Η Ακλυόνα ανήκει στην τάξη μερικών πουλιών που δεν είναι ωδικά, αλλά βγάζουν ένα στριγκό ήχο και λέγονται κεκράχτες. Κεκράχτες υπάρχουν 125 είδη. Ο ελληνικός λαός, την θέλει χαροπούλι, θαλασσοπούλι, μπιρμπίλι. Δεν είναι ωραίο πουλί. Έχει σώμα γύρω στους 18 πόντους, όσο το μήκος μιας πιθαμής. Άγριο και δύσπιστο πουλί, έρχεται στον τόπο μας στις αρχές Σεπτεμβρίου και ξαναφεύγει τα τέλη Μαρτίου. Πετάει πολύ γρήγορα, κατ’ ευθείαν μπροστά, λίγο πιο πάνω από το έδαφος, αλλά σε μικρές αποστάσεις. Τα πόδια της είναι πολύ λεπτά, δεν βαδίζει όμως ούτε αναρριχάται στα κλαδιά. Τα χρησιμοποιεί για να στηρίζεται ακίνητη πάνω σ’ ένα κλαδί επί αρκετή ώρα. Μόλις δει κάποιο ψάρι, ορμάει αστραπιαία, το αρπάζει με το ράμφος της, γυρίζει μετά πάνω σ’ ένα βράχο, το κομματιάζει και το καταβροχθίζει. Το κεφάλι της Αλκυόνας είναι ογκώδες, δυσανάλογο με το υπόλοιπο σώμα της και ο λαιμός της είναι τόσο κοντός, που σχεδόν δεν φαίνεται. Νομίζει κανείς ότι το χοντρό της κεφάλι είναι ενωμένο κατ’ ευθείαν με το σώμα της. Το ράμφος της είναι ίσιο και αρκετά μακρύ. Φτερούγες μικρές, ουρά σχεδόν δεν φαίνεται. Όλη – όλη η Αλκυόνα είναι κεφάλι με μακρύ ράμφος και σώμα. Δεν μοιάζει καθόλου με τον γνωστό τύπο των άλλων πουλιών. Φτιάχνει άτεχνα τη φωλιά της μέσα στις σχισμές των βράχων ή στις γούβες των ακτών. Μαζεύει διάφορα πούπουλα, που τα σωριάζει χωρίς ιδιαίτερη τέχνη. Ενώ οι φωλιές άλλων πουλιών είναι σωστά κεντήματα, ή σχέδια αρχιτεκτονικά. Γεννάει 7 έως 10 αυγά. Το κρέας της δεν είναι και τόσο νόστιμο. Αντίθετα, σ’ όλα αυτά η Αλκυόνα διατηρεί και κάτι από την παλιά της ομορφιά, τότε που ήταν ωραία γυναίκα. Έχει ωραιότατα χρώματα στα φτερά της, που είναι περιζήτητα από τους βιοτέχνες γυναικείων στολισμάτων.

Η Αλκυόνα, όπως και ο γλάρος είναι πουλί οικογενειακό. Δηλαδή, ζει ζευγαρωτά με τον αρσενικό της, όχι σε κοπάδια κοινοκτημοσύνης. Οι παραδόσεις του λαού μας λένε ότι τρέφει ξεχωριστή αγάπη στο σύντροφό της, απήχηση της αγάπης της Αλκυόνης στον Κύηκα. Δεν τον αποχωρίζεται μέχρι το θάνατό του ή το δικό της θάνατο. Και αν ο σύντροφος αρρωστήσει ή τραυματισθεί, η Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους και τον μεταφέρει, όταν αποδημούν, τον τρέφει και τον περιποιείται, μέχρις ότου γίνει καλά. Το ίδιο και ο γλάρος, ο οποίος τρέφει το γέρο πατέρα του, όταν δεν έχει πια δυνάμεις να βρει μόνος του την τροφή του.

Κάθε Γενάρη, όταν έχουμε μέρες ηλιόλουστες, ο νους μας πηγαίνει στην Αλκυόνα και τον όμορφο μύθο της και στην αισιοδοξία πως θα περάσουν οι κακοκαιρίες και θα ξαναρθούν οι καλοσυνάτες μέρες, οι “Αλκυονίδες μέρες” του Δροσίνη.

« Πηγή :  ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μ. ΜΠΟΝΤΑΣ»