρίζουμε, “κοίτα πώς ισορροπώ.”
“ΜΙΛΑ” της Βασιλικής Ρουμελιώτου (Εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ)
Σκέψεις, όπως
“Φοβάμαι… Ντρέπομαι… Θα το ξεχάσω κι όλα θα είναι εντάξει… Έχει περάσει καιρός … γιατί τώρα;
Σε ποιον να το πω; Δε θα με πιστέψουν… Δεν έχω αποδείξεις… Θα με κοροϊδεύουν… Θα το ξανακάνει… Ίσως φταίω εγώ…
Μπορεί να μου θυμώσουν… Μπορεί να κάνω λάθος… Θα το μάθουν όλοι… Τι θα πουν οι γονείς μου… Δε θα το αντέξω… ”
μπορούν να περάσουν από το μυαλό μας, όμως αν θέλουμε κάποιος να μην πονά και να γελά… μία είναι η λύση …
Η φωνή μας έχει δύναμη!
Γιατί «Το κοινωνικό και προσωπικό κόστος είναι στην πραγματικότητα μικρότερο από το ψυχολογικό βάρος που φέρει σιωπηρά το θύμα και από τις συνέπειές του. Με κάθε επανορθωτική παρέμβαση προστατεύεται τόσο το ίδιο το θύμα όσο και όλοι μας. Οι συνέπειες των κακοποιητικών συμπεριφορών έχουν το χαρακτηριστικό ότι υφίστανται στη ζωή του ενήλικα ακόμη κι αν φαίνεται ότι δεν έχουν γίνει αντιληπτές ως κακοποιητικές ή δεν έχουν εκφραστεί ποτέ.» (Παναγιώτης Κορδούτης, 2022)
Φεβρουάριος 2024
“ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ” της Corinna Luyken (εκδ. ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ)
“Πού κρύβεται το λάθος; Μήπως τελικά δεν υπάρχει;”
Η οπτική γωνία καθορίζει τα πάντα. Τα παιδιά, με την αθωότητα και την αυθεντικότητά τους, το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από οποιονδήποτε. Σκεφτείτε ένα παιδί που ξεκινά να ζωγραφίζει. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς κανόνες, αφήνει το χέρι του να χαθεί σε μια πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων. Ξεκινά με μια απλή μουτζούρα, αλλά ώρα με την ώρα, η μουτζούρα μεταμορφώνεται σε ένα ονειρικό τοπίο, σε μια ιστορία γεμάτη φαντασία. Και στο τέλος, το παιδί χαμογελάει, νιώθοντας περήφανο για το δημιούργημά του.
Εμείς οι μεγάλοι, από την άλλη, βαλτωμένοι στην τελειομανία, χάνουμε συχνά την ουσία. Προσπαθούμε να ελέγξουμε κάθε πινελιά, να εφαρμόσουμε κανόνες και τεχνικές, να κλείσουμε κάθε κενό. Ξεχνάμε όμως ότι η δημιουργία οφείλει να ρέει ελεύθερα, να ξεπηδά από την ψυχή.
Μήπως τελικά το “λάθος” κρύβεται στην ίδια την έννοια της τελειότητας; Μήπως η αληθινή ομορφιά κρύβεται στην ατέλεια, στην αυθεντικότητα, στην έκφραση του εαυτού μας, χωρίς φόβους και περιορισμούς;
Ας μάθουμε από τα παιδιά. Ας αφήσουμε στην άκρη τα “πρέπει” και τα “μη”, ας αγκαλιάσουμε την αθωότητα και την αυθόρμητη δημιουργικότητα. Ας χαμογελάσουμε ξανά, έστω και για μια στιγμή, μπροστά σε μια “μουτζούρα” γεμάτη χρώμα και φαντασία.
Μόνο τότε, ίσως, κατανοήσουμε ότι το “λάθος” δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η μαγεία της δημιουργίας, που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να έχουμε την ψυχή και το βλέμμα ενός παιδιού.
Η συγγραφέας από “Το βιβλίο με τα λάθη” αναφέρει σε συνέντευξή της πως “το αποφασιστικό όμως γεγονός, εκείνο ίσως που την οδήγησε στο να την κάνει πράξη, ήταν μια αντίδραση που παρατήρησε στη δική της κόρη, όταν έγινε τεσσάρων ετών. Μέχρι εκείνη την ηλικία, ό,τι κι αν ζωγράφιζε της άρεσε. «Δεν έβλεπε λάθη, μόνο σχήματα και γραμμές και χρώματα και υφές. Και λάτρευε την ίδια τη διαδικασία της ζωγραφικής. Και μετά μια μέρα, ενώ ζωγράφιζε, ξέσπασε σε δάκρυα και πέταξε το χαρτί της στο πάτωμα. Είχε κάνει ένα λάθος. Δεν μπορούσε να το διορθώσει. Κι αυτό ράγισε την καρδιά μου. Όχι ακόμα, θυμάμαι ότι σκέφτηκα. Όχι αυτή. Όχι κιόλας. Όχι τώρα. Έτσι έγραψα αυτό το βιβλίο. Για αυτήν. Για εκείνα τα παιδιά. Για εμένα. Για όλους όσοι έχουν κάνει κάποιο λάθος».” ΠΗΓΗ: https://brainfood.gr/corinna-luyken-i-dimioyrgikotita-einai-gemati-at/
Ας δούμε λοιπόν το λάθος σαν ένα νέο τρόπο να δούμε τον κόσμο!
Ιανουάριος 2024
“ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ” της Emma Carlisle – εκδ. ΜΑΡΤΗΣ
Μπορεί όταν κοιτάζουμε ένα δεντρο, να βλέπουμε … φύλλα, σκίουρους και κουκουβάγιες, πρασινάδα, πουλιά, αρκούδες, αλεπούδες, κλαδιά, κυψέλες, φύλλα που πέφτουν, αράχνες, αχλάδια, μήλα, φρούτα, καρπούς, νυχτερίδες, παπαγάλους, πουλιά, σπουργίτια ή μια γάτα να σκαρφαλώνει, όμως στην πραγματικότητα μοιάζουμε πολύ με αυτά και μας υπενθυμίζουν να …
…μην βιαζόμαστε : μεγαλώνοντας λίγο κάθε μέρα, χρειάζονται εκατοντάδες χρόνια για να ωριμάσουν. μας θυμίζουν λοιπόν πως πρέπει να κάνουμε υπομονή για να γίνουμε γεροί και δυνατοί.
… φροντίζουμε τον εαυτό μας : Όπως τα δέντρα χρειάζονται το φως του ήλιου , το ίδιο συμβαίνει και με εμάς. Απελευθερώνουμε περισσότερη σεροτονίνη όταν μας βλέπει ο ήλιος.
…να ξεκουραζόμαστε: Χρειάζεται να βρίσκουμε τον χρόνο για ξεκούραση και χαλάρωση, όπως τα δένταρ που αδρανούν κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
…να είμαστε ανοικτοί σε αναπάντεχες φιλίες : Σε ένα δάσος κάθε δέντρο είναι πολύτιμο – τα υγιή υποστηρίζουν τα άρρωστα και τα νεαρά μαθαίνουν από τα μεγαλύτερα. Μπορούμε κι εμείς να λειτουργούμε ως κοινότητα.
…να είμαστε περήφανοι για τη μοναδικότητά μας:Καθε δέντρο στέκεται και λυγίζει με το δικό του μοναδικό τρόπ. Κανένα δεν είναι ολόιδιο με το άλλο, ακριβώς όπως κι εμείς.
…να κρατάμε γύρω μας ανθρώπους που μας ξέρουν και μας αγαπούν: Ας το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο που το καθε δέντρο απλώνει τις ρίζες του βρίσκοντας συνεχως νέα θρεπτικά συστατικά.
«ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ» (της Μαρίνας Γιώτη)- εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ
Ο Ποτέ-Ποτέ είναι ένας μικρός στρουθοκάμηλος που κάθεται σε ένα πανέμορφο μικροσκοπικό νησί στη μέση του Ωκεανού και απολαμβάνει τον χυμό του. Η μέρα είναι μαγευτική, και εκείνος νιώθει σαν να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου. Το νησί του είναι απλά ΤΕΛΕΙΟ και δεν το αλλάζει με ΤΙΠΟΤΑ.
Όμως κάτι συμβαίνει με το «τέλειο» νησί του Ποτέ-Ποτέ. Φαίνεται… ότι βουλιάζει! Παρά τις προειδοποιήσεις φίλων και περαστικών, ο Ποτέ-Ποτέ αρνείται να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Τι θα συμβεί όμως τελικά στον Ποτέ-Ποτέ; Θα καταφέρει να προσαρμοστεί ή θα βουλιάξει μαζί με το νησί του;
Ένα βιβλίο για την προσαρμοστικότητα, την ευελιξία και την αλλαγή που τελικά είναι και η μόνη σταθερά στη ζωή.
«Κάποιες φορές, φίλε μου… το ποτέ θέλει μια μικρή προσπάθεια από εμάς για να γίνει πότε».
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως οι αλλαγές
-ωριμάζουν
– εξελίσσουν
– δυναμώνουν
– κάνουν ψυχικά πιο ανθεκτικά παιδιά
– είναι μέρος της ζωής
-είναι καλοδεχούμενες
– αντιμετωπίζονται με θετικότητα
– θέλουν ψυχραιμία και ηρεμία
-κάποιες φορές μπορεί να μας δυσκολέψουν λίγο, όμως τις αντιμετωπίζουμε
– κάποιες φορές δεν εξαρτώνται από μας
-κάποιες φορές μας οδηγούν να ζητήσουμε βοήθεια
-κάποιες φορές απαιτούν χρόνο για να τις συνηθίσουμε
– κάποιες φορές είναι συναρπαστικές!
Δεκέμβριος 2023
ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΘΟΣ (Ο ΝΟΛΑΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ) της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου “Ο Νόλαν μετράει τ’ αστέρια” (εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ)
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια πολύ δύσκολη εμπειρία για όλους, ακόμα περισσότερο για τα παιδιά. Τα παιδιά μπορεί να μην κατανοούν πλήρως το τι σημαίνει ο θάνατος και μπορεί να έχουν πολλές ερωτήσεις και συναισθήματα που δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν.
Ως γονείς, είναι σημαντικό να είστε υποστηρικτικοί και να βοηθήσετε το παιδί σας να επεξεργαστεί την απώλεια με υγιή τρόπο. Ακολουθούν μερικές συμβουλές:
-Επικοινωνήστε με το παιδί σας για το θάνατο
Μην φοβάστε να μιλήσετε στο παιδί σας για τον θάνατο. Χρησιμοποιήστε απλές, κατανοητές λέξεις και αποφύγετε να χρησιμοποιείτε μεταφορές όπως «έφυγε ταξίδι» ή «κοιμήθηκε». Εξηγήστε στο παιδί σας ότι ο θάνατος είναι μια φυσική διαδικασία που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους.
-Απαντήστε στις ερωτήσεις του παιδιού σας
Τα παιδιά μπορεί να έχουν πολλές ερωτήσεις για τον θάνατο. Είναι σημαντικό να απαντήσετε στις ερωτήσεις τους με ειλικρίνεια και σεβασμό. Μην προσπαθήσετε να αποφύγετε τις ερωτήσεις τους ή να τους δώσετε ψεύτικες απαντήσεις.
-Επιτρέψτε στο παιδί σας να εκφράσει τα συναισθήματά του
Τα παιδιά μπορεί να βιώνουν μια ποικιλία συναισθημάτων μετά από μια απώλεια, όπως θλίψη, θυμό, φόβο ή σύγχυση. Είναι σημαντικό να επιτρέψετε στο παιδί σας να εκφράσει τα συναισθήματά του με υγιή τρόπο. Μην προσπαθήσετε να το αποτρέψετε από το να κλάψει ή να θυμώσει.
-Δώστε στο παιδί σας χρόνο
Η επώαση της απώλειας είναι μια διαδικασία που διαρκεί χρόνο. Μην περιμένετε να το παιδί σας ξεπεράσει την απώλεια από τη μια μέρα στην άλλη. Δώστε του χρόνο να επεξεργαστεί τα συναισθήματά του και να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.
-Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια δύσκολη εμπειρία και για εσάς τους γονείς. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας και να αναζητάτε υποστήριξη από τους αγαπημένους σας.
Βοηθήστε το παιδί σας να διατηρήσει τις αναμνήσεις του
Είναι σημαντικό να βοηθήσετε το παιδί σας να διατηρήσει τις αναμνήσεις του από τον αγαπημένο που πέθανε. Μιλήστε στο παιδί σας για τις αγαπημένες του στιγμές με τον αγαπημένο που πέθανε. Δώστε στο παιδί σας φωτογραφίες, βίντεο ή άλλα αντικείμενα που του θυμίζουν τον αγαπημένο που πέθανε.
Στο παραμύθι της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου “Ο Νόλαν μετράει τ’ αστέρια” (εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ) κάθε Σαββατοκύριακο ο Νόλαν έμενε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Αυτό το Σαββατοκύριακο, όμως, κάτι άλλαξε. Ο παππούς έλειπε… Είχε φύγει για ένα μακρινό ταξίδι.
«Ο παππούς τώρα θα βλέπει τα αστέρια;» ρώτησε ο Νόλαν κοιτάζοντας ψηλά.
«Ο ουρανός ανήκει σε όλους!» είπε η γιαγιά.
Σε αυτή την ιστορία η γιαγιά κάνει πολλά από τα πράγματα που είναι σημαντικό να κάνετε για να βοηθήσετε το παιδί σας να επεξεργαστεί την απώλεια.
- Επικοινωνεί ανοιχτά και ειλικρινά με το παιδί της για τον θάνατο του παππού του.
- Απαντά στις ερωτήσεις του παιδιού της με σεβασμό και κατανόηση.
- Επιτρέπει στο παιδί της να εκφράσει τα συναισθήματά του, ακόμα κι αν είναι δύσκολα.
- Δίνει στο παιδί της χρόνο να επεξεργαστεί την απώλεια.
- Δεν ξεχνάει να φροντίζει τον εαυτό της.
Ακολουθώντας αυτές τις συμβουλές, μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να επεξεργαστεί την απώλεια με υγιή τρόπο και να συνεχίσει να προχωρά στη ζωή του.
ΤΑ ΦΛΑΦ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Με αφορμή «Τα φλαφ της ευτυχίας» (της Μαρίνας Γιώτη)- εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ
Μια μικρή και μαγική λέξη είναι το «Ευχαριστώ», που περικλείει μια μεγάλη δόση ευγνωμοσύνης.
Δοκιμάστε τις ασκήσεις που ακολουθούν με τα παιδιά σας. Όποια κι αν διαλέξετε, είναι σημαντικό να σας γίνει καθημερινή συνήθεια, ώστε τα παιδιά σας να τη διατηρήσουν μεγαλώνοντας. Στατιστικά χρειάζονται 21 μέρες για να υιοθετήσουν τα παιδιά μια νέα συνήθεια και να γίνει η ευγνωμοσύνη μια φωνή μέσα τους που θα τα οδηγεί, ώστε να νιώθουν αισιοδοξία και να αντλούν ικανοποίηση από τη ζωή. Για να φτάσουμε στην 21η πρέπει να ξεκινήσουμε από την 1η.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ
Καληνύχτες Ευτυχίας: Την ώρα που βάζετε το παιδί σας για ύπνο, σκεφτείτε ο καθένας σας 3 πράγματα που έγιναν μέσα στην ημέρα για τα οποία νιώσατε ευγνωμοσύνη.
Βαζάκι του Ευχαριστώ: Σε ένα βαζάκι που το έχετε διακοσμήσει από κοινού με το παιδί, καθημερινά βάζει μέσα ένα χαρτάκι στο οποίο σας έχει υπαγορεύσει για να γράψετε/ ή έχει ζωγραφίσει 2 πράγματα που το έκαναν να νιώσει ευγνωμοσύνη.
Ευγνωμοσύνη σε «Κίνηση»: Ερχόμενοι το πρωί προς το σχολείο ή φεύγοντας το μεσημέρι , εντοπίστε πράγματα στη διαδρομή σας για τα οποία νιώθετε ευγνωμοσύνη. Ή μπορεί να αναζητάτε κάτι για το οποίο είστε ευγνώμονες και ξεκινάει από /α/, /β/, /γ/… μέχρι να εξαντλήσετε όλα τα γράμματα του αλφάβητου και πάλι από την αρχή.
Και …όπως αναφέρεται στην αρχή του βιβλίου… (David Steindl-Rast)
«Δεν είναι η ευτυχία που μας κάνει ευγνώμονες,
αλλά η ευγνωμοσύνη που μας κάνει ευτυχισμένους»
Νοέμβριος 2023
ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ – ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Εκατοντάδες πολύχρωμοι άνθρωποι κατακλύζουν τον χώρο. Ένας μπλε βασιλιάς αναρωτιέται τι γυρεύουν όλοι αυτοί στο βασίλειό του. «Άρχοντά μου, εδώ ζουν! Έχετε πολύ καιρό να βγείτε από το παλάτι και να δείτε κόσμο» τον πληροφορεί ένας μπλε αυλικός. Ο βασιλιάς όμως εκνευρίζεται με τους πολύχρωμους ανθρώπους και δίνει εντολή να απομακρυνθούν όλοι και να παραμείνουν μόνο οι μπλε. Δεν είναι και πολύ εύκολο να φύγουν όλοι από τον τόπο τους. «Χτίστε ένα τείχος ώστε να παραμείνουν για πάντα έξω από το βασίλειό μου» προστάζει ξανά ο βασιλιάς. Μα οι καλύτεροι χτίστες είναι οι κόκκινοι. Φέρ’ τους μέσα. Κι ύστερα του λείπουν κήποι. Οι καλύτεροι κηπουροί όμως είναι οι πράσινοι. Φέρ’ τους μέσα κι αυτούς. Αλλά θέλει και συντριβάνι. Όμως, συντριβάνια ξέρουν να φτιάχνουν οι γαλάζιοι. Φέρ’ τους κι αυτούς. Θέλει και δρόμους. Φέρε και τους γκρι που είναι μηχανικοί. Θέλει και γιορτή. Φέρε και τους κίτρινους που είναι καλλιτέχνες. Τελικά, τι γίνεται; Έμεινε κανείς στην απέναντι μεριά του τείχους; Και ποιος ανόητος έδωσε εντολή να χτιστεί αυτό το άχρηστο τείχος; Να γκρεμιστεί αμέσως!
Μια απίθανη ιστορία γεμάτη σημαντικά μηνύματα που απευθύνονται και στους γονείς. Πατήστε στον σύνδεσμο για να τα διαβάσετε…
Το τείχος – μια ιστορία γιαμικρούς και για μεγάλους
Οκτώβριος 2023
ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ της Anne Booth – εκδόσεις ΜΑΡΤΗΣ
Στο πλαίσιο της διοργάνωσης δράσεων στα σχολεία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και σκοπό
(α) την προαγωγή της κοινωνικής και συναισθηματικής ευεξίας των παιδιών και των εφήβων και
(β) την ευαισθητοποίηση των μελών της σχολικής κοινότητας επί του θέματος του φετινού εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας: «Η ψυχική υγεία είναι οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα»(Αρ.Πρωτ.: Φ.5/113442/Δ7 , 10-10-2023)
τα συναισθήματα υπήρξαν αντικείμενο θεματικής προσέγγισης.
Στο υπέροχο “Το καταφύγιο της λύπης ” της Anne Booth που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΑΡΤΗΣ, περιγράφεται μία συγκινητική ιστορία που επιτρέπει στα παιδιά να συμφιλιωθούν με τα αρνητικά συναισθήματά τους, να τα διαχειριστούν και να προχωρήσουν μπροστά.
Λένε για τη λύπη ότι είναι ο βασιλιάς των συναισθημάτων, γιατί όταν μας επισκέπτεται καταλαμβάνει χώρο και χρόνο, δεσπόζει στη ζωή μας και συχνά την καθορίζει, σαν μια δύναμη που παίρνει αποφάσεις και διατάζει. Τι κι αν την αρνηθούμε, η λύπη συνυπάρχει μαζί μας, καμιά φορά από πολύ πολύ νωρίς. Μπορεί όμως εν τέλει να υπάρχει ομορφιά στη λύπη; Το αγόρι της ιστορίας φτιάχνει ένα ασφαλές μέρος όπου η Λύπη του θα μπορεί να γίνεται πολύ, πολύ μικρή ή και πολύ, πολύ μεγάλη, να κάνει φασαρία ή να μείνει ήσυχη. Το αγόρι θα μπορεί να την επισκέπτεται όποτε έχει ανάγκη ή όποτε εκείνη το καλεί. Θα ξέρει, όμως, πως κάποτε η Λύπη θα καταφέρει να βγει από το καταφύγιο και θα κοιτάξουν μαζί τον όμορφο κόσμο.
Γιατί η ζωή μπορεί να είναι όμορφη και να συνεχίζεται ακόμη και παρέα με τη Λύπη. Και όπως η συγγραφέας αναφέρει , εμπνεύστηκε αυτό το βιβλίο από τα λόγια της Έτι Χίλσαμ, Εβραίας από την Ολλανδία, θύματος του Ολοκαυτώματος που είχε γράψει:
“Δώστε στη θλίψη σας όλο τον χώρο και την προστασία που της οφείλετε – γιατί αν όλοι εμείς αντέξουμε τον πόνο με ειλικρίνεια και θάρρος, η θλίψη που έχει πλημμυρίσει τον κόσμο θα καταλαγιάσει. Αν όμως κρατάτε μέσα σας μίσος και σκέψεις εκδίκησης, θα γεννηθούν καινούριες πίκρες και στενοχώριες για άλλους ανθρώπους και δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει θλίψη σε αυτόν τον κόσμο. Δίνοντας στη θλίψη τον χώρο που χρειάζεται , θα μπρέσετε να πείτε με ειλικρίνεια η ζωή είναι όμορφη και τόσο πολύτιμη”
Μη φοβάστε τα συναισθήματα, μη ντρέπεστε για αυτά, μιλήστε με τα παιδιά σας για αυτά ώστε να νιώθουν ασφαλή και -ψυχικά- ανθεκτικά σε έναν κόσμο αβέβαιο αλλά με πολλές δυνατότητες κι επιλογές.
ΚΑΙ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΜΟΥ…
Στο παραμύθι του Μάκη Τσίτα «και βγάζω το καπέλο μου…» (εκδ. κόκκινη κλωστή δεμένη) ένα αυνηθισμένο στιγμιότυπο της παιδικής καθημερινότητας -το παιχνίδι στην παιδική χαρά- σε συνδυασμό με την τάση των παιδιών να εμπιστευτούν ό,τι εμφανίζεται με την ετικέτα της ευγένειας και της ανιδιοτελούς προσφοράς, δημιουργεί το φόντο ώστε τα παιδιά να μην εφησυχάζονται πως ο ο κόσμος λειτουργεί με κριτήριο την καλοσύνη, το χαμόγελο, την ανεμελιά.
“Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα κι αυτός ξυπνάει με καλή διάθεση και αποφασίζει να βγει βόλτα. Πηγαίνει σ’ ένα πανέμορφο πάρκο κι εκεί συναντάει τρία παιδιά που ετοιμάζονται να παίξουν το “Λύκε, λύκε” και ψάχνουν για τον τέταρτο της παρέας. Γίνεται εκείνος ο τέταρτος και το παιχνίδι ξεκινάει. Είναι όμως τόσο καλός όσο δείχνει; Και ήταν σωστή η απόφαση των παιδιών να τον αφήσουν να παίξει μαζί τους;
Πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται…”
…Γιατί δεν είναι απαραίτητα επικίνδυνο “ό,τι είναι μαύρο” (όπως κάποιο παιδί ανέφερε) για να τρέξουμε μακριά του. Ο κίνδυνος μπορεί να έχει”φορέσει” το ένδυμα της ευγένειας, της φιλικής διάθεσης και οικειότητας ώστε να του επιτρέψουμε να μας πλησιάσει.
Και μπορεί ο φύλακας του πάρκου να βρίσκεται εκεί για να σώσει τα παιδιά και να στείλει τον κακό λύκο στη φυλακή, γιατί όλα τα παραμύθια έχουν πάντα ένα καλό τέλος, όμως είναι αυτό το τέλος του παραμυθιού;
Μπορεί στις ιστορίες να υπάρχει ένας κακός, στην πραγματικότητα όμως οι κακοί είναι πολλοί περισσότεροι. Κι αν ένας πάει στη φυλακή δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος άλλος να φορέσει το πεταμένο καπέλο και τα γυαλιά και να καθίσει στο πάρκο να περιμένει τα επόμενα παιδιά που θα θελήσουν έναν ακόμη για να παίξουν. Δυστυχώς, το κακό καραδοκεί και πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.
Μιλώντας με τα παιδιά για το συναίσθημα του φόβου τονίστηκε πώς ο φόβος μπορεί να είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα, δεν παύει όμως να είναι χρήσιμο , γιατί μας προστατεύει και μας αποτρέπει να διατρέξουμε περιττούς κινδύνους. Δε χρειάζεται λοιπόν να ντρεπόμαστε ή να ανησυχούμε για αυτό που νιώθουμε, εάν είμαστε ενημερωμένοι για να ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση.
Δημιουργήστε , λοιπόν, με τα παιδιά σας τον ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΟ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, που θα τον γνωρίζει μόνο εκείνο και εσείς, μία λέξη, έναν αριθμό, κάτι που δεν θα ξεχαστεί και θα είναι ο κρίκος επικοινωνίας μεταξύ της μητέρας/του πατέρα και του παιδιού σας. Σε έναν ξένο/άγνωστο λοιπόν που θα προσπαθήσει να το ξεγελάσει, το παιδί θα του πει πολύ απλά «Πες μου τον κωδικό». Ο άγνωστος ή θα αποκαλυφθεί ή θα φύγει εφόσον είναι εκτεθειμένος σε κόσμο ή σε περιβάλλον που μπορεί να γίνει αντιληπτός.
Σεπτέμβριος 2023
ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ
Καθημερινά συναντιόμαστε με πολλούς ανθρώπους και αναπτύσσουμε μεταξύ μας διαφορετικά είδη δεσμών. Κάποιοι από αυτούς θα εξελιχθούν σε σχέσεις φιλίας, οι οποίες θα είναι διαφορετικές και πολλές από αυτές θα αλλάζουν μορφή ανάλογα και ακολούθως της δικής μας εξέλιξης. Ως ενήλικες θα αναζητήσουμε τον φίλο μας για να μοιραστούμε τη δυσκολία μας και τη χαρά μας, γνωρίζοντας πως θα βρίσκεται εκεί για εμάς (αμφίδρομο συναίσθημα).
Δεν μπορούμε όμως με βάση τα κριτήρια με τα οποία εμείς ορίζουμε και επιλέγουμε τον φίλο μας να ορίσουμε και τη φιλία στην ηλικία των παιδιών του νηπιαγωγείου.
Ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά της ηλικίας αυτής επιλέγουν άλλοτε το συνεργατικό κι άλλοτε το μοναχικό παιχνίδι. Άλλες φορές αρκούνται στο να παρακολουθούν το παιχνίδι των άλλων παιδιών ενώ είναι πολύ σύνηθες να παίρνουν –αρπάζουν- το παιχνίδι του άλλου παιδιού αλλά να δυσκολεύονται να δώσουν το δικό τους. Δημιουργούν σχέσεις μικρής διάρκειας, οι οποίες περισσότερο είναι σχέσεις αλληλεπίδρασης αλλά όχι ακόμη φιλικές – απουσιάζει το μοίρασμα. Και καθώς στο νηπιαγωγείο συνυπάρχουν 2 ηλικίες (4-6) με τόσους ρυθμούς ανάπτυξης όσα είναι και τα μέλη της τάξης, πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ενώ ένα παιδί μπορεί να διαθέτει ήδη τις κατάλληλες κοινωνικές δεξιότητες και να επιδεικνύει ενδιαφέρον για αμοιβαίο παιχνίδι, ένα άλλο παιδί της ίδιας ηλικίας μπορεί να παραμένει βυθισμένο στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον κόσμο των αντικειμένων κι ένα τρίτο παιδί ενδέχεται να χρειάζεται περισσότερο χρόνο και βοήθεια ώστε να διαχειριστεί το άγχος αποχωρισμού. Κατά συνέπεια, οι σχέσεις που αναπτύσσονται είναι ασταθείς, σύντομες και ταχύτατα εναλλασσόμενες – χωρίς να υποτιμάται, φυσικά, η σημαντικότητά τους.
Καθώς λοιπόν η φιλία είναι το φυσικό μέρος της κοινωνικής διαδικασίας μάθησης και ανάπτυξης των παιδιών, τόσο εμείς στο σχολείο όσο κι εσείς ως ο οικογενειακός τους περίγυρος, χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για τους κοινωνικούς του πειραματισμούς, θέτοντας κανόνες για την κατάλληλη συμπεριφορά – θα μας μιμηθούν, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ενσυναίσθηση και βοηθώντας τα να διαχειρίζονται τα ‘αρνητικά’ τους συναισθήματα, αφήνοντάς τα να «δουλέψουν» μόνα τους τις διαφωνίες τους.
Με αφορμή το παραμύθι της Daniela Sosa «Οι φίλοι που συναντάμε» (εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ) εμείς αντιληφθήκαμε(;;;) ή καλύτερα ξεκινήσαμε να αντιλαμβανόμαστε –πρόκειται για μία διαδικασία διαρκή, που θα «τρέχει» όλη τη χρονιά – πως η φιλία μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα και κάθε φορά αυτό δε μας ενοχλεί και είναι αποδεκτό.
Ρίξτε λοιπόν μια ματιά στο υπέροχο κείμενο , για να μυηθείτε στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά μας θέλουμε να σκέφτονται.
2022-2023
2 Απριλίου 2023
Μία πολύ ενδιαφέρουσα ενημερωτική εκδήλωση για γονείς και εκπαιδευτικούς του 18ου Νηπιαγωγείου και 18ου Δημοτικού Σχολείου
στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου.
25 Φεβρουαρίου 2023
Αποκριάτικο πάρτι
2 Μαρτίου 2023
Μάθημα Πρώτων Βοηθειών για εκπαιδευτικούς και γονείς
18 Ιανουαρίου 2022
4 Φεβρουαρίου 2022
Τηλεδιάσκεψη με τους γονείς του σχολείου μας και συζήτηση με την ψυχολόγο του σχολείου
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2022
Στιγμιότυπα από τη διαδικτυακή ομιλία με θέμα: “Όρια Αγάπης και Ασφάλειας. Μια συνεργασία γονέων εκπαιδευτικών.
Στιγμιότυπα από τη διαδικτυακή ομιλία με θέμα:
«Ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας στους
μαθητές και τη σχολική κοινότητα»
Ο Σύλλογος Διδασκόντων του 18ου Νηπιαγωγείου και 18ου Δημοτικού Σχολείου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου διοργάνωσαν Διαδικτυακή ενημέρωση-συζήτηση, την Δευτέρα 21/3/2022 και ώρα 18:00 ́ με θέμα: «Ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας στους
μαθητές και τη σχολική κοινότητα».
Εισηγήτρια ήταν η κυρία Βασιλική Μπασογιάννη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος και
μέλος της επιστημονικής ομάδας του Κέντρου Πρόληψης Ιωαννίνων «Σχεδία».
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της δράσης «Συνεργασία Σχολείου-
οικογένειας».
Με τη βοήθεια του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων καλλωπίζουμε την αυλή μας
Φτιάχνουμε τη μακέτα του σχολείου μας με τη βοήθεια των γονέων
Κάτω από | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θέματα για γονείς