Μπορεί να μεγαλώσαμε και να πηγαίνουμε πια στο νηπιαγωγείο αλλά μερικές φορές κάποιες παλιές συνήθειες επιστρέφουν ή και δεν μπορούμε να τις αποχωριστούμε εύκολα.
Η Τουτουλίνα είναι ένα κοριτσάκι σαν κι εμάς που έχει μια κακή συνήθεια. Ακόμα φορά πιπίλα στο στόμα της. Μάλιστα δεν έχει μόνο μία αλλά πολλές , μία για το κάθε δάχτυλο…έχει πιπίλες και στις τσέπες της .
Μια μέρα, την ώρα που ξύπνησε συνειδητοποίησε πως είχε χάσει τις αγαπημένες της πιπίλες
Έψαξε κι αυτή και η μαμά της παντού… σε όλο το σπίτι αλλά τίποτα … οι πιπίλες δεν βρέθηκαν πουθενά
Ώσπου εμφανίστηκε μπροστά της μια παράξενη μάγισσα
που την πήρε μαζί της και την οδήγησε στο ” πιπιλο-χωριό ” .
Της πρότεινε να ψάξει για τη δική της τουτουλινο-πιπίλα της και αν την βρει να την πάρει μαζί της
Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκε μία που της φάνηκε να μοιάζει με τη δική της, την πήρε και η πιπιλομάγισα την επέστρεψε στο σπίτι της
Η Τουτουλίνα όμως όταν την δοκίμασε κατάλαβε πως αυτή η πιπίλα δεν είχε τουτουλογεύση , πως δηλαδή δεν ήταν δική της κι έτσι την άφησε στην άκρη και αποφάσισε να κοιμηθεί χωρίς πιπίλα. Τελικά ανακάλυψε πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο να κοιμάται χωρίς αυτήν κι από κείνη την μέρα ή μάλλον από κείνη τη νύχτα δεν την ξαναναζήτησε ποτέ.
Μετά το παραμύθι κάθε παιδάκι είπε τη δική του ιστορία σχετικά με τις δικές του πιπίλες. Πράγματι κάποια παιδιά ακόμα είναι εξαρτημένα από αυτήν. Το παραμύθι αυτό έγινε η αφόρμηση για να πουν τη δική τους άποψη αλλά και για να ακούσουν την άποψη των άλλων παιδιών που δεν έχουν τέτοιου είδους εξαρτήσεις. Οι γονείς μπορούν κι αυτοί με τη σειρά τους με τη συζήτηση , με παραμύθια και με επιχειρήματα να βοηθήσουν τα παιδιά τους να κόψουν αυτή τη συνήθεια που πια δεν τους προσφέρει τίποτα. Τα παιδιά μπορούν να προσαρμοστούν σε καινούριες καταστάσεις αρκεί να τα καθοδηγήσουμε με το σωστό τρόπο προς τα εκεί και αρκεί να έχουμε -εμείς μέσα μας ως γονείς – πάρει απόφαση πως τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει . Σε κάθε ευκαιρία λοιπόν θα πρέπει να τα παροτρύνουμε να παίρνουν πρωτοβουλίες και να αυτονομούνται έτσι ώστε να αισθάνονται ” μεγάλοι ” όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα.
