Πάνω σε μεγάλα σπιρτόκουτα ζωγραφίσαμε με τα αγαπημένα μας χρώματα και πασπαλίσαμε ασημόσκονη. Μέσα στα σπιρτόκουτα ζωγραφίσαμε αυτά που ευχόμαστε να έχουμε εμείς αλλά και όλα τα παιδιά του κόσμου έτσι ώστε το λαμπερό αστέρι της φετινής χρονιάς να γίνει το χαμόγελο του κάθε παιδιού και να δεσπόζει για το 2014 όπως δεσπόζει στο δέντρο μας το σήμα του χαμόγελου του παιδιού.
 |
 |
| Picture slideshow customized with Smilebox |
 |
|
| Make your own free photo slideshow |
Σήμερα το νηπιαγωγείο μας μοσχοβόλησε από την μυρωδιά των παραδοσιακών κουραμπιέδων που φτιάξαμε μαζί με τα παιδιά μας.Όλοι είχαν φέρει από την προηγούμενη μέρα κι από ένα υλικό για να ζυμώσουμε σήμερα τα χριστουγεννιάτικα γλυκά μας.Κι όταν τελείωσε το ζύμωμα όλοι μαζί πήγαμε στο φούρνο να τους βάλουμε να ψηθούν …και μέχρι να ολοκληρωθεί το ψήσιμο βρήκαμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τα υλικά που χρησιμοποιήσαμε και να γράψουμε τη συνταγή για να την δώσουμε στη μαμά μας έτσι ώστε να φτιάξουμε και μαζί της και πάλι κουραμπιέδες αλλά και να διαβάσουμε το παραμύθι με τον γκρινιάρη κουραμπιέ!!! Αφού ψήθηκαν τους πασπαλίσαμε με ζάχαρη άχνη και τους στολίσαμε σε πιατάκια για να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα στο σπίτι. Στα αλήθεια είμαστε πολύ περήφανοι για τη σημερινή δημιουργία μας αλλά και γιατί αυτή την εμπειρία θα την μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, με τους γονείς μας.
 |
|
| Customize a free digital slideshow |
Η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος. Ευλογημένος με το δώρο της θάλασσας και του απέραντου γαλάζιου. Έτσι, η Ελλάδα υπήρξε, ιστορικά, χώρα ναυτικών. Λογικό ήταν, λοιπόν, η καθημερινότητα των κατοίκων της να περιστρέφεται γύρω από το υγρό στοιχείο. Και τα Χριστούγεννα δεν μπορούσαν να διαφέρουν.
 |
|
| Personalize your own free slideshow design |
Τα παιδιά με αφορμή την θεατρική μας παράσταση ζωγραφίζουν σπιρτόκουτα και πάνω τους κολλούν αστεράκια με την φωτογραφία τους. Κι έτσι δημιουργούμε το πιο όμορφο και το πιο πολύτιμο χριστουγεννιάτικο δένδρο!!!
Κυρίως στην Πέλλα αναβιώνει το έθιμο της «Κόλιντα Μπάμπω» που έχει σχέση με τη σφαγή του Ηρώδη. Οι κάτοικοι της περιοχής ανάβουν το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου φωτιές φωνάζοντας «κόλιντα μπάμπω» δηλαδή «σφάζουν γιαγιά». Σύμφωνα με το έθιμο οι φωτιές ανάβουν για να μάθουν οι άνθρωποι για τη σφαγή και να προφυλαχτούν.
Το “Κόλιντα Μπάμπω” φυσικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα κάλαντα στη γιαγιά, μια φράση που είναι γνωστή σε πάρα πολλές περιοχές της Ελλάδας και την συναντούμε ‘όχι μόνο στην Μακεδονία αλλά και στην Θράκη.
Ας δούμε μερικές παραλλαγές όμως…
“Κόλιντα, κόλιντα δώσ’ μου μπάμπω κλούραΑν δε με δώσεις κλούρα δώσ’ μου τη θυγατέρα ‘ ς…”
“Κόλιντα και μέλιντα με μένα μπάμπω κλούρα…”
“Κόλιντα μπάμπου, δως μας μια κλουρίτσαας είνι σταρίσια, ας είνι καλαμποκίσια,Κόλιντα μπάμπου”
 |
|
| Free slideshow design personalized with Smilebox |
Αυτή τη χρονιά ας δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μεταφέρουν το μήνυμα της αγάπης και της αλληλεγγύης προσφέροντας τα χαμόγελά τους και τις παιδικές χορευτικές τους φιγούρες στο “Χαμόγελο του Παιδιού ” και να δώσουν το παράδειγμα σε όλους , κάνοντάς τα ενεργούς πολίτες που συμμετέχουν κι αυτά με τις μικρές τους δυνάμεις στο άναμμα του πιο ουσιαστικού σπίρτου ….του σπίρτου της ζωής ...έτσι για νάχει ευτυχισμένο τέλος η ιστορία όχι μόνο του μικρού κοριτσιού που αναγκαζόταν να πουλάει σπίρτα για να ζήσει αλλά και όλων των παιδιών που η ζωή τους δεν ήταν μέχρι τώρα όμορφη σαν παραμύθι …γιατί όλα τα παραμύθια πρέπει να έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος.Σας περιμένουμε σε μια βραδιά που θα ξεχειλίσει από παιδικά τιτιβίσματα… αγάπη ….συγκίνηση και ελπίδα.
Ο πιο αγαπημένος σίγουρα άγιος των παιδιών, σε παγκόσμια κλίμακα, αλλάζει όνομα ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του παιδιού.
Είναι ο Father Christmas των Άγγλων, ο Santa Claus των Αμερικανών, ο Pre Nol των Γάλλων, ο Sinterklaas των Ολλανδών, ο Weihnachtsmann των Γερμανών, ο Babbo Natale των Ιταλών ή ο Άγιος Βασίλης των Ελλήνων.
Αργά ή γρήγορα όμως οι μικροί μπόμπιρες παρατηρούν ότι ο καλοκάγαθος παππούλης με τη μακριά γενειάδα μοιάζει όλως περιέργως πολύ στον μπαμπά ή στο θείο. Τι γίνεται τότε; Όλο και περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται αν είναι καλό για το παιδί τους να πιστεύει στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη, φοβούμενοι ότι στη συνέχεια θα απογοητευθεί, ότι θα θυμώσει μαζί τους επειδή το εξαπάτησαν ή ότι το να συντηρούν την πίστη στον Άγιο Βασίλη δεν συνάδει με την προσπάθειά τους να διδάξουν στο παιδί τους να μην λέει ψέματα.
Οι έρευνες δείχνουν ότι τα περισσότερα παιδιά ανακαλύπτουν την αλήθεια σχετικά με τον Άγιο Βασίλη γύρω στα 6 ή 7 τους χρόνια.
Και αν το δούμε από την σκοπιά της εξελικτικής ψυχολογίας υπάρχει εξήγηση στο γιατί τότε. Σύμφωνα με τον Piaget, είναι η περίοδος που τα παιδιά μεταβαίνουν από το «προεννοιολογικό στάδιο» ανάπτυξης, όπου δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από την φαντασία, στο στάδιο των «συγκεκριμένων λογικών διεργασιών» που τους επιτρέπει να κάνουν λογικούς συλλογισμούς σχετικά με τον κόσμο. Γι? αυτό και σ? αυτή την ηλικία αρχίζουν να αναρωτιούνται «πώς καταφέρνει ο Άγιος Βασίλης να επισκεφθεί όλα τα σπίτια σε μια νύχτα» ή «πώς χωράει από την καμινάδα».
Πάντως όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν την αλήθεια αυτοί που απογοητεύονται περισσότερο είναι μάλλον οι γονείς! Αντίθετα, τα περισσότερα παιδιά αντιδρούν με θετικό τρόπο, νιώθοντας μάλιστα και ένα αίσθημα υπερηφάνειας, καθώς θεωρούν ότι η ανακάλυψή τους αυτή τα φέρνει πιο κοντά στον κόσμο των μεγάλων.
Όταν λοιπόν το παιδί μας ρωτάει αν υπάρχει πράγματι Άγιος Βασίλης, δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στο ψέμα, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του, αλλά ούτε και να παρουσιάσουμε την ψυχρή αλήθεια των ενηλίκων, λέγοντας ένα ξερό όχι και ισοπεδώνοντας τη φαντασία του. Μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να κάνει τη δική του αναζήτηση και να ενδιαφερθούμε να μάθουμε τη δική του άποψη, ρωτώντας για παράδειγμα «εσύ τι πιστεύεις;» ή «γιατί ρωτάς;». Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς.
Άλλωστε τα παιδιά έχουν την ικανότητα να μας δείξουν με τον δικό τους τρόπο πότε «δεν χρειάζεται» πλέον να πιστεύουν στον παχουλό άγιο, τουλάχιστον με τον τρόπο που πίστευαν ως τώρα, αρκεί εμείς να τα προσέξουμε. Ας έχουμε πάντως στο μυαλό μας ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη μέχρι κάποια συγκεκριμένη αναπτυξιακή φάση -που διαφέρει για το κάθε ένα- να πιστεύουν σε σύμβολα ή μύθους. Το πόσο ενθαρρύνουμε τα όνειρα ή και τις φαντασιώσεις τους, σχετίζεται με την μελλοντική τους δυνατότητα και επιθυμία να ονειρεύονται και να στοχεύουν ψηλά και αν η φαντασία χρειάζεται σε όλες τις ηλικίες, για τα παιδιά είναι απαραίτητη.
Η ιστορία του Άγιου Βασίλη όμως θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των γονιών στην προσπάθειά τους να διδάξουν στα παιδιά τους αξίες και αρχές, να τους καλλιεργήσουν την επιθυμία να βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους, να τα ενθαρρύνουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, να προσδοκούν πράγματα και να προσπαθούν γι? αυτά. Στον δυτικό κόσμο η ιστορία του Άγιου Βασίλη είναι βασισμένη στη ζωή του Αγίου Νικολάου που δώρισε την περιουσία του στους φτωχούς, ενώ στη χώρα μας ταυτίζεται με τον Μέγα Βασίλειο από την Καισαρεία, που έκανε πολλά φιλανθρωπικά έργα.
Μέσα από αυτές τις ιστορίες, λοιπόν, οι γονείς μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους την αγάπη, τη γενναιοδωρία, την ανιδιοτέλεια, την ελπίδα, τη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, την ισότητα απέναντι στο δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι. Βέβαια, ακόμη πιο αποτελεσματικό απ? το να διηγηθούμε μια ιστορία είναι να κάνουμε πράξη αυτές τις αρχές, δίνοντας οι ίδιοι το παράδειγμα στα παιδιά μας.
Έτσι, οι ημέρες των γιορτών είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προτείνουμε στο παιδί μας να μαζέψει τα παιχνίδια που δεν χρησιμοποιεί ή κάποια ρούχα που δεν του κάνουν πια και να πάμε μαζί του να τα προσφέρουμε σε παιδάκια που τα έχουν ανάγκη, εξηγώντας του τους λόγους που το κάνουμε.
Παράλληλα, καλό θα ήταν να μάθουμε στο παιδί μας ότι αυτό που έχει σημασία είναι να το θυμηθεί ο Άγιος Βασίλης και όχι η αξία του δώρου. Αν πάλι το παιδί μας ζητήσει ένα πολύ ακριβό δώρο που δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουμε, μπορούμε να του εξηγήσουμε ότι αν ο Άγιος Βασίλης ξοδέψει τόσα χρήματα μόνο για το δικό του δώρο, δεν θα του μείνουν αρκετά χρήματα και για τα υπόλοιπα παιδάκια και ότι είναι κρίμα μερικά παιδιά να μην πάρουν δώρο.
Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι αποθαρρύνουμε το παιδί μας από το να γράψει ένα γράμμα στον αγαπημένο του άγιο, ζητώντας του αυτό που ονειρεύεται. Κάθε άλλο. Ας το ενθαρρύνουμε και ας πάμε μαζί του στο ταχυδρομείο να στείλουμε το γραμματάκι του. Με αυτό τον τρόπο ίσως και να εκπλαγούμε, μάλιστα, διαπιστώνοντας ότι πολλές φορές τα παιδιά κάθε άλλο παρά υλικά πράγματα ζητούν από τον αγαπημένο τους άγιο.
Αντί λοιπόν για ακριβά παιχνίδια, φέτος, με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και αντί οι γονείς να αισθάνονται ενοχές που δεν μπορούν να χαρίσουν στο παιδί τους το ακριβό δώρο που ζήτησε, μπορούν να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους στολίζοντας το σπίτι ή το χριστουγεννιάτικο δέντρο με αυτοσχέδια στολίδια, που θα αξιοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τόσο των ίδιων όσο και των παιδιών τους, να φτιάξουν γλυκά μαζί με τα παιδιά για να μοσχοβολήσει το σπίτι και κυρίως να περάσουν περισσότερο χρόνο μαζί τους, κάτι που τόσο πολύ τα παιδιά έχουν ανάγκη στις μέρες μας.
Τελικά, αυτό που φαίνεται να θυμούνται οι μικροί μπόμπιρες μεγαλώνοντας δεν είναι τόσο τα ακριβά δώρα που δέχτηκαν, όσο η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο σπίτι, οι μυρουδιές, τα συναισθήματα, τα κάλαντα, η συμμετοχή στις θρησκευτικές τελετές. Άλλωστε ακόμα και το καλύτερο δώρο δεν ικανοποιεί το παιδί όσο μια ζεστή αγκαλιά, όσο η αίσθηση ασφάλειας και προσοχής από τους γονείς του.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων προσμένοντας τον ερχομό του αγαπημένου τους αγίου. Όσο υπάρχει αγάπη, ελπίδα και δυνατότητα να ονειρεύεσαι «το απίθανο» υπάρχει και Άγιος Βασίλης. Άλλωστε ποιος είπε ότι δεν υπάρχει;
 |
|
| Another slideshow design by Smilebox |
Τα παιδιά του 13ου Νηπιαγωγείου και το τμήμα ένταξης στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο με χαρούμενες φατσούλες και καραμέλες..το προσφέρουν στα παιδιά του ειδικού σχολείου Γιαννιτσών και κείνα με τη σειρά τους ξεκολλούν τις καραμέλες και στη θέση τους κολλούν τις δικές τους χαρούμενες φατσούλες δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο δέντρο και μεταφέροντας το μήνυμα πως τα στολίδια μοιάζουν αλλά δεν είναι ίδια ….και πάντως είναι όλα τους στολίδια
 |
|
| This free slideshow generated with Smilebox |
Θέλοντας να ξεκινήσουμε τον προβληματισμό των παιδιών σχετικά με τα άτομα με ειδικές ανάγκες παρακολουθήσαμε ένα βίντεο:
Τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι δεν ακούνε τίποτα…και τότε είδαμε αυτό το βίντεο:
Κάποια παιδιά γνώριζαν σχετικά με την νοηματική γλώσσα κι εξήγησαν στους υπόλοιπους Στη συνέχεια μιλήσαμε για τα συναισθήματά μας σχετικά με το επόμενο βίντεο και τις εικόνες που ακολουθούν
Διαβάσαμε το παραμύθι : “Το χαρούμενο λιβάδι “της Φυλλιώς Νικολούδη
[slideboom id=878372&w=425&h=370]
…και το ζωγραφίσαμε
[slideboom id=878469&w=425&h=370]
Μιλήσαμε για την διαφορετικότητα και καταλήξαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί αρμονικά με την προϋπόθεση να αποδεχτούμε τις διαφορές των άλλων από εμάς μιας και από τις συγκρίσεις που κάναμε μεταξύ μας καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όλοι είμαστε μεταξύ μας διαφορετικοί κι ότι αυτή η διαφορετικότητα μας είναι που μας σώζει από την μονοτονία του όμοιου… Σήμερα επισκεφτήκαμε ένα σχολείο που ονομάζεται ειδικό σχολείο γιατί είναι διαφορετικό από το δικό μας..αυτό το σχολείο αν και έχει παιχνίδια σαν τα δικά μας έχει ασανσέρ..έχει κουζίνα έχει και γυμναστήριο με πολλά παράξενα μηχανήματα…και τα παιδιά μοιάζουν με μας αλλά υπάρχουν και παιδιά που δεν μπορούν να περπατήσουν και κάποια που δεν μιλάνε..κι όμως μπορέσαμε να παίξουμε όλοι μαζί αρμονικά , να ζωγραφίσουμε και όλοι μαζί αν και διαφορετικοί να χαρούμε εξίσου με τα παιχνίδια της σημερινής μέρας.
Κάποτε τέτοια μέρα ο νους όλων έτρεχε σε τριτοκοσμικές χώρες εκεί όπου τα παιδιά ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Φέτος, δε χρειάζεται κανείς να «ταξιδέψει» τόσα χιλιόμετρα για να οσμίσει την εξαθλίωση καθώς σήμερα η Παγκόσμια ημέρα «γιορτάζεται» υπό την σκιά των αποκαλυπτικών ρεπορτάζ που θέλουν παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία ή στην καλύτερη περίπτωση έχοντας για κολατσιό τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο μία φέτα ψωμί.
Εμείς από τη θέση που βρισκόμαστε κι έχοντας μέσα στους κόλπους των νηπιαγωγείων μας παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων προσπαθήσαμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας την έννοια γενικότερα των δικαιώματων και ειδικότερα αυτών που καθένα από αυτά στερείται. Το δικαίωμα που σαν μια φωνή θελήσαμε να βγάλουμε προς τους γονείς είναι το δικαίωμα στην αγάπη αλλά και καθένα παιδί ξεχωριστά ζωγράφισε το δικαίωμα που αυτό θεωρεί προτεραιότητά του.
Το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης παρουσιάζεται από την αρχαιότητα έως και σήμερα στις κατά τα άλλα σύγχρονες και ευνομούμενες κοινωνίες. Είναι γνωστό ότι και στη χώρα μας υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που καθημερινά αντιμετωπίζουν Βία, Σωματική, Ψυχολογική, Σεξουαλική Κακοποίηση, Εκμετάλλευση, Αμέλεια, Εγκατάλειψη. Είναι επίσης γνωστό ότι συχνά αυτό συμβαίνει από τους ίδιους τους γονείς. Πρώτο βήμα, εφόσον διαπιστωθεί ότι ένα παιδί υφίσταται σοβαρή κακοποίηση, είναι η ενημέρωση της αρμόδιας εισαγγελικής Αρχής, η οποία διεξάγει τη σχετική έρευνα και καλείται να αποφασίσει για την προστασία του παιδιού – θύματος. Σε περίπτωση που αποφασιστεί η απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, τότε αναζητείται χώρος φιλοξενίας.Η ανεπάρκεια δομών φιλοξενίας οδηγεί πολλά από αυτά τα παιδιά να παραμένουν «εγκαταλελειμμένα στα Νοσοκομεία Παίδων για εβδομάδες, μήνες ακόμη και χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις», όπως αναφέρει το Χαμόγελο του Παιδιού. Στο Νοσοκομείο παύει μεν η σωματική κακοποίηση, όμως μια άλλη δύσκολη πορεία ξεκινά, καθώς το παιδί εισέρχεται στο «κοινωνικό σύστημα» και να γίνεται μπαλάκι ανάμεσα στις υπηρεσίες.
…και στη συνέχεια διαβάσαμε παραμύθια:
Τα παιδιά της γης σε μουσική Ανδρέα Λάμπρου και στίχους Αργύρη Χατζηνάκη
Ένα τραγούδι για: “Το χαμόγελο του παιδιού”
Στίχοι:
Άγγελοι με πληγωμένα
τα κορμιά και τα φτερά τους
Tα παιδιά τα δακρυσμένα
πνίγουν τα παράπονά τους
Τα παιδιά που μας κοιτάνε
μ’ απορία μες τα μάτια
Σε τι φταίξαμε ρωτάνε
κι έχουνε ψυχή κομμάτια
Όταν θα νιώσεις τα παιδιά της γης παιδιά σου
τότε θα φτάσουν στη ψυχή τα δάκρυα σου
Θα ‘ναι της άνοιξης μια μέρα η πιο μεγάλη
και θα χει ανθίσει των παιδιών το γέλιο πάλι
Άγγελοι που δε γελάνε
έξω απ’ τον παράδεισό τους
Θεέ μου, τώρα μας ζητάνε
μία θέση στ’ όνειρό τους
Τα παιδιά που δεν κρατάνε
κι ούτε μάθαν παραμύθια
Ζούνε τώρα και πονάνε
στων ανθρώπων την αλήθεια
Οι μέρες των Χριστουγέννων πλησιάζουν και σιγά σιγά οι προετοιμασίες μας ξεκινούν. Πρώτη μέρα σήμερα της πρόβας για τη Χριστουγεννιάτικη παράσταση και μας ήρθαν μνήμες από την περσινή παράσταση των νηπιαγωγείων μας (13 ο – Τμήμα Ένταξης & 17 ο Νηπιαγωγεία Γιαννιτσών)
Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και να πάρουμε μια γεύση εκείνης της μέρα μέσα από ένα άλμπουμ φωτογραφιών. 80 μαθητές στη σκηνή του Πνευματικού κέντρου Γιαννιτσών σε μια φαντασμαγορική μουσικο -κινητική παράσταση ζωντάνεψαν αγαπημένους ήρωες των παραμυθιών μας. Ξεσήκωσαν ευχάριστα, μάγεψαν και συγκίνησαν το κοινό του θεάτρου και έκαναν όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς περήφανους.
«Θεού θέλοντος» με δύναμη, όρεξη και πολύ μεράκι από τα παιδιά μας, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς μας και φέτος θα είμαστε πάλι εκεί. Φιλοδοξούμε να ανεβάσουμε το κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» σε διασκευή της νηπιαγωγού Στέλλας Μπάρμπα. Μια παράσταση μουσικο -κινητική για να χωρέσουν μέσα όλα τα παιδιά και να το χαρούν εξίσου ανεξάρτητα από τις όποιες ιδιαιτερότητές τους. Θέλοντας να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας υψηλά ιδανικά και αξίες και πιστεύοντας ότι όλοι έχουμε το καθήκον να είμαστε ενεργοί πολίτες έτσι ώστε να ζούμε σε μια υγιή κοινωνία, αποφασίσαμε φέτος να γίνει για φιλανθρωπικό σκοπό στο Χαμόγελο του Παιδιού.Τα παιδιά μας που έχουν την τύχη να ζουν ανέμελα παιδικά χρόνια θα χαρίσουν με το χορό τους και το τραγούδι τους ελπίδα, με το χρηματικό ποσό που θα συγκεντρωθεί, στα παιδιά που δε στάθηκαν και τόσο τυχερά και θα αισθανθούν ακόμα από τη μικρή τους ηλικία ενεργοί πολίτες αυτού του τόπου αποδεικνύοντας σε μας τους μεγάλους πως μόνο αν υπάρχει θέληση υπάρχει και αλληλοστήριξη.
Οι Προϊσταμένες:
13 ου – Tμήματος Ένταξης -Νηπιαγωγείου: Κατερίνα Μαυρογονάτου
17ου Νηπιαγωγείου: Στέλλα Μπάρμπα
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α.Π. για την παραχώρηση της αίθουσας.
Αποσπάσματα από την παράστασή μας
 |
|
| This free newsletter design personalized with Smilebox |
Αυτό ήταν το βίντεο που παρακολουθήσαμε αρχικά για να δούμε τη συνταγή και να φτιάξουμε το δικό μας σαπούνι με την ψυχρή μέθοδο.
 |
|
| Personalize your own free picture slideshow |
Σήμερα στο σχολείο φτιάξαμε ελαιόψωμα. Η κυρία Άννα Καπλανίδου,η γιαγιά του Χαράλαμπου με χαρά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας για να μας βοηθήσει. Έφερε όλα τα υλικά που θα χρησιμοποιούσαμε για τη συνταγή κι εμείς την υποδεχτήκαμε με ένα τραγουδάκι.
Παρατηρήσαμε, αγγίξαμε, αναγνωρίσαμε, μυρίσαμε και γευτήκαμε τα υλικά. Στη συνέχεια πλάσαμε, ψήσαμε και φάγαμε τα ελαιόψωμα, και τέλος γράψαμε τη συνταγή και την πήραμε στο σπίτι για να φτιάξουμε και με τη μαμά.
Κυρία Άννα, σας ευχαριστούμε πολύ… Σας αγαπάμε και σας περιμένουμε να ξανάρθετε για να μας φτιάξετε και άλλες υπέροχες συνταγές.
 |
|
| Picture slideshow made with Smilebox |
Με τις ελιές που μαζέψαμε μόνοι μας από τον ελαιώνα του κ. Πέσιου στις Αμπελειές αποφασίσαμε σήμερα να βγάλουμε το δικό μας λάδι. Πρώτα – πρώτα ξεχωρίζουμε το κουκούτσι από τον καρπό της ελιάς και στη συνέχεια βάζουμε τις καθαρές ελιές στον μύλο. Τις γυρίζουμε και βλέπουμε με το άλεσμα να πέφτει το λάδι μέσα στο δοχείο. Το βλέπουμε…το μυρίζουμε ..και αισθανόμαστε περήφανοι για την…παραγωγή μας!!! Στη συνέχεια ζωγραφίζουμε τις ελιές όπως μόνο εμείς μπορούμε και βγαίνουμε στην αυλή και με τη βοήθεια του παππού μας κ. Βαλάση Γιάννη φυτεύουμε τις ελιές που μας χάρισε ο κ. Χαχαμίδης Κώστας στην αυλή μας, φυτεύουμε την ελπίδα . Άλλωστε του έχουμε υποσχεθεί πως κάποια μέρα θα του πάμε τις δικές μας ελιές για να μας φτιάξει το δικό μας λάδι. Κι εμείς τα παιδιά ξέρουμε να κρατάμε τις υποσχέσεις μας!!!
 |
|
| Personalize your own free slideshow |
Τελειώνοντας τη διαθεματική ενότητα της Ειρήνης και σε μια προσπάθεια να συνδέσουμε τις προηγούμενες γνώσεις μας με τις επόμενες αναφερόμαστε στον κατακλυσμό του Νώε.
…Μόλις πέρασε το χρονικό διάστημα, που είχε ορίσει ο θεός, ο κατακλυσμός σταμάτησε. Τα νερά, σιγά-σιγά, άρχισαν να χαμηλώνουν και η κιβωτός κάθισε πάνω στο βουνό Αραράτ. Ο Νώε και οι δικοί του ήταν τώρα χαρούμενοι και περίμεναν με ανυπομονησία.
Ο Νώε άνοιξε τότε το φεγγίτη της κιβωτού και άφησε να πετάξει έξω ένα κοράκι, για να δει αν είχαν τα νερά χαμηλώσει πολύ. Το πουλί δε γύρισε πίσω, πράγμα που σήμαινε ότι είχε βρει στεριά.
Ύστερα, ο Νώε άφησε να φύγει ένα περιστέρι. Αλλά το πουλί αυτό δε βρήκε τροφή και γύρισε πίσω. Ο Νώε έβγαλε το χέρι του από το φεγγίτη, το έπιασε και το έφερε μέσα στην κιβωτό.
Περίμενε ακόμα εφτά μέρες και ύστερα έστειλε πάλι έξω το περιστέρι. Το πουλί γύρισε πίσω το βράδυ και, αυτή τη φορά, είχε στο ράμφος του ένα κλαδάκι ελιάς. Έτσι ο Νώε κατάλαβε ότι τα νερά είχαν πια χαμηλώσει αρκετά.
Κι έτσι μας δίνεται η αφόρμηση για να συζητήσουμε για το ευλογημένο αυτό δέντρο της ελιάς.
Ξεκινάμε με το παραμύθι της ελιάς:
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.
Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.
Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.
Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.
Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.
Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.
Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.
– Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.
Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη – και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα – δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.
Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:
– Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.
Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:
– Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;
– Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.
– Και τι θέλεις, δηλαδή;
– θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.
-Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;
– Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;
– Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες.
Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.
Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.
Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.
Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ” την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.
Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να “ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ” τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.
Ζωγραφίζουμε τις εντυπώσεις μας :
[slideboom id=858512&w=425&h=370]
Παρακολουθούμε βίντεο σχετικό με το μάζεμα της ελιάς
αλλά και της παραγωγής λαδιού
Επισκεπτόμαστε τον ελαιώνα του κ. Πέσιου Θανάση στις Αμπελειές. Τα παιδιά εκεί έχουν την ευκαιρία να πιάσουν τα χτένια και να κατεβάσουν τις δικές τους ελιές τις οποίες στη συνέχεια αφού πρώτα τις παρατηρούμε και λύνουμε τις απορίες μας για το χρώμα τους και την γεύση τους τις μαζεύουμε σε τελαράκι και τις βάζουμε σε σακούλα για να τις πάρουμε μαζί μας στο νηπιαγωγείο μας. Ο κ. Θανάσης και η κ. Ελένη γνωρίζοντας ότι θα κουραστούμε τόσο πολύ από το λιομάζωμα μας προσφέρουν κουλουράκια και χυμούς κι εμείς στρώνουμε τις κουβερτούλες μας και κάνουμε το πρώτο μας για τη φετινή χρονιά πικ- νικ .
Επιβιβαζόμαστε στα λεωφορεία και συνεχίζουμε την εκπαιδευτική διαδρομή μας με την επίσκεψη μας στο ελαιοτριβείο των Γιαννιτσών του κ. Χαχαμίδη.
Παρακολουθούμε μέσα από την ξενάγηση που μας έκανε ο κ. Χαχαμίδης όλη τη διαδικασία της παραγωγής λαδιού ζωντανά αυτή τη φορά. Στην έξοδο μας προσφέρουν λάδι που μόλις έχει φτιαχτεί και εμείς βουτάμε τα ψωμάκια μας και το δοκιμάζουμε.
Η επίσκεψη μας κλείνει με το δώρο του κ. Κώστα στα νηπιαγωγεία μας: ελιές για να φυτέψουμε στην αυλή μας…Φεύγοντας τον ευχαριστούμε και του υποσχόμαστε πως κάποτε από αυτά τα δέντρα που μας χάρισε θα του φέρουμε ελιές για να μας φτιάξει λάδι!!!!
Ευχαριστούμε για μια ακόμη φορά τις μανούλες που μας συνόδεψαν σήμερα. Η βοήθειά τους ήταν για άλλη μια φορά ανεκτίμητη.
Η γιορτή μας ήταν και τεχνικά άψογη. Αυτό έχει να κάνει με την πολύ δυναμική ομάδα των γονιών μας που δουλεύουν σε όποιο πόστο κι αν τους έχουμε ζητήσει να είναι πλάι μας.
Οι μανούλες μας, μας έφτιαξαν τα παραδοσιακά μπισκοτολούκουμα…
…τα στεφάνια για τα κεφαλάκια των παιδιών μας καθώς και τα κλαδιά ελιάς που κρατούσαν στο χεράκι τους τα κορίτσια μας.
Οι γονείς είναι ένα από τα μυστικά της μεγάλης επιτυχίας που είχε η γιορτή μας!!!
