Ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού σήμερα και μαζί με τα παιδιά παρακολουθούμε ολιγόλεπτα βίντεο που πολύ περιεκτικά και εύστοχα παρουσιάζουν τα δικαιώματα των παιδιών. Συζητάμε για τις δικές μας ανέσεις αλλά και για τις στερήσεις που ζουν άλλοι συνομίληκοί μας. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι ΑΔΙΚΟ. Και τι κάνουμε όταν κάτι είναι άδικο;;;; ΔΙΑΔΗΛΏΝΟΥΜΕ…Ετοιμάζυμε λοιπόν όλα όσα χρειάζονται για τη διαδήλωση μας αρχής γενομένης με το πλακάτ της διαμαρτυρίας μας. Απαιτούμε τα δικαιώματα μας κι επειδή δεν ξέρουμε να γράφουμε τα ζωγραφίζουμε ομαδικά Η αφίσα από την οποία εμπνευστήκαμε και στη συνέχεια η απόδοσή της από τις μικρές δυνάμεις μας. Δύσκολη κατασκευή και χρονοβόρα . Από την μια μεριά δυό παιδικες παλάμες δεμένες με σκοινί και εικόνες παιδιών με καταπατημένα τα δικαιώματά τους και από την άλλη πλευρά οι ίδιες παλάμες μεταμορφώνονται σε ένα ολόλευκο περιστέρι που γίνεται ο αγγελιοφόρος ανά την υφήλιο των παιδικών δικαιωμάτων. Η αλληγορία της τέχνης μεταφέρει δυνατά μηνύματα που ευχόμαστε να εδραιωθούν στις παιδικές ψυχές και να συμβάλλουν στη διάπλαση ενεργών πολιτών του αύριο

This free digital slideshow created with Smilebox

Ο αγαπημένος μας παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς  λέει….”Χτυπάμε πόρτα αν είμαστε ευγενικοί, χτυπάμε ξύλο αν είμαστε προληπτικοί, χτυπάμε μαγιονέζες και αυγά….ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ μα ποτέ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! Επειδή το ξύλο βοηθάει στην πειθαρχία των παιδιών, όσο ο άνεμος βοηθά στο σβήσιμο των πυρκαγιών”

Διαβάζουμε το παραμύθι: ” Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε” και” το λυπημένο αρκουδάκι” Φτιάχνουμε πίνακα διπλής εισόδου και ανακαλύπτουμε το χρώμα των ματιών μας και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε διαφορετικό χρώμα ματιών …όμως για όλους τα μάτια έχουν αξία όχι για το χρώμα τους αλλά για τη χρήση τους και συμφωνούμε ότι τα πιο ωραία μάτια είναι τα μάτια των παιδιών που είναι χαμογελαστά. Δεν παραλείπουμε να πούμε τις δικές μας εκδοχές για το λόγο που έχουμε τα χέρια: ” Για να ζωγραφίζουμε, για να χαιρετάμε, για να τρώμε “και τόσα άλλα εποικοδομητικά που καμία σχέση δεν έχουν με τη βία.

Δραματοποιούμε μια υπέροχη ιστορία ζώων που σχετίζεται με τη διαχείριση θυμού και ανακαλύπτουμε βιωματικά ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις πέρα από τη βία που οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα.

Free digital slideshow created with Smilebox

• Φθινόπωρο!!!Τα φύλλα στην αυλή περίσσεψαν. Αν…το φθινόπωρο ήταν χρώμα ποιο χρώμα θα ήταν;Κι αν κάποιος δεν μπορούσε να δει πώς θα του το περιγράφαμε;Μαρκαδόροι, δαχτυλομπογιές, ψαλίδια, πινέλα και οι μικροί μας καλλιτέχνες είναι έτοιμοι για δράση. Οι παλάμες μας γίνονται φύλλα φθινοπωρινά κι όταν τα χρώματα του μωβ που θέλουμε δεν υπάρχουν έτοιμα εμείς ξέρουμε να τα δημιουργούμε. Λερωνόμαστε, συνεργαζόμαστε, προβληματιζόμαστε και πάνω από όλα ονειρευόμαστε και χαμογελάμε. Σας αρέσει το  δικό μας φθινόπωρο;

  
  

Free picture collage created with Smilebox

Στη συνέχεια τους ζητάμε να ζωγραφίσουν την οικογένειά τους Αγαπώ την οικογένειά μου γιατί…” με πάνε βόλτα” ” μου αγοράζουν παιχνίδια”..” μου λένε παραμύθια το βράδυ πριν κοιμηθώ”…και σε μπαλόνια κάνουμε τόσες σταμπωτές λευκές καρδούλες όσα και τα μέλη της οικογένειάς μας και με σκοινάκι τα δένουμε σε μια λευκή χάρτινη καρδιά…και σιγομουρμουρίζουμε :” Σημασία έχει η αγάπη”

Διαβάζουμε το παραμύθι ” Η μαμά γέννησε μωρό” της Λίτσας Ψαραύτη και επιδιώκουμε να διαχειριστούμε τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα σε παρόμοιες καταστάσεις που μας συμβαίνουν ή που μας έχουν συμβεί ή και που θα μας συμβούν στο μέλλον.

Η δραματοποίηση είναι μια ιδιαίτερη μορφή παιχνιδιού στην οποία χρησιμοποιούνται με τρόπο πιο ελεύθερο και δημιουργικό στοιχεία και τεχνικές του θεάτρου. Αποτελεί το σημείο συνάντησης θεάτρου και παιχνιδιού και συμπεριλαμβάνει όλα τα είδη του παιχνιδιού προσποίησης δηλαδή το παιχνίδι ρόλων (play role), το φανταστικό παιχνίδι (fantasy play), το παιχνίδι προσωποποίησης, το διερευνητικό, το κοινωνιοδραματικό (sociodramatic play) και το συμβολικό παιχνίδι (Mellou, 1995).

Αποτελείται από 4 στάδια:

1.Αισθησιοκινητικές Δραστηριότητες: απελευθέρωση και συγκρότηση ομάδας κ.α.

2. Το παιχνίδι των ρόλων: δοκιμή διάφορων ρόλων ατομικών ή ομαδικών, σύντομοι διάλογοι κ.α.

3. Θεατρικό Δρώμενο: Δημιουργία σκηνικού χώρου, ποικιλία αυτοσχεδιασμών κ.α.

4. Ανάλυση: συζήτηση σχετικά με το δρώμενο κ.α.

Διασκεδάζουμε και βάζουμε τις δικές μας προσωπικές παρεμβατικές πινελιές στο παραμύθι φτιάχνοντας το δικό μας παραμύθι. Σας το παρουσιάζουμε μέσα από  φωτογραφίες και σας καλούμε να φτιάξετε κι εσείς οι μεγάλοι τα δικά σας παραμύθια γιατί η ζωή χωρίς το μοίρασμα της χρυσόσκονης χάνει το νόημά της.

Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες είναι μια ιδανική ευκαιρία να μιλήσουμε με τα νήπια τόσο για τα μεγέθη : μικρό- μεσαίο – μεγάλο όσο και να κάνουμε αναφορά στα διαφορετικά μεγέθη  αλλά και στις διαφορετικές οικογένειες κι ακόμα ακόμα στις διαφορετικές συμπεριφορές των παιδιών απέναντι στα όσα τους απαγορεύουν ή τους επιτρέπουν  οι γονείς τους . Διαβάζουμε λοιπόν το παραμύθι και στη συνέχεια το δραματοποιούμε. Αυτή τη φορά όμως πρωταγωνιστές δεν είναι τα παιδιά αλλά οι κυρίες τους. Ναι ναι καλά ακούσατε οι κυρίες τους. Στο ρόλο της Χρυσομαλλούσας η κ. Μπάρμπα Στεργιανή που πήρε το ρόλο αξικρατικά  λόγω μαλλιών!!! Στο ρόλο της μητέρας της η κ. Μαυρογονάτου  Αικατερίνη που πήρε το ρόλο γιατί  έτσι κι αλλιώς είναι η πιο αυστηρή . Στο ρόλο του μπαμπά Αρκούδου η κ. Πατούση Ευγενία που πήρε το ρόλο λόγω ύψους Στο ρόλο της μητέρας Αρκούδας η κ.  Δελιτζάκη Βασιλική που πήρε το ρόλο γιατί πολύ της αρέσει να μαγειρεύει  και στο ρόλο του μικρού αρκούδου η κ. Μπέτου Σταυρούλα λόγω της παιχνιδιάρικης φύσης της!!.Τα παιδιά το καταδιασκέδασαν. Συμμετείχαν κι αυτά με την μέθοδο της παρέμβασης στα τεκταινόμενα και με ερωταπαντήσεις  βοηθώντας τους ήρωες του παραμυθιού. Φυσικά όταν πήγαμε στις τάξεις μας ζήτησαν κι αυτά να παίξουν αμέσως. Στήσαμε λοιπόν το ίδιο σκηνικό κι έπαιξαν … έπαιξαν… ακόμα και στο διάλειμμα .

Δεν ξεχνιόμαστε όμως. Διασκεδάσαμε εκτονωθήκαμε αλληλεπιδράσαμε ..καιρός για παρατήρηση , μετρήσεις υπολογισμούς και εισαγωγή νέων εννοιών . Μετράμε τα κρεβάτια με τις παλάμες μας και τα βρίσκουμε διαφορετικά . Αντιστοιχίζουμε την κάθε αρκούδα στο σωστό για το μέγεθός της κρεβάτι και τις σκεπάζουμε με την ανάλογη κουβερτούλα.  Η δραστηριότητα γίνεται τρισδιάστατα πρώτα με το σώμα μας  στη συνέχεια με άλλο αντικείμενο δηλαδή τις κούκλες και τέλος γίνεται η αξιολόγηση της αφομοίωσης των καινούριων εννοιών -μέσω των δραστηριοτήτων μας – ώστε να κατανοήσουμε κατά πόσο επιτεύχθηκαν οι στόχοι μας.  Αφήνουμε το τελικό συμπέρασμα στην κρίση σας!!!

Προσεγγίζουμε τις έννοιες των βασικών σχημάτων μέσα από έργα τέχνης και μιλάμε για τις διαφορετικές τεχνοτροπίες που επικρατούν και για το διαφορετικό τρόπο έκφρασης όλων όσων γνωρίζουμε. Τα μαθηματικά είναι και τέχνη. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω στο ίδιο θέμα έτσι ώστε μια στείρα γνώση να γίνει πηγή μάθησης και δημιουργίας μέσα από τις διαφορετικές ματιές που μπορούμε να την δούμε. Τα  σχήματα που κι αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους  και  ξεπηδούν μέσα  από τους πίνακες : Κάστρο και ήλιος του Πωλ Κλεέ, Η χαρά της ζωής του Ντελονέ και  τον πίνακα του  πρεσβευτή του νεοπλαστικισμού Πητ Μοντριάν. Παρατηρούμε τα χρώματα συζητούμε για τα σχήματα και φυσικά ….παίζουμε. Γινόμαστε ομαδούλες σχημάτων και ψάχνουμε τη φωλιά μας καθώς για αρκετά λεπτά λικνιζόμαστε ανέμελοι στη χώρα των σχημάτων. Όμως πάνω από όλα γινόμαστε οι ίδιοι δημιουργοί έργων τέχνης και ανπαριστούμε αυτούς τους πίνακες που γνωρίσαμε με διαφορετικές τεχνοτροπίες κάθε φορά. Στην υπηρεσία μας έχουμε δαχτυλομπογιές, σχισμένα χαρτάκια , και πολλή φαντασία και διάθεση για δημιουργία. Οι έννοιες των σχημάτων έχουν γίνει με παιγνιώδη τρόπο κτήμα μας κι έτσι οι πίνακες διπλής εισόδου είναι πια μια εύκολη άσκηση για μας, αφού βέβαια πρώτα τους έχουμε συζητήσει σε ομαδικό επίπεδο. Δουλεύουμε και ταυτόχρονα σιγοψυθιρίζουμε τραγούδια για τα σχήματα κι επειδή είμαστε παιδιά πάνω από όλα κάποιες στιγμές διακόπτουμε τις δραστηριότητες και πεταγόμαστε αυθόρμητα για να χορέψουμε τους γνώριμους και οικείους ρυθμούς.

Από καπάκια πλαστικών μπουκαλιών προσπαθούμε να μάθουμε τα ονόματά μας και των συμμαθητών μας. Τα μαργαριτάκια όμως θέλουν τις μαργαρίτες τους για να αισθανθούν πιο οικεία. Παρατηρούμε πως αν και όλοι έχουμε ισομεγέθεις μαργαρίτες  δεν έχουμε όλοι γράμματα σε όλες τις μαργαρίτες. Μετράμε τον αριθμό γραμμάτων μας λοιπόν και με παλαμάκια μετράμε τις συλλαβές των ονομάτων μας. Ο αριθμός στο όνομα του καθενός είναι…διαφορετικός. Με χίλιους δυο τρόπους παίζουμε με το όνομά μας και με τα αρχικά μας. Στην υπηρεσία μας  οι πλαστελίνες ,τα δάχτυλά μας. το σώμα μας. τα καπάκια ,οι μαργαρίτες ,τα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων  και σαν κατακλείδα όλων αυτών των παιχνιδιών η  γραπτή ” δοκιμασία ” των όσων παίξαμε. Όμως το ταξίδι των γραμμάτων δεν τελειώνει εδώ …και ίσως να μην τελειώνει ποτέ…

Διαβάζουμε με τα παιδιά την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου , ψάχνουμε στο χάρτη να βρούμε την Κρήτη  και το Ικάριο πέλαγος μιλάμε κι επεξεργαζόμαστε το ορνιθόπτερο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι  ,μιλάμε για τους αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ αναφερόμαστε στη γιορτή της αεροπορίας και  στους ίκαρους και τέλος ζωγραφίζουμε για τη συμμαθήτριά μας  Αγγελική που μας κέρασε πρωθύστερα

Στα πλαίσια του καινοτόμου προγράμματος ” Αγωγή υγείας” στο οποίο συμμετέχουν τα νηπιαγωγεία μας ( 13ο & 17ο ) μαζευτήκαμε στην παρεούλα με τα νηπιάκια μας για να διαβάσουμε το παραμύθι «Ο Περιπέτειες του Ηρακλή Μπιμπερό – Γέννηση» της Θεοφανίας Παπαθωμά. Ο Ηρακλής Μπιμερό είναι ένα έμβρυο που ετοιμάζεται να δει το φως του κόσμου και να αφήσει το ξένοιαστο κολύμπι του στη ζεστή πισίνα που βρίσκεται στη μήτρα της μαμάς και που εκεί κολυμπά εδώ και εννιά μήνες. Μια μέρα εντελώς ξαφνικά η πισίνα του αρχίζει να αδειάζει κι από κει και πέρα αρχίζει η γοητευτική περιπέτεια της ζωής..

Τι συμβαίνει όμως όταν το μωρό που γεννιέται  ας πούμε ο Ηρακλής Μπιμπερό πηγαίνει στο  καινούριο σπίτι του  κι εκεί τον περιμένει ένα αδελφάκι; Έχει κι αυτό συναισθήματα. Ποια είναι; Για να το μάθουμε διαβάζουμε το παραμύθι της Λίτσας Ψαραύτη ¨Η μαμά γέννησε μωρό”

Κι ύστερα; Όταν πια το μωρό είναι πια γεγονός για την οικογένεια; Τι να του δώσουμε να φάει; Όλοι μαζί εν χορώ συμφωνούμε ότι πρέπει να πιει γάλα. Ναι!! Αλλά από πού ; Από το στήθος της μαμάς ή από το μπιμπερό; Τι διαφορά υπάρχει; Ποιο είναι το καλύτερο;

Εξοικειώνουμε τα νήπια με τη θέα του στήθους και το δημόσιο θηλασμό με την παρακολούθηση ολιγόλεπτων  σχετικών βίντεο

¨Εχουμε μια έκπληξη!!! Η μαμά Νατάσσα με το ενός μήνα μωράκι της μας επισκέπτεται και μας  μιλά για το θηλασμό αλλά και μας δείχνει πώς γίνεται!!! Τα παιδιά μένουν εκστασιασμένα στη θέα του θηλασμού και μία από τις σπάνιες φορές για 83 παιδιά κάνουν απόλυτη ησυχία και παρακολουθούν με δέος. Στη συνέχεια κάνουν ερωτήσεις στη μανούλα σχετικά με το πώς το λένε το μωρό  κι αν είναι αγόρι ή κορίτσι  . Οδηγούμε τη συζήτηση σε προβληματισμούς σχετικά με το αν όλες οι γυναίκες έχουν γάλα σε όλες τις φάσεις της ζωής τους ; Όταν η μανούλα λείπει από το σπίτι από πού θα πιει το μωρό γάλα;  Έτσι φτάνουμε στο υπέροχο θαύμα του θηλασμού με το μοναδικό δέσιμο της μητέρας με το παιδί αλλά και στην έννοια του θήλαστρου αλλά και της τεχνητής θηλής όταν οι θηλές της μανούλας δεν είναι καλές για θηλασμό. Επιδιώκουμε να περάσουμε το μήνυμα στα παιδιά της αξίας του θηλασμού αλλά και ότι όταν θέλεις μπορείς παρά τα μύρια όσα εμπόδια.

Και τώρα ; Τι να χαρίσουμε στην μαμά Νατάσσα για να την ευχαριστήσουμε γι αυτό το δημόσιο θηλασμό ; Τι να της χαρίσουμε που μοιράστηκε μαζί μας αυτή την ανεπανάληπτη στιγμή ευτυχίας; Εμπνευσμένοι από το σποτ σχετικά με την παγκόσμια εβδομάδα θηλασμού φτιάχνουμε μια ζυγαριά . Από την μια μεριά βάζουμε το μπιμπερό και από την άλλη βάζουμε μια κούκλα που ταϊζει το μωρό της από το στήθος. Φροντίζουμε το βάρος να πέφτει στο θηλασμό κι έτσι οπτικά να περάσει έντονα στα παιδιά η βαρύνουσα αξία του θηλασμού. Αυτό λοιπόν θα είναι και το δωράκι μας στη μαμά Νατάσσα και στο μωράκι της και το σύνθημά μας θα είναι : ‘Μαμά …ΜΠΟΡΕΙΣ”  Μια ομαδική δουλειά των νηπίων του 13ου και του 17ου νηπιαγωγείου Γιαννιτσών .

Ακολουθούν οι εντυπώσεις μας από αυτή την απρόσμενη επίσκεψη

Ώρα για μαθηματικά. Οι έννοιες λίγο – πολύ  είναι γνωστές στα περισσότερα παιδιά αλλά εμείς έχουμε μια ευκαιρία ακόμη για εμπέδωση αυτών των εννοιών παίζοντας με το μπιμπερό και στάζοντας στο στόμα του ενός μωρού λίγες σταγόνες γάλα και στο στόμα του άλλου μωρού πολλές σταγόνες. Στο τέλος γίνεται και η αξιολόγηση αυτών που μάθαμε με μια  γραπτή εργασία

Ο Ηλίας στο χωριό του μπάρμπα Ευρούλη  της Άννας Κόνδη μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά για την υπερκατανάλωση για τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου και φυσικά για την αποταμίευση . Εν μέσω οικονομικής κρίσης τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μια πραγματικότητα . Ότι δεν μπορούμε να έχουμε ότι βλέπουμε γιατί πολύ απλά στην πραγματικότητα δεν το χρειαζόμαστε απαραίτητα. Στρέφουμε το βλέμμα της ψυχής τους σε ουσιαστικές ανάγκες όπως είναι η αγάπη  και η φιλία. Δραματοποιούμε την ιστορία του βασιλιά Μίδα και τελικά  αναρωτιόμαστε τι εκτιμούμε περισσότερο στη ζωή μας: Αυτά που μας  προσφέρουν  χρήματα ή αυτά που μας προσφέρουν αγάπη. Δυο  δέντρα , ένα δέντρο με χρήματα κι ένα δέντρο με καρδούλες είναι το φύλλο αξιολόγησης του θέματός μας. Τα παιδιά πρέπει να αποφασίσουν ποιο δέντρο προτιμούν στη ζωή τους. Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι : και τα δύο. Όταν όμως πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξουν ένα από τα δύο ασυζητιτί επιλέγουν το δέντρο της αγάπης και στη σκιά του ζωγραφίζουν όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Οι ζωγραφιές τους είναι εύγλωττες και παραστατικές.

Καληνύχτα, Λούνα… ακούγεται μια παιδική φωνούλα μέσα στο σκοτάδι. Την αμέσως επόμενη στιγμή το λευκό λαμπραντόρ πηδάει από το κρεβάτι και βγαίνει από το δωμάτιο, το ίδιο αθόρυβα όπως μπήκε. Λίγα λεπτά αργότερα το μικρό κορίτσι που πάσχει από καρκίνο θα έχει αποκοιμηθεί βαθιά. Εκείνο το βράδυ θα κάνει τα πιο όμορφα όνειρα… Είναι ένα μόνο από τα δεκάδες παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας, αναπηρίες ή νοητική υστέρηση που έχουν πάρει αγάπη από το ενάμισι έτους λαμπραντόρ, το οποίο μάλιστα έγινε πρόσφατα «πτυχιούχος» σκύλος θεραπείας, περνώντας με επιτυχία όλα τα τεστ της ειδικής επιτροπής στην Ιταλία. Δουλειά της Λούνα, που -σε αντίθεση με τα άλλα δύο σκυλιά της ίδιας ειδικότητας στη χώρα μας- εκπαιδεύτηκε στην Ελλάδα, είναι να προσφέρει τα χάδια της σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό τον σκοπό η εκπαιδεύτριά της, η κυρία Σοφία Μιχαηλίδου της φοράει το κατακόκκινο γιλεκάκι της κι επισκέπτονται κάθε εβδομάδα σχολεία, γηροκομεία, πάρκα, ακόμη και σπίτια όπου μικροί και μεγάλοι μπορούν να αγγίξουν την αξιολάτρευτη σκυλίτσα, να παίξουν μαζί της και να την πάρουν αγκαλιά.Εκτός από σκύλος θεραπείας, η Λούνα βοηθάει άτομα με κινητικά προβλήματα ανοίγοντας, για παράδειγμα, το ψυγείο ή φέρνοντας με το καροτσάκι ξύλα για το τζάκι. «Δεν μπορούν όλα τα σκυλιά να κάνουν αυτό που κάνει η Λούνα» θα πει η εκπαιδεύτρια από τη Νάουσα, η οποία είναι όλη μέρα στον δρόμο ή κάνει 50 χιλιόμετρα έως τα Γιαννιτσά -με δικά της έξοδα- προκειμένου να προσφέρει εθελοντικά τη βοήθειά της. «Τα λαμπραντόρ είναι καλόβουλα ζώα, όμως αυτό δεν αρκεί Η Σοφία Μιχαηλίδου .θυμάται την περίπτωση ενός αυτιστικού αγοριού που γινόταν συχνά επιθετικό στις συναναστροφές του με άλλους ανθρώπους. Οταν γνώρισε τη Λούνα όλα άλλαξαν και πλέον δεν είναι το ίδιο παιδί, θα πει: «Κάποια στιγμή τον είδα που καθόταν κι έτρωγε πατατάκια. Πήγα και του έβαλα δίπλα το σκυλί, όμως εκείνος του τράβηξε το αυτί. Τότε η λογοθεραπεύτρια προσπάθησε να τον σταματήσει. “Ασ’ το” της είπα κι όντως, λίγα λεπτά αργότερα το παιδί όχι μόνο σταμάτησε να τσιμπάει το σκυλί και να φωνάζει, αλλά άρχισε να το χαϊδεύει και να το κερνάει πατατάκια. Μάλιστα το ακούσαμε να λέει “Μπράβο, Λούνα”. Επί δέκα χρόνια δεν είχε μιλήσει, απλώς μούγκριζε…»!

ΣΥΜΦΩΝΑ με την ψυχολόγο Νεκταρία Παπαδοπούλου, η οποία είναι στενή συνεργάτιδα της κυρίας Μιχαηλίδου, η επαφή με σκύλους θεραπείας βοηθάει τα παιδιά να κοινωνικοποιηθούν και να ξεπεράσουν τις φοβίες τους: «Τα σκυλιά θεραπείας μεταδίδουν το αίσθημα ασφάλειας σε παιδιά με κυνοφοβία. Αυτό που καταφέρνουν είναι να τα εξοικειώσουν με την επαφή, καθώς βλέπουν ότι μπορούν να τα χαϊδέψουν.

Το ίδιο συμβαίνει με τα αυτιστικά παιδιά και τα παιδιά με σύνδρομο Down. Ειδικά τα τελευταία, που δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα το ζήτημα της επαφής, μαθαίνουν από τα σκυλιά να μη φοβούνται το άγγιγμα και να εξωτερικεύουν τα αισθήματά τους» λέει  η κυρία Παπαδοπούλου, συμπληρώνοντας πως οι αντιδράσεις των περισσότερων παιδιών, όταν βλέπουν τη Λούνα, είναι ενθουσιώδεις. Οι σκύλοι επιδρούν το ίδιο ευεργετικά και στην ψυχολογία των ηλικιωμένων, θα καταλήξει: «Απαλύνουν τη μοναξιά που νιώθουν τα μοναχικά άτομα της τρίτης ηλικίας και τα βγάζουν από την απομόνωση. Είναι πολύ καλή συντροφιά για μικρούς και μεγάλους»!

Ευχαριστούμε τη Λούνα και την κ. Σοφία Μιχαηλίδου που επισκέφτηκαν τα νηπιαγωγεία μας και έδωσαν στα παιδιά μας την ευκαιρία αυτής της μοναδικής εμπειρίας κι ελπίζουμε το χάρτινο κοκκαλάκι που φιλοτεχνήσαμε ομαδικά με ενθουσιασμό και πολλή αγάπη να της άρεσε.

This free slideshow design personalized with Smilebox

Άλλη μια παγκόσμια μέρα. Άλλη μια ευκαιρία για συζήτηση και προβληματισμό για μας  και τα παιδιά μας. Και όχι μόνο . Παιχνίδι παραμύθια δραματοποιήσεις και τα συναισθήματα ανάμικτα. Αγάπη από την μια και συμπόνοια από την άλλη για όλα αυτά τα ζώα που έχουν εγκαταλειφθεί ή που κακοποιούνται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Συγκινητικά τα βιντεάκια και με ξεκάθαρα μηνύματα:” Τα ζώα δεν είναι παιχνίδια” και “Δικαίωμα στη ζωή”

Αλλά και το παραμύθι  ο Ξουτ της Φωτεινής Τσάμπρα και της Ζωής Σκαλίδη  έδωσαν στα παιδιά την ευκαιρία να προβληματιστούν σχετικά με την υιοθεσία ζώων.

Οι εικόνες σήμερα εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη και τα παιδιά περνούν από το όνειρο στην πραγματικότητα με ταχύτητα.

Έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά δύο νεογέννητα γατάκια που κάποιος τα χώρισε από την μητέρα τους και τα εγκατέλειψε σε έναν σκουπιδότοπο έτσι ώστε ο θάνατος τους να είναι βέβαιος. Ή σχεδόν βέβαιος. Τώρα πια ζουν σε οικογένεια, πίνουν το γάλα τους με το μπιμπερό  και μεγαλώνουν με ζεστασιά και θαλπωρή . Για να μην αισθάνονται τόσο έντονη την απουσία της μητέρας τους μέσα στη φωλιά τους υπάρχει ένα ζεστό μπουκάλι τυλιγμένο μέσα σε ένα αρκουδάκι για να ξαπλώνουν πάνω του.

Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Μας επισκέπτεται και μία πανέμορφη σκυλίτσα ράτσας η μικρή Ζιζέλ που δεν γνώρισε ποτέ την εγκατάλειψη . Μεγαλώνει από την αρχή της ζωής της μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με πολλή αγάπη και φροντίδα.

Τα παιδιά ενθουσιάζονται , χαμογελούν λυπούνται συγκινούνται και  δεν μπορούν να χωρέσουν στα αγνά τους μυαλουδάκια  την αναλγησία των μεγάλων .

Την περσινή σχολική χρονιά στην αυλή του σχολείου μας είχαμε βρει ένα πληγωμένο καρακαξάκι και το στείλαμε άμεσα στο κέντρο περίθαλψης  άγριας πανίδας. Τα παιδιά που είχαν φοιτήσει και πέρσι στα νηπιαγωγεία μας αναρωτήθηκαν τι απέγινε. Είχαν τη χαρά να το δουν μέσα από τις φωτογραφίες που μας έστειλαν από το κέντρο και χάρηκαν τόσο μα τόσο πολύ  με την εξέλιξή του . Αισθάνθηκαν περήφανα που συνέβαλλαν κι αυτά στη διάσωση ενός ζώου.

Το μαγικό γάντι – ένα παλιό ουκρανικό παραμύθι- μας έδωσε την ευκαιρία για δραματοποίηση . Μέσα σε ένα γάντι κάποιου κυνηγού μαζεύτηκαν ένα σωρό ζωάκια για να ζεσταθούν και να κάνουν παρέα μεταξύ τους.

Η μέρα πλησιάζει στο τέλος της και μεις για να κρατήσουμε ζωντανή την ανάμνηση της μέρας με τις τόσες συγκινήσεις φτιάχνουμε ένα κόκαλο – μπρελόκ  ζωγραφίζοντας από την μια μεριά με πινέλο πατουσίτσες ζώων κι από την άλλη μεριά το αγαπημένο μας ζωάκι.

Ευελπιστούμε να ευαισθητοποιήσαμε τα παιδιά μας και να τους περάσαμε εύγλωττα το μήνυμα πως τα ζώα δεν είναι παιχνίδια αλλά και πως η στείρωση είναι καθήκον κάθε υπεύθυνου κάτοχου κατοικίδιου.

Make a slideshow