Μια Πέμπτη, καλέσαμε στην τάξη μας τη γιαγιά της Νικολέτας, την κυρία Βούλα που ήξερε πολλά πράγματα και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για τα έθιμα των γιορτών, τέτοιες μέρες στο χωριό, παλιά και τώρα…
μας είπε ένα σωρό…, για τα παιδιά , για τα σπιτικά, για τα Φώτα, για το Χριστόψωμο, για τα παραδοσιακά γλυκά , τις πίτες, την κοτόσουπα, τη σφραγίδα για τους άρτους, για το ποδαρικό την Πρωτοχρονιά και τα γούρια…
Όλοι παρακολουθούσαμε προσεκτικά κι ακούγαμε και ρωτούσαμε 
τι όμορφα πράγματα μάθαμε, τι όμορφες εικόνες πλάσαμε… 
πως πέρασε η ώρα, ούτε που το καταλάβαμε…στο τέλος την κεράσαμε καφεδάκι κι εκείνη μας κέρασε γλυκάκια, ζεστασιά κι όμορφες στιγμές!!!
Παρασκευή πρωί στην τάξη μας, προς το τέλος του Γενάρη και η κυρία Άννα, η μαμά του Δημήτρη, μπαίνει χαμογελαστή, μας χαιρετάει και αρχίζει να διαβάζει το βιβλίο: ” η αγκαλιά που ψηλώνει ” . Μα τι ιστορία κι αυτή…., ένα κοριτσάκι, η Αλίκη, μια γιαγιά, μαθητές, ζώα, ανησυχίες και πολλά πολλά αστέρια!!!! 
Μια αγκαλιά ζεστη για όλους και για καθένα ξεχωριστά, μια αγκαλιά που κλείνει μέσα της τα δύσκολα, τις στενοχωριες, τις διαφορές, τις συγκρούσεις, την απόρριψη… 
Παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, όλοι μαζί, μια αγκαλιά!!!